Από την πρώτη χρονιά που γεννήθηκε το Flix ταξιδεύει στην Ερμπούπολη της Σύρου και παρακολουθεί το Animasyros International Animation Festival, στηρίζοντάς το κι ως χορηγός επικοινωνίας. Το προλάβαμε ήδη 4 ετών και λίγες μέρες πριν ολοκλήρωσε την 15η του διοργάνωση. Και τίποτα δεν ήταν ίδιο, όπως τον Σεπτέμβριο του 2011.
Τότε ήταν ένα φεστιβάλ-μπουτίκ, με λίγα και καλά δείγματα παγκόσμιου animation, ένα φανερό αδύναμο ελληνικό δείγμα, χωρίς αγορά και με ελάχιστους καλεσμένους. Μέσα στα χρόνια όμως, η στρατηγική του ανάπτυξη ήταν εντυπωσιακή: δικτύωση με τα μεγαλύτερα animation φεστιβάλ του κόσμου, καλεσμένοι από τα πιο διάσημα στούντιο Αμερικής και Ευρώπης, παρουσιάσεις και masterclasses σκηνοθετών με οσκαρικές διακρίσεις, διεθνείς παραγωγή που παρακολουθούσαν τα ελληνικά τμήματα που άρχισαν ξεκάθαρα να ανεβαίνουν ραγδαία σε ποσότητα και ποιότητα.
Κι ένα τμήμα Αγοράς, ζωντανό, παλλόμενο, ουστιαστικό. Πρώτα από όλα, τολμούμε να πούμε ότι δεν υπήρχε αγορά Ελλήνων animators. Από το Animasyros ξεκίνησε, αναπτύχθηκε, οργανώθηκε. Και σήμερα, οι κινηματογραφιστές και παραγωγοί ταινιών animation μπορούν να παρουσιάσουν τις making of δουλειές τους σε εκπροσώπους ευρωπαϊκών και αμερικανικών στούντιο και καναλιών, να κυνηγήσουν χρηματοδότηση και διανομή, να ενημερωθούν (και να πιέσουν για πιο ευνοϊκές ρήτρες) θεσμούς όπως το Κέντρο Κινηματογράφου, το ΕΚΟΜΕ, το ΥΠΠΟ ή τα Media Ευρωπαϊκά Προγράμματα.
Ειδικά στη χώρα μας, όπου τα κινηματογραφικά πράγματα πάντα συναντούν μία συνεχή κρατική αδιαφορία, σκηνοθέτες, παραγωγοί και θεσμοί (όπως η Ακαδημίας Κινηματογράφου) αγωνίζονται για την πραγματοποίηση των στόχων τους, πώς ένα τόσο ειδικό, nich, φεστιβάλ, σ’ ένα νησί, κατάφερε να γιγαντωθεί τόσο – 8 διαγωνιστικά προγράμματα, curating τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς σε σημείο που ήταν αδύνατον να τα παρακολουθήσεις όλα, 200 ταινίες από 43 χώρες, 3 θεματικά αφιερώματα, 5 εκπαιδευτικά εργαστήρια, περισσότερες από 20 παρουσιάσεις στην Αγορά, 350 φιλοξενούμενοι καλλιτέχνες στη Σύρο και πάνω από 60.000 θεατές;
Πώς ο Τομ Μουρ (3 φορές οσκαρικός υποψήφιος με τα «WolfWalkers», «Song of the Sea», «Secret of the Kells») έχει επισκεφθεί και παραδώσει masterclasses 3 φορές στο φεστιβάλ; Πώς ο Αρι Φόλμαν είχε έρθει με το νέο του πρότζεκτ στη Σύρο, κι όχι στην Αθήνα το 2015; Πώς η Τζοάννα Κουίν, δύο φορές υποψήφια για Οσκαρ, και ομολογουμένως η σημαντικότερη εν ζωή γυναίκα animator, έρχεται 2η φορά στο φεστιβάλ; Πώς φέτος, η Βελγίδα Βίβιαν Βανφλίτερεν, παραγωγός του «Τρίο της Μπελβίλ» και υποψήφια για Οσκαρ με το «Secret of the Kells», ήταν φέτος για 3η φορά στο Animasyros και στην Κριτική Επιτροπή; Πώς η Αλίκη Θεοφιλόπουλος, η πρώτη γυναίκα animator της Disney έχει έρθει δύο φορές στο φεστιβάλ κι έχει δικτυώσει πολλούς animators με αμερικανικά στούντιο;
Αποφασίσαμε λοιπόν να μην κάνουμε τη συνηθισμένη ανασκόπηση 15 χρόνων φεστιβάλ, αλλά να ρωτήσουμε ευθέως τους δημιουργούς του πώς κατάφεραν ένα τέτοιο success story.
Τώρα που πέρασαν λίγες μέρες μετά τη λήξη του 15ου Animasyros και πήραν μια ανάσα, ο Πρόεδρος Βασίλης Καραμητσάνης, η Διευθύντρια Μαρία Ανεστοπούλου, η υπεύθυνη Αγοράς Μαρινέτα Μακ Κρητικού κι ο συντονιστής της Αγοράς Γιάννης Λώλης μιλούν στα Flix για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του φεστιβάλ.
Ο Πρόεδρος του Animasyros, Βασίλης Καραμητσάνης
Τι θυμάστε από το πρώτο Animasyros – με πόσο σκεπτικισμό σας αντιμετώπισε ο κόσμος (αλλά και ο κινηματογραφικός κόσμος) όταν αποφασίσατε να ιδρύσετε ένα φεστιβάλ animation και μάλιστα εκτός Αθήνας, στη Σύρο; Πώς αντέδρασε ο κόσμος στην Ερμούπολη αρχικά;
Μαρία Ανεστοπούλου: Μάς είδαν ως εξωτικά πτηνά, ναι. Κοίτα, έως τότε δεν γινόντουσαν κινηματογραφικά φεστιβάλ στη Σύρο. Και ξαφνικά μπήκαμε εμείς σ’ ένα ιστορικό θέατρο, όπου γινόντουσαν μόνο παραστάσεις και συναυλίες, για να στήσουμε προβολές ταινιών animation για ενήλικες. Οπως επίσης τα πρώτα εργαστήρια γινόντουσαν πάνω στη σκηνή του Απόλλωνα. Ο κόσμος αρχικά ήταν διστακτικός γιατί ήθελαν να σεβαστούμε το θέατρο – ποιοι είναι αυτοί που δείχνουν κινούμενα σχέδια, αλλά για μεγάλους, όχι μίκιμάου, και τι θέλουν; Βέβαια, χρειάστηκε μόνο μία μέρα για να σπάσουμε τον πάγο.
Αλήθεια όμως: πώς είχε επιλεχθεί η Σύρος συγκεκριμένα ως προορισμός για το φεστιβάλ;
Βασίλης Καραμητσάνης: Είχαμε χτυπήσει πολλές πόρτες και προσωπικά είχα επισκεφθεί πολλές πόλεις της Ελλάδας για να το προτείνω. Η αλήθεια είναι ότι με κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Ειδικά όταν τόνιζα ότι το animation θα είναι ενήλικο κυρίως – ένα ειδικό τμήμα θα είναι για παιδιά. Δεν μπορούσα να το επικοινωνήσω, δεν γινόταν αποδεκτό, δεν τους ενδιέφερε. Η Ερμούπολη ήταν η πρώτη που μάς εμπιστεύθηκε και είπε το ναι. Μάλιστα μάς έδωσε κι όλες τις υποδομές, με μοναδική απαίτηση η είσοδος να είναι δωρεάν. Ετσι έγινε, κι έτσι το συνεχίζουμε.
*Πάντως έχει αλλάξει το κοινό. Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια που ερχόντουσαν οικογένειες με παιδιά, για χάζι, για βόλτα (κι αυτό ωραίο, για αρχή) αλλά τώρα έρχεται πιο targeted κόσμος – φοιτητές, επαγγελματίες, σινφίλ…
Βασίλης Καραμητσάνης: Σημείο καμπής ήταν το 2011, το 4ο Φεστιβάλ, που ξεκινήσαμε τη χορηγία της Cosmote. Αυτό, μάς επέτρεψε να καλέσουμε περισσότερο κόσμο και να γνωρίσει το φεστιβάλ. Ομως αυτό πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας: οι ιδέες δεν λείπουν, αλλά κάθε φεστιβάλ είναι μία μηχανή παραγωγής εφαρμοσμένων ιδεών, στα πλαίσια που του επιτρέπει το μπάτζετ του. Στην αρχή είναι πολύ μικρό, μετά αναπτύσσεσαι με συγκεκριμένη στρατηγική. Αρχικά κάναμε ένα event. Από το 2008 ξεκινήσαμε να μεγαλώνουμε το πρόγραμμα, φτιάξαμε την Αγορά, φέραμε κινηματογραφιστές για παρουσιάσεις και εργαστήρια. Αυτό δημιούργησε μία κατακόρυφη και ραγδαία ανάπτυξη στο φεστιβάλ. Και άλλαξε και τον κόσμο, που δεν μπαίνει πλέον μόνο για να δει 2-3 μικρού μήκους και να συνεχίσει τη βόλτα του στην πλατεία Μιαούλη, αλλά στοχευμένα για να παρακολουθήσει το φεστιβάλ. Βέβαια, εμάς μάς αρέσει και ο κόσμος που μπαίνει ανυποψίαστος. Κι αυτός θα γοητευτεί, κέρδος μας είναι.
Mαρία Ανεστοπούλου
Πίσω στο 2008 λοιπόν, όταν μεγάλωσε το πρόγραμμα και γεννήθηκε η Αγορά, ακόμα και τότε – περιμένατε ποτέ ότι το Animasyros θα είχε τη σημερινή ανάπτυξη; Ηταν στους στόχους σας, ή σας αιφνιδίασε και εσάς;
Μαρία Ανεστοπούλου: Αυτό που σκεφτόμασταν σίγουρα δεν ήταν ότι θα έφτανε σε αυτό το μέγεθος. Πολλές φορές βέβαια, η ανάπτυξη δεν έχει να κάνει με το μέγεθος – είναι κάτι άλλο. Εμείς ξεκινήσαμε με στόχο να κάνουμε ένα φεστιβάλ, αφιερωμένο σε ένα κινηματογραφικό είδος, και σιγά σιγά ανακαλύπταμε τους τρόπους με τους οποίους θα το αναπτύξουμε. Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή -και σε επίπεδο προγράμματος, και σε επίπεδο Αγοράς- χρειάζεται να δουλέψουμε στον τρόπο που θα γίνονται τα πράγματα, όχι να μεγαλώσουμε το φεστιβάλ άλλο.
Μαρινέτα Μακ Κρητικού: Γενικώς αυτή εδώ η παρέα (γιατί όλοι ξεκινήσαμε από την Πλατφόρμα) έχει συνεχώς ιδέες – τις οποίες υποστηρίζει με δουλειά και όρεξη και ταλέντο. Το θυμάμαι σαν χθες όταν στο σπίτι της Μαρίας, ο Βασίλης είπε «τέλος η Πλατφόρμα, πάμε για φεστιβάλ animation». Κι ενθουσιαστήκαμε. Γιατί καλό είναι τα πράγματα όταν δεν έχουν νόημα, να τα εξελίσσεις. Οταν το 2008 ξεκινήσαμε την Αγορά το είδαμε σαν πιλοτικό σχέδιο. Ηταν ένα πείραμα. Κλείσαμε την «Οικία Κυβέλη», φέραμε animators να παρουσιάσουν – όπως τον Αγγελο Ρούβα και παρουσίασε το φιλόδοξο «Mentor» (3D), μία πολύ μεγάλη παραγωγή. Αρχικά ξεκινήσαμε μόνο με Ελληνες – παίξαμε τις ταινίες όλων, ώστε να έχουν την απαραίτητη έκθεση και ταυτότητα, φέραμε εκπροσώπους καναλιών. Θέλαμε να δούμε: τι σημαίνει ένα pitch; Σιγά σιγά, μετά τις πρώτες εμπειρίες αυτό χτίστηκε, διορθώθηκε (όλοι μαθαίνουμε), αναπτύχθηκε στην μορφή που έχει τώρα. Τα πρώτα χρόνια είχαμε συνολικά 4-5 παρουσίασεις. Σήμερα έχουμε 5 την μέρα.
Μαρινέτα Μακ Κρητικού
Το Flix παρακολουθεί το φεστιβάλ εδώ και 11 χρόνια. Αυτό που έχει συμβεί σε επίπεδο δικτύωσης, διεθνώς, industry, αλλά θεσμικά είναι εντυπωσιακό. Το Animasyros είναι πλέον στο χάρτη των φεστιβάλ animation ως ένας σημαντικός σταθμός. Πώς το δουλέψατε όλο αυτό, πώς το χτίσατε;
Βασίλης Καραμητσάνης: Να θυμίσω και κάτι ακόμα: δύο δικηγόροι το στήσαμε αυτό το φεστιβάλ. Είμαστε εξ’ ορισμού – αλλά κι εκ πεποιθήσεως- δύο άνθρωποι που μάς αρέσει να δημιουργούμε κάτι μέσα στο θεσμικό σύστημα. Αλλωστε, δεν υπάρχει καμία χώρα που να έχει πάει μπροστά το σινεμά ή το animation της, χωρίς την στήριξη των φορέων της και του οργανωμένου κράτους. Εμείς ποτέ δεν είδαμε ότι η τέχνη χρειάζεται να έχει αντιθεσμική ρητορική. Πρέπει εμείς να καθοδηγούμε τους θεσμούς ώστε να εξυπηρετούν την τέχνη. Κι εμείς με το animation κάναμε σημαντικά βήματα, ναι. Και πάνω από όλα δώσαμε έναν τόνο ενωτικό: δεν υπάρχει ή αυτό ή το άλλο -προχωράμε όλοι μαζί για το καλό του animation. Είμαστε μια μικρή χώρα, με μικρή αγορά, σ’ ένα μικρό νησί – δεν υπάρχουν διαφορές, θα είμαστε όλοι μαζί. Για αυτό πείσαμε και το Κέντρο Κινηματογράφου και το ΕΚΟΜΕ να συνυπάρξουν στη Σύρο και σήμερα, με κυβερνητική οδηγία, είναι πλέον μαζί. Αυτό ήταν και το δικό μας όραμα.
Μαρία Ανεστοπούλου: Κάνουμε όση δουλειά πρέπει με τους θεσμούς. Οχι παραπάνω, όχι λιγότερο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να εξελίσσεσαι και να αναπτύσσεσαι συνεχώς. Οφείλεις να βάζεις όλο και ψηλότερους στόχους, οι οποίοι ξεπερνούν τα σύνορα της Ελλάδας και συνάπτουν σχέσεις με το εξωτερικό. Το βασικό είναι να βρεις τον στόχο σου. Αν στόχος σου είναι απλώς να δείχνεις τα καλύτερα animation στον κόσμο, είναι λάθος στόχος. Αν ο στόχος είναι να προωθείς την κοινότητα animation, ελληνική και διεθνή, με μια παρέμβαση στην τοπική κοινωνία, αυτός είναι ο σωστός στόχος.
Μαρινέτα Μακ Κρητικού και Βασίλης Καραμητσάνης
Πάντως είναι γεγονός: πριν το Animasyros δεν υπήρχε οργανωμένη ελληνική αγορά animation…
Βασίλης Καραμητσάνης: Αυτό δεν μπορούμε να το πούμε οι ίδιοι, χαιρόμαστε που το αναγνωρίζετε εσείς. Που κι εσείς, τα media, παίξατε σημαντικό ρόλο σε αυτή την αναγνωρισιμότητα και ανάπτυξη. Τα πράγματα καμιά φορά αργούν, αλλά γίνονται.
Μαρινέτα Μακ Κρητικού: Και να πω και κάτι; Στην Ελλάδα, πάντα θέλουμε τα πράγματα να γίνονται γρήγορα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Ολα θέλουν τον χρόνο τους. Εδώ παλέψαμε τόσα χρόνια ο κινηματογράφος μας να σπάσει τα σύνορα κι αυτό έγινε την τελευταία δεκαετία. Και τώρα έχουμε την απαίτηση να χτιστεί animation σκηνή, έτσι απλά και γρήγορα; To animation της Γαλλίας είναι από τους Λιμιέρ. Εμείς πάμε να ανταγωνιστούμε αυτή την αγορά – της Γαλλίας, του Βελγίου, της Αμερικής; Να έχουμε υπομονή. Μια χαρά τα έχουμε καταφέρει.
Η Αγορά ξεκίνησε με έναν άνθρωπο και τώρα δουλεύει μία ομάδα 10 ατόμων και το επίπεδο είναι εντελώς επαγγελματικό και αντάξιο διεθνών φεστιβάλ. Αλλά όλο αυτό χτίστηκε σταδιακά και με τη βοήθεια του προγράμματος που έφερνε καλεσμένους και παρουσίαζαν τις ταινίες τους, μάς γνώριζαν, τους άρεσε η δουλειά μας, δεχόντουσαν να συμμετέχουν στην Αγορά την επόμενη χρονιά. Συνεργασίες είναι όλα. Παραδείγματος χάρη: καλέσαμε τον Κάρλο Βόγκελε πριν χρόνια να παρουσιάσει το making of του «Ικαρου και Δαίδαλου» και μετά ήρθε να παρουσιάσει και την ολοκληρωμένη ταινία, πρώτα εδώ. Ετσι χτίζονται οι σχέσεις.
Γιάννης Λώλης
Γιάννης Λώλης: Κι αυτή είναι ακόμα μία απόδειξη ότι τα πράγματα παίρνουν χρόνο. Ο Βόγκελε ήρθε πριν από πέντε χρόνια με το making of. Και τώρα ήρθε με ολοκληρωμένη ταινία, τώρα παίζεται η ταινία του έξω. Τα πράγματα παίρνουν χρόνο – ειδικά στο animation.
Πάντως, πέρα από την καθαρά κινηματογραφική του οντότητα, το Animasyros έχει και το πλεονέκτημα ότι γίνεται σε ένα ελληνικό νησί. Ενθουσιάζονται που έρχονται εδώ…
Μαρινέτα Μακ Κρητικού: Φυσικά όλα παίζουν ρόλο. Για μένα τα φεστιβάλ είναι μία φιέστα. Πρώτα από όλα, έχεις την πολυτέλεια για λίγες μέρες να γιορτάζεις αυτό που αγαπάς: το σινεμά. Αλλά κι όλα να είναι διασκεδαστικά. Αλλωστε, παρακολουθώντας από κοντά τα deals στην Αγορά – ποτέ δεν γίνονται κατά τη διάρκεια της παρουσίασης. Θα γίνουν μετά, στο πάρτυ, που θα πλησιάσει ο ένας τον άλλον με ένα ποτό και θα ξεκινήσει τις διερευνητικές ερωτήσεις. Ή θα χαλαρώσει ο Ελληνας, που πάντα για κάποιο λόγο είναι πιο ντροπαλός, και θα πλησιάσει τον Αμερικανό από το μεγάλο στούντιο και θα του πιτσάρει μία ακόμα ιδέα.
Γιάννης Λώλης: Εγώ πάντως και σε αυτό έχω δει διαφορά στα τελευταία 6 χρόνια που δουλεύω στην Αγορά. Οι νέοι animators, ίσως επειδή μεγάλωσαν μέσα σε αυτό το φεστιβάλ, και έμαθαν από το φεστιβάλ, τους βλέπω ότι σηκώνονται, πλησιάζουν, τολμούν την επαφή. Εχει αρχίζει κι αλλάζει η νοοτροπία. Κι αυτό το έχει κάνει το φεστιβάλ, το πιστεύω. Το είδα να συμβαίνει σε real time. Χθες στο πάρτι είδα την Βίβιαν Βανφλίτερεν, μία από τις μεγαλύτερες παραγωγούς στον κόσμο, μία οσκαρική παραγωγό, με δυο κρασιά στο χέρι κι ένα τεράστιο χαμόγελο και τη ρώτησα πώς περνάει και μου λέει «όλη την μέρα μιλούσα με παραγωγούς, είχα συνέχεια συναντήσεις». Εκεί αισθάνεσαι ότι κάτι σημαντικό γίνεται πια. Υπάρχει και το πάρτι, αλλά ταυτόχρονα γίνεται δουλειά σημαντική και σπουδαία. Επίσης σήμερα, η Κρις Νι (η σπουδαία αμερικανίδα animator με αποκλειστικό συμβόλαιο με το Netflix) μου ζήτησε να τις στείλω τα mail σκηνοθετών και παραγωγών που συνάντησε εδώ. Αυτά είναι που δείχνουν ότι γίνεται κάτι διαφορετικό πια.
Μαρία Ανεστοπούλου: Αυτό που νομίζω ότι λείπει είναι περισσότερη ανάμιξη των δημοσιογράφων στα πράγματα της Αγοράς. Να την παρακολουθούν περισσότεροι, γιατί συνήθως ασχολούνται μόνο με το πρόγραμμα. Αυτό θα κάνει τη διαφορά. Ο Βασίλης το είπε σήμερα και είχε δίκιο.
Βασίλης Καραμητσάνης, Μαρία Ανεστοπούλου
Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας, κάτι που κουβαλάτε μαζί σας όλα αυτά τα χρόνια, από 15 χρόνια φεστιβάλ;
Βασίλης Καραμητσάνης: Την πρώτη χρονιά που γέμισε η Πλατεία Μιαούλη. Ηταν σοκαριστικό ότι ήρθε όλη η Ερμούπολη για να δει animation! Θυμάμαι επίσης τις καταλήψεις, την 3η χρονιά νομίζω, που απειλήθηκε η τελετή απονομής ότι δε θα πραγματοποιηθεί γιατί θα γίνει κατάληψη του κτιριού. Κι εμείς τους είπαμε ότι δεν λειτουργούν έτσι οι δημοκρατίες – να στείλετε έναν εκπρόσωπό σας στην τελετή και να πάρει όσο χρόνο θέλει για να μεταφέρει το μήνυμά σας. Θυμάμαι λοιπόν ότι πράγματι ήρθε μία εκπρόσωπος των φοιτητών και καταδίκαζε την αστική απαξίωση της τέχνης κι εγώ μετέφραζα όλα όσα έλεγε και στα αγγλικά. Kάτι που ενθουσίασε τους αμερικανούς καλεσμένους. Ο Τζιμ Καπομπιάνκο (υποψήφιος για Οσκαρ με το «Ratatouille») το βρήκε εξαιρετικό: «How European, this is!»
Μαρία Ανεστοπούλου: Από εκείνη τη χρονιά εγώ θυμάμαι τον ίδιο τον Καπομπιάνκο – έναν άνθρωπο που, δύο μετά τα Οσκαρ ήρθε σ’ ένα μικρό φεστιβάλ στη Σύρο, για να παρουσιάσει την επόμενη ταινία του, το «Leonardo» στο θέατρο Απόλλων. Ηταν μεγάλη στιγμή, μαγική. Και δέχθηκε μάλιστα να είναι και Κριτική Επιτροπή – μαζί με την Kαρίν Βάντεριντ από το Anima Brussels και τον φίλο και αρχιτέκτονα Απόστολο Καλφόπουλο. Ηταν η πρώτη φορά που μάς είπαν «Ξέρετε κάτι – έχετε πολύ καλό πρόγραμμα. Πρέπει να χωρίσετε τα διαγωνιστικά σας τμήματα».
Βασίλης Καραμητσάνης: Επίσης την πρώτη φορά που αφιερώσαμε το φεστιβάλ και τα εκπαιδευτικά του προγράμματα σε παιδιά ΑΜΕΑ. Το είχαμε υποσχεθεί την προηγούμενη χρονιά και το καταφέραμε. Ειχαμε γνωρίσει έναν εξαιρετικό άνθρωπο, τον Θάνο Φώσκολο, τότε αντιδήμαρχο Πολιτισμού και τώρα Επικεφαλής του Γραφείου Σύρου, ο οποίος το ζήτησε και του το υποσχεθήκαμε. Δεν ήταν ούτε απλό, ούτε εύκολο, αλλά η συγκίνηση των παιδιών και των γονιών τους ήταν η καλύτερη ανταμοιβή.
Μαρία Ανεστοπούλου: Μετά τα ΑΜΕΑ, ήρθαν τα ΚΑΠΗ. Την πρώτη μέρα που μπήκαν οι ηλικιωμένοι στα εργαστήρια τα είχαν χάσει. Ελεγαν «τι θα κάνουμε εμείς οι γέροι εδώ». Αν θυμάσαι το φιλμάκι που παρουσίασαν στο τέλος , το animation που έφτιαξαν αυτοί οι άνθρωποι για την μνήμη, είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχουμε κάνει ποτέ.
Μαρινέτα Μακ Κρητικού: Μεγάλη χαρά για μένα ήταν ότι καταφέραμε τη συνεργασία με την ΜΙFA (σ.σ. την Αγορά του Annecy, του μεγαλύτερου animation φεστιβάλ) Συνεργασία με την μεγαλύτερη Aγορά του κόσμου, πολύ μεγάλη χαρά. Εχουν ένα πρόγραμμα που λέγεται «Animation du Monde» και πηγαίνουν σε χώρες που βλέπουν ότι η Αγορά του animation εξελίσσεται, παίρνουν σκηνοθέτες και τους κάνουν μάθημα. Ενα μάθημα που κανονικά το χρυσοπληρώνεις έξω. Εχουν ένα πρόγραμμα που λέγεται «Animation du Monde» και πηγαίνουν σε χώρες που βλέπουν ότι η Αγορά του animation εξελίσσεται, παίρνουν σκηνοθέτες και τους κάνουν μάθημα. Ενα μάθημα που κανονικά το χρυσοπληρώνεις έξω.
Γιάννης Λώλης: Ναι, το 2020 άρχισαν όλα αυτά. Ηταν πολύ μεγάλη αναγνώριση ότι ήρθε η υπεύθυνη της αγοράς της ΜΙFA να κάνει workshop εδώ. Πολύ μεγάλη αναγνώριση της δουλειάς που είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια στο Animasyros. Αυτή την αναγνώριση την εισπράξαμε κι εμείς στο Annecy φέτος. Μπαίνουμε πια στην Agora και μάς ξέρουν, έχουμε μπει στο χάρτη.
Βασίλης Καραμητσάνης: Το ελληνικό πάρτι στο Annecy είχε τεράστια προσέλευση, διώχναμε κόσμο. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα…
Γιάννης Λώλης: Επίσης η Μαρία επιλέχθηκε φέτος να είναι στην Κριτική Επιτροπή του Annecy ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση. Είναι αναγνώριση της ίδιας και του φεστιβάλ.
Μαρινέτα Μακ Κρητικού & Γιάννης Λώλης
Ξεκινήσατε το φεστιβάλ μία παρέα – πάντα παρέα επαγγελματιών, με στοχοπροσήλωση και δουλειά, αλλά μια παρέα. Εχετε μεγαλώσει, αλλά έχει μεγαλώσει και το φεστιβάλ. Ποιες είναι οι ανάγκες σας για να το κάνετε όλο και καλύτερο; Τι θα σας στήριζε περισσότερο; Τι θα θέλατε για το μέλλον;
Μαρινέτα Μακ Κρητικού: Μεγαλύτερη οικονομική στήριξη – κακά τα ψέματα. Αν δεν έχεις αυτό, πώς θα πάρεις κόσμο και θα οργανωθείς καλύτερα; Οσο μεγαλώνει το πρόγραμμα, οι εκδηλώσεις, τα εργαστήρια, η Αγορά χρειάζεσαι περισσότερο κόσμο. Ε, και φτάνει πια με τον εθελοντισμό. Πρέπει οι άνθρωποι να πληρώνονται. Δεν γίνεται.
Βασίλης Καραμητσάνης: Ετσι είναι. Πάντως ήδη αισθάνομαι τυχερός πολύ. Με την Μαρία έχουμε ρίξει άπειρο ιδρώτα, ενέργεια, ώρες δουλειάς για να φτάσει το φεστιβάλ σε αυτό εδώ το τραπέζι που συζητάμε την επιτυχία του. Και πίστεψέ με: έχω ρίξει αντίστοιχη δουλειά και σε άλλα πράγματα που δεν πέτυχαν. Εχει άστρο αυτό το φεστιβάλ και χαιρόμαστε πάρα πολύ.
Πάμε μπροστά – στα 25 χρόνια φεστιβάλ. Πώς το ονειρεύεστε;
Βασίλης Καραμητσάνης: Δεν θα έχει αλλάξει ο χαρακτήρας του φεστιβάλ. Θα γίνει πιο εμπορικό, πιο ανοικτό, έχει πάρει αυτό το δρόμο πια. Απαράμιλλα καλλιτεχνικό. Καλύτερη δικτύωση…
Μαρία Ανεστοπούλου: … και πιθανώς η παλιά όμάδα του Animasyros, είτε να έχει αναλάβει άλλα καθήκοντα, είτε θα έχει δώσει τη σκυτάλη σε νεότερους ανθρώπους.
Μαρινέτα Μακ Κρητικού: Εγώ πιστεύω ότι σε 10 χρόνια θα έχουμε φτιάξει εδώ ένα στούντιο animation. Είμαι σίγουρη.
Βασίλης Καραμητσάνης: Δεν ξέρω για στούντιο, αλλά σίγουρα θα φτιάξουμε ένα χώρο εδώ στη Σύρο που θα είναι αφιερωμένος στο animation. Θα είναι και residence, θα είναι και φυσικό και ψηφιακό μεγάλοο αρχείο. Αυτό θα γίνει. Και σε λιγότερο από 10 χρόνια.