Το alterthess και η Σταυρούλα Πουλημένη παρουσιάζουν την ιστορία της παραλίας Μύλος στην Λευκάδα και των αγώνα των πολιτών προκειμένου αυτή να μην καταστεί εμπορεύσιμος χώρος.
Διαβάζοντας το ρεπορτάζ της της Σταυρούλας Πουλημένη είναι ν’ αναρωτιέται κανείς με πόση ευκολία τελικά ο δημόσιος χώρος γίνεται βορά επιτήδειων ανά την Ελλάδα, αλλά και με πόση υπομονή, επιμονή εστιάζουν οι πολίτες στον στόχο χωρίς να παραιτούνται στιγμή από την προσπάθεια να ανακτήσουν και να σώσουν την παραλία από την ισοπέδωση διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμά τους η παραλία να παραμείνει ελεύθερη για τους πολίτες και εκτός συναλλαγής όπως ο νόμος και το σύνταγμα ορίζουν.
Κάθε μέρα που περνάει, όσο κι αν δυσκολεύει ο αγώνας για το αυτονόητο καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα: Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον είστε συζητάμε μεταξύ μας, είτε βγαίνουμε στον δρόμο για το αυτονόητο…κι αυτό που χρειαζόμαστε επιπλέον είναι ν’ αποδίδεται δικαιοσύνη κατόπιν εξονυχιστικών ελέγχων και διαδικασιών, ώστε κανείς επιτήδειος να μην ξεφεύγει. Οι δημόσιοι χώροι και οι παραλίες ανήκουν σε όλους ανεξαιρέτως. και είναι τόποι αναψυχής. Δεν είναι εμπόριο.
Το ρεπορτάζ αφορά την Λευκάδα και την παραλία Μύλος:
Το κίνημα για ελεύθερες παραλίες της χώρας έχει ανοίξει συζητήσεις για το πώς διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε το δημόσιο αγαθό του αιγιαλού και της πρόσβασης στη θάλασσα σταδιακά να έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα και εμείς πελάτες στο κύμα, πάνω στο οποίο κερδοσκοπούν πληθώρα επιχειρηματιών πραγματοποιώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες παραβάσεις του νόμου.
Στην Λευκάδα, εκτός από τη μεγάλη μάχη που δίνεται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της κεντρικής παραλίας του Κάστρου Αγ. Μαύρας, μια άλλη μάχη δινόταν χρόνια πριν έτσι ώστε η εμβληματική παραλία Μύλος να μην καταστεί εμπορεύσιμος χώρος. Ταυτόχρονα, το παράδειγμα της παραλίας Μύλος είναι ενδεικτικό του πώς δύο επιχειρηματίες μέσα από «κλασσικές» αλλά και ευφάνταστες πρακτικές κατάφεραν να «πατήσουν πόδι» στον παλιό αιγιαλό, ισχυριζόμενοι ότι οι πρόγονοί τους είχαν αμπέλια πάνω σε έναν γκρεμό… Έτσι, σε μια από τις λιγοστές παραλίες του νησιού που δεν κατακλυζόταν από ομπρελοξαπλώστρες, εδώ και κάποια χρόνια έχουν εγκατασταθεί ουκ ολίγες, αλλάζοντας τη φυσιογνωμία της περιοχής. Από την πλευρά τους, κάτοικοι της περιοχής που αντέδρασαν στις εξελίξεις αυτές βρέθηκαν καταδικασμένοι μετά από μηνύσεις που κατέθεσαν εναντίον τους οι επιχειρηματίες.
Ο Μύλος
Η παραλία του Μύλου ήταν ανέκαθεν μία παρθένα παραλία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους δίπλα από το χωριό του Αγίου Νικήτα. Μοναδική πρόσβαση σε αυτήν υπάρχει από ένα μονοπάτι 20-30 λεπτών που διασχίζει τον ομώνυμο λόφο ή με τα σκάφη διά θαλάσσης.
«Εμείς μεγαλώσαμε σε αυτήν την παραλία, τη ζήσαμε σε εποχές που δεν υπήρχαν καθόλου επισκέπτες γιατί η πρόσβαση ήταν δύσκολη» σημειώνει ο Νίκος Γκίρκας, κάτοικος του Αγ. Νικήτα και αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού-Εξωραϊστικού Συλλόγου Αγ. Νικήτα, ξεκινώντας να μας διηγείται την ιστορία της παραλίας.
Μάλιστα, όπως λέει, όταν υπήρχε το παλαιότερο σύστημα αυτοδιοίκησης (τοπικές κοινότητες), το πενταμελές συμβούλιο της κοινότητας του Αγ. Νικήτα είχε απαντήσει αρνητικά τη δεκαετία του ‘90 σε αίτημα να τοποθετηθούν ομπρελοξαπλώστρες στην παραλία του Μύλου, διαφωνώντας με την εμπορική εκμετάλλευση της παραλίας τους και με το σκεπτικό αυτή «να παραμείνει ελεύθερη αλλά και για λόγους περιβάλλοντος και διατάραξης της θαυμάσιας περιβαλλοντικής αμμουδιάς του Μύλου» (Απόφαση 25/1996 του Κοινοτικού Συμβουλίου του Αγ. Νικήτα). Οξύμωρο φαίνεται αρχικά το γεγονός ότι στη σύνθεση του τότε πενταμελούς συμβουλίου συμμετείχε και ο ένας εκ των δύο επιχειρηματιών που τώρα εκμεταλλεύονται κομμάτι της παραλίας, ενώ κάτω από την κορυφογραμμή του λόφου ο ίδιος με τον αδερφό του έχουν χτίσει βίλες προς τουριστική εκμετάλλευση.
«Εκείνη την περίοδο η κοινότητα, με αφορμή μια πυρκαγιά στην περιοχή και μετά από οδηγία του Δασαρχείου, αποφάσισε να ανοίξει ένας δρόμος πυροπροστασίας στην κορυφογραμμή του Μύλου. Όταν έφτασε ο δρόμος στις ιδιοκτησίες των επιχειρηματιών, οι εργασίες διάνοιξης σταμάτησαν με αποτέλεσμα αυτός να μην ολοκληρωθεί ποτέ, όπως έλεγε το αρχικό σχέδιο (ΤΥΔΚ 296/1998). Παράλληλα, κάνοντας τις εκσκαφές για τις βίλες του, μπάζωσε το παλιό μονοπάτι από το οποίο φτάναμε στον Μύλο με αποτέλεσμα η κοινότητα να αναγκαστεί να ανοίξει νέο, πιο απότομο και είναι αυτό το οποίο πλέον διασχίζει ο κόσμος» τονίζει ο Ν. Γκίρκας.
Όπως αναφέρουν κάτοικοι του Αγ. Νικήτα, παρότι η ιδιοκτησία των δύο επιχειρηματιών προήλθε από χρησικτησία για αμπέλια που καλλιεργούσαν οι πρόγονοί τους στο υψηλότερο μέρος της πλαγιάς (όπως φαίνεται και στην παλιά φωτογραφία με το μονοπάτι) δήλωσαν το οικόπεδο μέχρι τον Παλαιό Αιγιαλό. Ανάμεσα, όμως, στα αμπέλια και την παραλία μεσολαβούν πρανή και γκρεμοί, τα οποία δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησίες. Πρόκειται για μία σεισμόπληκτη περιοχή με σαθρό έδαφος και συχνές κατολισθήσεις. Από αυτούς τους γκρεμούς περνάει πλέον και το μονοπάτι, μιας και μπαζώθηκε το αρχικό, αλλά είναι και η έξοδος διαφυγής για τους πολλούς επισκέπτες της παραλίας και βέβαια για τους πελάτες των ομπρελών και ξαπλωστρών.
Διαβάστε τη συνέχεια στο alterthess πατώντας εδώ