Με αφορμή το κείμενο του Δημήτρη Βεργίνη
Πέρυσι Μ. Παρασκευή κατέβηκα στο Καστράκι για να απολαύσω τον ιδιαίτερο Επιτάφιο της περιοχής μου. Φτιαγμένος με ξύλα που έχει ξεβράσει η θάλασσα, με μεράκι και μαεστρία από κάτοικο της περιοχής, στολισμένος με αγριολούλουδα είναι κάτι διαφορετικό. Η απλότητά του, η εξοχική περιοχή με τον λίγο κόσμο, η περιφορά του απογευματινή ώρα σε στεριά και μέσα στη θάλασσα τον έκανε τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο, όσο ξεχωριστός και ιδιαίτερος είναι ο συμβολισμός του θανάτου και της ανάστασης που ακολουθεί.
Ωστόσο παρατηρώντας γύρω μου αναρωτήθηκα αν όσοι συμμετείχαμε καταλάβαμε κάτι από αυτό τον συμβολισμό ή αν τον αφήσαμε για τον βραδινό Επιτάφιο σε κάποιο άλλο χωριό. Οι μισοί είχαν φτάσει στην αμμουδιά περιμένοντας το “event”, άλλοι προπορευόντουσαν τρέχοντας προκειμένου να εξασφαλίσουν πλάνα για τα σόσιαλ μίντια. Κατανοητό μεν, αλλά τελικά γιατί πάμε στον Επιτάφιο; Για τα ινσταγκραμικά πλάνα;
Ίσως ήταν αναπόφευκτο να συμβεί ό,τι συνέβη όπως γίνεται σε κάθε τόπο. Γίνεται κάτι ξεχωριστό, μαθεύεται και τα υπόλοιπα ακολουθούν.
Στη Σαντορίνη τα πράγματα ξέφυγαν λίγο περισσότερο. Το santorinimagazine όπως αναφέρει η συνάδελφος Χαρά Καπότου από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, δέχθηκε αρκετές καταγγελίες και παράπονα από πιστούς που βρέθηκαν στις μεγάλες εκκλησίες του νησιού, για το τι συμβαίνει στους ναούς κατά την διάρκεια της Μ. Εβδομάδας . Στα επισκέψιμα σημεία του νησιού, οι ναοί, όπως στη Μητρόπολη των Φηρών, στον Αγιο Γεράσιμο στο Φηροστεφάνι, στην Παναγία στο Μεγαλοχώρι και στην Οία, σύμφωνα με τις καταγγελίες, “οι επισκέπτες δεν δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό καθώς εν ώρα λειτουργίας εισβάλλουν στους ναούς, προκειμένου να φωτογραφίσουν και να φωτογραφηθούν κατά την διάρκεια της λειτουργίας”.
Η Κέρκυρα βούλιαξε από κόσμο λένε τα δημοσιεύματα, με τις υποδομές του νησιού να μην αντέχουν τόσο κόσμο.
Το ίδιο συνέβη και στην Λευκάδα όπως περιγράφει ο Δημήτρης Βεργίνης στο lefkadazin.gr. “Φέτος, δυστυχώς, το απίστευτα μεγάλο πλήθος τουριστών στην πόλη” παρέσυρε όλα τα συναισθήματα σε άλλες ατραπούς.
Το κείμενο και οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Βεργίνη:
“Για να νιώσεις την κατάνυξη των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας πρέπει να συντρέξουν αρκετοί λόγοι. Είναι μεν θέμα προσωπικό, είναι ωστόσο και συνιστάμενο πολλών εξωτερικών παραγόντων.
Η βραδιά της περιφοράς του Επιταφίου στη Λευκάδα με την παρουσία της μπάντας της Φιλαρμονικής, τα προσεκτικά επιλεγμένα μουσικά κομμάτια και η άρτια εκτέλεσή τους, η βόλτα στους δρόμους ως ακολουθία νεκρική που όμως στην άκρη του μυαλού ξέρουμε ότι θα υπάρξει ανάσταση, είναι οι λόγοι που βοηθάνε τα σωστά αισθήματα να αναδυθούν. Που φτιάχνουν ένα όμορφο βούρκωμα στα μάτια και μια γλυκιά ανατριχίλα στο σώμα. Αυτά ως πρόσφατα.
Φέτος, δυστυχώς, το απίστευτα μεγάλο πλήθος τουριστών στην πόλη έπνιξε όλα τα παραπάνω και τα παρέσυρε σε μια βραδιά γεμάτη με τάσεις πανικού και αγοραφοβίας, με φωνές, ακόμη και μαχαιρώματα… Επίσης, πόσο να μείνεις στο πνεύμα της ημέρας, όταν φτάνοντας στην πλατεία οι ταβέρνες σέρβιραν, τα μαχαιροπήρουνα δε σταματούσαν και ο αέρας μύριζε παντού… καλαμαράκια;
Κρατάω τη διαδρομή απ’ τη Μητρόπολη ως τον Άγιο Μηνά κι εύχομαι Καλή Ανάσταση. Και ως θρησκευτική ευχή και ως προτροπή για όσα αφήνουμε να πεθάνουν χάριν μιας -πολύ- βραχύβιας ανάπτυξης”.
.
Εμπειρία ναι, αλλά τί εμπειρία;
Ίσως η αναζήτηση της αυθεντικής εμπειρίας σ’ έναν τόπο δεν συνίσταται, τελικά, μόνο σε μια καλή κάμερα που θα απαθανατίσει στιγμές που ζούμε, τις οποίες θα μοιραστούμε με κάποιους χιλιάδες φόλοουερς και στα χοτ εβεντ ενός τόπου, όπως νομίζουμε. Βασική προϋπόθεση είναι η γνώση για τον τόπο και η συμμετοχή μας στα δρώμενα μαζί με τους κατοίκους, με διακριτικότητα και σεβασμό προσαρμοζόμενοι ανά περίσταση. Να είμαστε ταξιδιώτες, όχι “τουρίστες”. Όσο για τους ντόπιους πρέπει κι εμείς να γνωρίζουμε τι εμπειρίες προσφέρουμε και γιατί. Δεν χρειάζεται ν’ αλλάξουμε κάτι προς το τουριστικότερο, προς άγρα πληθυσμού, μ’ ένα κακόφωνο “περάστε κόσμε”, αλλά να διαφυλάξουν αυτό που ήδη έχουμε: την ταυτότητά μας. Αρκεί να έχουμε μια.
Πηγή: lefkadazin.gr/ Δημήτρης Βεργίνης