Οι παιδικές μας μνήμες είναι ο θησαυρός που κρατάει ο καθένας από εμάς καλά φυλαγμένο κάπου μέσα στο μυαλό. Η εικόνα ενός τοπίου, η γεύση κάποιου φαγητού ή μια μυρωδιά μπορεί να χτυπήσει απαλά την πόρτα των αναμνήσεων και αυτές να ξεχυθούν φασαριόζικα κατακλύζοντάς μας με εικόνες και μνήμες απ’ αυτές που κρατάμε φυλαγμένες στο σεντούκι του μυαλού ενεργοποιώντας το συναίσθημα αυτομάτως.
Οι αναμνήσεις μας δεν είναι πάντα χαρούμενες. Κάποιες τις θάβουμε βαθιά απαγορεύοντάς τους την “έξοδο”, προσποιούμενοι πως δεν υπήρξαν ποτέ, άλλοτε βγαίνουν ανακατεμένες όλες μαζί δημιουργώντας μια σύγχυση.
Τις δικές μου παιδικές αναμνήσεις ενεργοποίησε μια πασχαλινή λαμπάδα!
Την Μ. Τετάρτη το βράδυ έλαβα ένα ανέλπιστο δώρο. Σκυμμένη στο λαπ τοπ και χωμένη ως το λαιμό με ειδήσεις που κάθε άλλο παρά ευχάριστες ήταν, μια πασχαλινή λαμπάδα ήρθε και προσγειώθηκε στο τραπέζι της κουζίνας.
“Είναι δώρο από το σχολείο, απ’ τις λαμπάδες που έφτιαξαν τα παιδιά” μου είπε ο Μιχάλης. Στην περίπτωσή μου, το σχολείο είναι ένα και μοναδικό, εκείνο που πήγαινα κι εγώ σαν παιδάκι, το δημοτικό σχολείο Φιλωτίου Νάξου.
Στην θέα της λιλά λαμπάδας, πρώτα βγήκε ένα επιφώνημα μεταξύ χαράς και θαυμασμού…ένα “ω” μακρόσυρτο, απ’ αυτά τα “φωνήεντα που είναι επτά και φωνάζουν δυνατά”, όπως μαθαίναμε τον…καιρό εκείνο στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Και μετά άνοιξαν οι πύλες της μνήμης και παρέλασαν γεγονότα και συναισθήματα. Θυμήθηκα κάποιο Πάσχα που η νονά μου είχε στείλει το δώρο της μέσα σ’ ένα υπέροχο χρωματιστό κουτί. Το κουτί το βρήκα δίπλα στο μαξιλάρι μου την Κυριακή του Πάσχα που ξύπνησα. Δεν θυμάμαι το δώρο, κάποιο ρούχο ήταν, αλλά αυτό που βρήκα συναρπαστικό ήταν το σοκολατένιο αυγό αρχικά. Ήταν κλεισμένο μέσα σε μια κόκκινη θήκη-αυγό, που η μυρωδιά της μου έχει αξέχαστη. Η λαμπάδα που συνόδευε το αυγό ήταν μια ροζ και ήταν στολισμένη με λουλούδια.
Τοπία καταπράσινα γέμισαν το μυαλό μου και παιχνίδια με τα ξαδέρφια μου και καιροί βροχεροί, η γιαγιά μου να κάθεται στην πολυθρόνα της οι γονείς μου να ετοιμάζουν τραπέζι μαζί με τους θείους και τις θείες μου και να μεις να κάνουμε άπειρες σκανταλιές και φασαρία. Θυμήθηκα ακόμα και μια παράσταση Καραγκιόζη που στήσαμε με τα ξαδέρφια μου κάποιο βράδυ καλοκαιριού με φιγούρες που είχαμε βρει στο Βιτάμ! Μπερντές, ένα μεγάλο παλιό συρτάρι μ’ ενα κομάτι σεντόνι που καρφώσαμε τεντωμένο πάνω του με τα ξαδέρφια μου.
Κι ύστερα όλα έγιναν γκρίζα κι βρέθηκα σε μια τάξη σχολική, να μην βλέπω στον πίνακα-λόγω μυωπίας- να διαβάζω από το Αναγνωστικό το παρακάτω μάθημα με όλα τα σημεία της στίξης παρόντα για τον Διγενή Ακρίτα και στην τάξη να επικρατεί ησυχία.
Κάπου εκεί ήρθε η “επανάσταση της Πέμπτης” (δημοτικού), μια προσωπική επανάσταση και η τάξη πήρε λίγο χρώμα από Άνοιξη.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα τα θυμήθηκα σε δευτερόλεπτα. Το ταξίδι στον χρόνο στο μυαλό μας είναι υπαρκτό και δεν χρειάζονται έρευνες για να το πετύχεις.
Το παιδί μέσα μου ένιωσε πως η λαμπάδα αυτή ήταν μια πράξη “συμφιλίωσης”. Η ενήλικη ένιωσε πως πήρε ένα δώρο με καθυστέρηση πολλών ετών απ’ τη “νονά” του. Όλα αυτά φυσικά εν αγνοία των τωρινών δασκάλων, που θεωρώ σπουδαία τύχη για το σχολείο του χωριού μου, το γεγονός πως υπηρετούν εκεί. Σπουδαία τύχη για τα παιδιά και τους γονείς τους.
Δεν χρειάζεται να παίρνουμε όλοι το ίδιο “βάφτισμα πυρός” σε τούτο τον κόσμο, οι καταστάσεις πρέπει ν’ αλλάζουν προς το καλύτερο πάντα, όχι να διαιωνίζονται οι δυσκολίες.
Τα παιδιά είναι σαν τα λουλούδια. Ανθίζουν όταν όλοι όσοι εμπλέκονται τα φροντίζουν με αγάπη ακούραστα και τους δίνουν όλα τα ερεθίσματα που χρειάζονται για να μπορέσουν ν’ αναπτυχθούν. Ανθίζουν και λαμποκοπούν όταν κάθε μικρή ή μεγαλύτερη ιδιαιτερότητά τους δεν τα ξεχωρίζει απ’ τα υπόλοιπα με το δάχτυλο να δείχνει προς αυτά, αλλά όταν τους δίνεται η διέξοδος να εκφραστούν και να κάνουν μικρά θαύματα με τα ταλέντα τους, όποια κι αν είναι η δυσκολία που αντιμετωπίζουν.
Γι’ αυτό, πέρα από την κανονική μου νονά, αυτό το όμορφο σχολείο που το αγάπησα μεγάλη, είναι η άλλη μου “νονά”. Με “μοίρανε” (με αυτή την ορθογραφία) να μην παραιτούμαι και να προσπαθώ, χωρίς να ξεχνώ ποτέ να αντιδρώ στην ασχήμια.
Δεν έχω παρά να ευχαριστήσω πρωτίστως τα παιδιά που με τα χεράκια τους φτιάχνουν μικρά θαύματα και τα μοιράζουν απλόχερα σε όλους, μαθαίνοντας πως το να μοιράζεσαι κάνει τη χαρά διπλή. Η λαμπάδα μου έχει μέσα την δική τους έγνοια και προσπάθεια να γίνει όμορφη, όπως όλες όσες έφτιαξαν στο σχολείο.
Τους δασκάλους τους ευχαριστώ που νοιάζονται τόσο πολύ για τα παιδιά και το σχολείο τους. Ιδιαιτέρως την Μαρία και τον Άρη γιατί ως δάσκαλοί μπορούν κι αναγνωρίζουν το παιδί μέσα στον καθένα μας και να του “μιλούν” γλυκαίνοντας παλιές πληγές που κλείσανε, μα πάνω σ’ αυτές χτίστηκαν πολλά ή γκρεμίστηκαν άλλα που ξαναχτίστηκαν αργότερα με κόπο.
Μια χάρη μονάχα θα ήθελα να ζητήσω.
Να φροντίζετε πάντα τις αμυγδαλιές στο προαύλιο του σχολείου. Να τις προσέχετε πολύ, γιατί είναι καταφύγιο. Κι αν δείτε ποτέ κάποιο παιδάκι να στέκεται κοντά τους και να κοιτάζει τον ορίζοντα, πλησιάστε το και κάντε το μια αγκαλιά. Μην το αφήσετε χωρίς το χάδι σας και την καλή κουβέντα σας στη μοναξιά του. Θα το βοηθήσετε να ανθίσει γρηγορότερα, χωρίς ταλαιπωρηθεί πολύ.
Σας ευχαριστώ για το όμορφο δώρο και το ταξίδι στον χρόνο.
Καλή Ανάσταση και ζωντανή ζωή!
