Χτες βράδυ εξερράγην.
Γιατί πλέον δεν αντέχω πολλά πράγματα απ’ αυτά που ζούμε. Δεν αντέχω ν’ ακούω για “κότες” που γεννούν “επενδυτικά αυγά” και για “πράσινα” νοσοκομεία που θα γίνουν για να καταλήξουν σε ιδιωτικά χέρια, δεν αντέχω να πεθαίνουν άνθρωποι πάνω σε καρότσες, δεν αντέχω μια 19χρονη έγκυος να πεθαίνει από ενδομήτρια αιμορραγία γιατί δεν κρίθηκε επείγουσα η μεταφορά της σε νοσοκομείο.
Δεν άντεξα αυτή την συντριβή της οικογένειας-και κάθε οικογένειας-που περίμενε ένα μωράκι σ’ ένα μήνα και αντι για χαρά, βρέθηκε στα τάρταρα της θλίψης και της οργής μ’ ένα “γιατί” χωρίς απάντηση.
Πόσα ασθενοφόρα έχει η Νάξος; με ρώτησε δικός μου άνθρωπος.
Ενα και μοναδικό η απάντηση.
Εύλογα ειπώθηκε μια ιδέα για τη λύση: να βάλουμε όλοι λεφτά να πάρουμε άλλο ένα.
Λογικό, αλλά καταντά παράλογο. Γιατί μ’ έναν τρόπο απαλλάσσει τους υπεύθυνους από την πίεση να λύσουν το πρόβλημα.
Δηλαδή, να είμαστε φορολογούμενοι ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουμε, άμεσα και έμμεσα, αλλά ανταπόδοση να μην υπάρχει σε τίποτα. Να χρηματοδοτούμε μέσω της φορολογίας το κράτος, για να πληρώνουμε ιδιώτες για κάθε τι που θα χρειαστεί για την υγεία, την παιδεία, να είμαστε μόνιμα με το χέρι στην τρύπια τσέπη.
Γιατί ναι, δεν έχουν όλοι αυτή την ευκολία. Να πληρώνουν για τα πάντα όλα σε καιρό ενεργειακής κρίσης και πληθωρισμού όπου αποδεκατίζεται ο πενιχρός μισθός, που καμαρώνουν πως στα μικτά έφτασε τα 750 ευρώ!
Να πάρουμε λοιπόν και ασθενοφόρα, να βρούμε και οδηγούς, να προσλάβουμε και γιατρούς, να τους πληρώνουμε, να απευθυνθούμε στους εφοπλιστές να μας σώσουν, αλλιώς είμαστε χαμένοι, αλλά το κράτος το οποίο αιμοδοτούμε να μας λένε “δεν έχω μανα μ’ βολέψου όπως μπορείς”. Ακόμα χειρότερα, να προσπέφτουμε στους βουλευτές για ένα χειρουργείο, για μια διακομιδή για ο,τιδήποτε.
Ας είμαστε δίκαιοι.
Δεν φταίνε μόνο οι κυβερνώντες για τις αποφάσεις αυτές. Φταίμε που δεν έχουμε φτάσει στο επίπεδο να γνωρίζουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις μας, που ξεχνάμε διαρκώς τα ψέματα και τα ολέθρια λάθη τους, που μπροστά στο δράμα που μπορεί να ζούμε δεν σηκώνουμε κεφάλι να ζητήσουμε εξηγήσεις, καταβεβλημένοι από τον πόνο ή τον φόβο μην μας βρει τίποτα χειρότερο όταν ο άνθρωπος μας έχει ανάγκη περίθαλψης.
Φταίμε που κι όταν έχουμε την οικονομική δυνατότητα δεν μας νοιάζουν εκείνοι που δεν έχουν. Φταίμε που τοποθετούμε τον εαυτό μας στα ρετιρέ των εύρωστων και καμωνόμαστε πως είμαστε οι περιούσιοι των αφεντάδων, θαρρείς και ήμασταν πάντα εκεί ή δεν θα πέσουμε ποτέ, φταίμε που αφήνουμε ατιμώρητη την ασυδοσία γιατί “που να τρέχεις τώρα” με αποτέλεσμα αυτή να γίνεται ανεξέλεγκτη και ακόμα πιο χυδαία και σκληρή.
Η δωρεάν παροχή Υγείας είναι δικαίωμα και δημόσιο αγαθό. Και χρηματοδοτείται απ’ τους φόρους μας. Αμέσους και έμμεσους.
Αν αυτό δεν σταματήσει, ας ετοιμαστούμε για τα πολύ χειρότερα.
Οι ιδιώτες ας επενδύσουν χωρίς την πριμοδότηση του κράτους. Όποιος θέλει, ας τους προτιμήσει. Δεν χρειάζεται να λάβουν προίκα έχοντας θυσιάσει το δημόσιο αγαθό της δωρεάν περίθαλψης για να φυσήξει ούριος οικονομικός άνεμος στα ταμεία τους.
Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές ενας δημοτικό σύμβουλος στην Χίο ένιωσε αδιαθεσία, αλλά ασθενοφόρο δεν υπήρχε για να το μεταφέρει σε νοσοκομείο. Για όλα αυτά τα περιστατικά που κόστισαν ήδη δυο ζωές δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και καμία κανονικότητα σ’ αυτό.
Ας μην γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα… ένα έγκλημα εναντίον όλων μας.
Ας το σταματήσουμε.
Πριν είναι πάρα πολύ αργά.
📸0fjd125gk87/Pixabay