Δεκαεφτά μέσα μόνο στο 2021, δώδεκα μέσα στους εφτά πρώτους μήνες του 2022, οι δύο σε λιγότερες από 48 ώρες. Δεν έχει σταματημό η μαύρη λίστα των γυναικών που χάνουν την ζωή τους από το χέρι κάποιου. Τι και αν το ελληνικό δικανικό σύστημα δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει την «γυναικοκτονία» νομικά ως όρο, η θλιβερή πραγματικότητα τον επαναφέρει σχεδόν μια φορά το μήνα.
Γυναίκες μητέρες, σύντροφοι, ερωμένες δολοφονούνται από συζύγους, συντρόφους, γιους, από τα ίδια τα πρώην ή νυν μέλη της οικογένειάς τους ή από ένα πρόσωπο που εμπιστεύονται. Όσο και αν τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν τον όρο «γυναικοκτονία» και δίνουν έμφαση στα εγκλήματά αυτά, η έμφυλη βία δεν φαίνεται να φθίνει. Αντιθέτως, δείχνει πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στην ελληνική κοινωνία και στο μυαλό του Έλληνα άντρα.
Κανονικοποιημένη η βία στο σώμα μιας γυναίκας
Πολλοί θα πίστευαν ότι οι γυναικοκτονίες αποτελούν φαινόμενο που στις μέρες έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Στην πραγματικότητα τα περιστατικά έμφυλης βίας παραμένουν δραματικά σταθερά, μια κανονικότητα στο σώμα της γυναίκας.
Εκτός όμως, από τα ονόματα των δολοφονημένων γυναικών, που παραμένουν θλιβερά σταθερά κάθε χρόνο, σταθερή παραμένει και η κρατική αμέλεια. Παρόλο την ευαισθητοποίηση του κόσμου που αρχίζει να προφέρει πιο δυνατά τον όρο «γυναικοκτονία», η καταγραφή των περιστατικών έμφυλης βίας συνεχίζεται να μην γίνεται από κανέναν κρατικό επίσημο φορέα. Στην ουσία τις μετράμε με τα δάχτυλα.
«Συνεχές το φαινόμενο της έμφυλης βίας»
Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, οι θλιβεροί αριθμοί παραμένουν σταθεροί όπως η έμφυλη βία που απλά κλιμακώνεται και οδηγεί στη γυναικοκτονία. Σύμφωνα με την κοινωνική επιστήμονα και ερευνήτρια σε θέματα φύλου Άννα Βουγιούκα και την Μαρία Τζαβάρα, μέλος της ομάδας επικοινωνίας του Κέντρου για τα έμφυλα δικαιώματα και την ισότητα «Διοτίμα», οι «δυο τραγικές γυναικοκτονίες που έγιναν με διαφορά λίγων ωρών στη χώρα, ανεβάζοντας τον τραγικό αριθμό σε 12 νεκρές γυναίκες μέχρι σήμερα, καταδεικνύουν για ακόμη μια φορά τις μεγάλες διαστάσεις της έμφυλης βίας και στην Ελλάδα. Καταδεικνύουν επίσης ότι η έμφυλη βία σε όλες τις μορφές της (σωματική κακοποίηση, σεξουαλική βία, ψυχολογική κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση, οικονομική βία και στέρηση πόρων, βιασμός, γυναικοκτονία, κ.λπ.) αποτελεί ένα συνεχές, ακραία μορφή της οποίας είναι η γυναικοκτονία».
Όπως αναφέρουν στο ethnos gr: «Το πατριαρχικό και σεξιστικό υπόβαθρο των οικογενειακών/ συντροφικών σχέσεων αποτελεί το κατεξοχήν – αν και όχι το μοναδικό – έδαφος για την όξυνση της έμφυλης βίας η οποία συμβαίνει και εκτυλίσσεται σε καθημερινή και συστηματική βάση, υπονομεύοντας την ελευθερία και αυτοδιάθεση των γυναικών (συντρόφων, συζύγων, μητέρων, θυγατέρων, κ.λπ.). Παρά την ύπαρξη επαρκούς νομικού πλαισίου (που ωστόσο αρνείται να αναγνωρίσει την γυναικοκτονία ως όρο), τις μεγάλες κινητοποιήσεις στο πλαίσιο των φεμινιστικών διαδηλώσεων και του κινήματος MeToo, τις πιέσεις για δράσεις υποστήριξης των γυναικών που υφίστανται κακοποίηση λόγω του φύλου τους, η έμφυλη βία που καταλήγει σε δολοφονία δεν φαίνεται να μπορεί να ελεγχθεί ή να μειώνεται.
Και εδώ θα πρέπει να διερωτηθούμε όχι μόνο για την ανθεκτικότητα των πατριαρχικών αντιλήψεων περί ανδρικής «ανωτερότητας» και εξουσίας αλλά και για τους ορατούς ή αόρατους εκείνους μηχανισμούς που δρουν καταλυτικά στη διαιώνιση ή και παρόξυνση του φαινομένου».
«Να αυξηθούν και να ενισχυθούν οι δομές»
Συνεχίζοντας τα μέλη της Διοτίμα προσθέτουν «αν δούμε για παράδειγμα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε γυναικοκτονίας, της Γεωργίας και της … ανώνυμης γυναίκας (μετανάστριας εικάζουμε) που συνέβη την Κυριακή 31/7 στο Ρέθυμνο και τη Ζάκυνθο, μαρτυρούν όσα περιγράφουν εύγλωττα γυναικείες και φεμινιστικές συλλογικότητες χρόνια τώρα και εγείρουν ερωτήματα όπως:
– Αν και πώς υποστηρίζεται μια γυναίκα που επιδιώκει την απελευθέρωσή της από κακοποιητική σχέση, άρα πώς δρούμε συλλογικά για την πρόληψη και προστασία των θυμάτων έμφυλης βίας.
– Αν το στενό και ευρύτερο περιβάλλον είναι βοηθητικό προς αυτήν την κατεύθυνση ή αντίθετα είναι αποθαρρυντικό ή και στιγματίζει όσες τολμήσουν να μιλήσουν και να καταγγείλουν.
– Αν οι αρχές αποκρίνονται με επάρκεια και αποτελεσματικότητα σε καταγγελίες γυναικών που στη συνέχεια δολοφονούνται από συζύγους, συντρόφους ή άλλους συγγενείς. Προκαλεί οργή ότι η γυναίκα που δολοφονήθηκε στη Ζάκυνθο, δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της αφότου είχε υποβάλλει δυο φορές μήνυση εναντίον του φερόμενου ως δράστη.
– Αν τα ΜΜΕ δίνουν μεν έμφαση στον όρο και στο φαινόμενο της γυναικοκτονίας επικεντρώνοντας κυρίως ή και αποκλειστικά στο φαινόμενο αυτό και κατά πόσον αυτή η ανάδειξη αρκεί όταν απουσιάζει σχεδόν τελείως η καταγραφή και κριτική παρουσίαση της καθημερινής και συστημικής έμφυλης βίας που υφίστανται οι γυναίκες στον ιδιωτικό τους χώρο, στην εργασία τους, στον δημόσιο χώρο, σε χώρους εκπαίδευσης, άθλησης, ψυχαγωγίας, στο διαδίκτυο, κ.λπ.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι αναγκαίο
– να μιλήσουμε καταρχάς για την πρόληψη της έμφυλης βίας και την εξάλειψη των σεξιστικών/ρατσιστικών/ομοφοβικών στερεοτύπων και ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων για τη σεξουαλικότητα, τη μητρότητα, τη συντροφικότητα και την οικογένεια
– να ανοίξουμε τον δημόσιο διάλογο για τη συναίνεση και το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των γυναικών και θηλυκοτήτων σε μια ζωή χωρίς βία.
Σε θεσμικό επίπεδο είναι επιπλέον αναγκαίο να αυξηθούν και να ενισχυθούν οι υφιστάμενες δημόσιες δομές υποστήριξης των επιζωσών έμφυλης βίας (συμβουλευτικά κέντρα και ξενώνες φιλοξενίας των ΓΓΙΦ & ΚΕΘΙ και ΟΤΑ) με ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους, να αυξηθεί και μονιμοποιηθεί το προσωπικό που στελεχώνει τις παραπάνω δομές και να διασφαλιστεί η συνέχιση της λειτουργίας του Δικτύου των δομών. Επίσης, είναι αναγκαίο να διασφαλιστεί η άμεση απόκριση των διωκτικών και δικαστικών αρχών με γνώμονα και μέλημα την προστασία της ζωής των θυμάτων και των παιδιών τους και την απονομή δικαιοσύνης. Τέλος, όπως συστηματικά τονίζεται από διεθνείς οργανισμούς (π.χ. ΟΗΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, κ.λπ.) είναι σκόπιμο και αναγκαίο η Πολιτεία να ενισχύει τους φορείς και τις ΜΚΟ που υποστηρίζουν συστηματικά επιζώσες έμφυλης βίας στηρίζοντας εμπράκτως το έργο τους».
Από την Κρήτη έως τη Δράμα: 12 γυναικοκτονίες μέσα σε 7 μήνες
Εύα, Βίκυ, Άιντα, Κατερίνα, Γεωργία…το 2022 ακόμα δεν τελείωσε και τα ονόματα ηχούν θλιβερά πολλά με την πρώτη γυναικοκτονία να συμβαίνει μόλις τον δεύτερο μήνα του χρόνου.
1. Τον Φεβρουάριο του 2022, μια 79χρονη πέφτει νεκρή από τα χέρια του συζύγου της, μετά από καυγά.Ο ίδιος προσπάθησε να κρύψει τα ίχνη του, λέγοντας ότι η γυναίκα έπεσε και χτύπησε. Ωστόσο λίγη ώρα αργότερα και ενώπιον των αστυνομικών αναγκάστηκε να ομολογήσει το έγκλημα.
2.Τον Μάρτιο, έναν μήνα αργότερα, 42 χρονος γνωστός για την δράση του με την Χρυσή Αυγή πυροβολεί θανάσιμα την 41χρονη σύντροφό του σε ουζερί στην Τούμπα Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια αυτοκτονεί.
3.Τον ίδιο μήνα, 23χρονος ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου την 83χρονη γιαγιά του.
4. Τον Μάιο, μια 43χρονη φαρμακοποιός στραγγαλίζεται από τον σύζυγό της, επειδή της ζήτησε να χωρίσουν. Λίγο μετά ο ίδιος επιχειρεί να βάλει τέλος στη ζωή του.
4.Μια 69χρονη στη Δράμα δολοφονείται από τον σύζυγό της.Η ίδια είχε μάλιστα αποκαλύψει σε φίλη της ανησυχούσε για τη ζωή της. «Θα με σκοτώσει με καραμπίνα» είχε πει χαρακτηριστικά. Ο δράστης φέρεται να έκατσε αρκετή ώρα δίπλα στο άψυχο σώμα της γυναίκας του πριν πάρει απόφαση να βάλει τέλος στη ζωή του με την ίδια καραμπίνα που την είχε σκοτώσει.
5. 48χρονος σκοτώνει με δυο μαχαιριές στην καρδιά την 78χρονη μητέρα του στο διαμέρισμά τους στο Παλαιό Φάληρο. Στην συνέχεια προσπάθησε να δώσει τέλος στη ζωή του.
6. 77χρονη δολοφονείται με χτυπήματα στο κεφάλι από τον γιο της στην Σαλαμίνα. Οι αστυνομικοί βρήκαν τον δράστη να μένει με το άψυχο σώμα της νεκρής μητέρας του.
7. 73χρονη στην Αίγινα δολοφονείται από τον 46χρονο γιο της. Βρέθηκε θανάσιμα τραυματισμένη με μια μπλε τσάντα στο κεφάλι δεμένη και το μαχαίρι δίπλα.
8. 59χρονη δολοφονήθηκε από τον 64χρονο σύζυγο της στην Δράμα μετά από καβγά. Είχε καταθέσει αίτηση διαζυγίου.
9. 46χρονη δολοφονήθηκε με κουζινομάχαιρο από τον 46χρονο σύζυγο της στο σπίτι τους στο Κουκάκι.
10. 67χρονη δολοφονήθηκε με βάναυσα χτυπήματα από τον 50χρονο γιο της στο Ηράκλειο Κρήτης.
11. 60χρονος μαχαίρωσε την 56χρονη γυναίκα του με μαχαιριές στο χωριό Άνω Μαλάκι του δήμου Ρεθύμνου.
12. 49χρονος σκότωσε την 41χρονη συζυγό του με μαχαιριές στο Τσιλιβί Ζακύνθου. Είχε καταγγείλει στην αστυνομία δυο φορές την ενδο-οικογενειακή βία που είχε υποστεί.
Ως πότε;
Και το ερώτημα παραμένει. Ως πότε θα είμαστε θεατές μιας μακριάς λίστας δολοφονημένων; Ως πότε θα λέμε καμία μόνη αλλά θα αποδεικνύονται μόνες, απροστάτευτες, δολοφονημένες; Ο δρόμος είναι μακρύς. Ακόμη και αν αναγνωριστεί η γυναικοντονία σαν όρος όπως σε άλλες χώρες και υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση το φαινόμενο δεν σημαίνει ότι θα μειωθεί, καθώς οι γυναικοκτονίες οφείλονται στις βαθιά εδραιωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις και δομές που θα πρέπει να αντιμετωπισθούν από το νομικό σύστημα των χωρών αυτών με συστηματικότητα και για καιρό προκειμένου να αναφανεί κάποιο απτό αποτέλεσμα.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
Photo video capture