Η ανάδυση στο προσκήνιο του πρώην αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αναστάσιου Κανελλόπουλου, πέραν της απόπειρας να παραπλανηθεί με τη συνδρομή ενός ανώτατου εισαγγελικού λειτουργού το αρμόδιο τμήμα του δικαστηρίου στο οποίο υπηρετούσε ο ίδιος, χάριν του Κασιδιάρη, προκαλεί αναπόφευκτα και ένα άλλο ερώτημα: Ποιοι μας δικάζουν;
Τι είδους προσωπικότητες κρύβονται πίσω από τις έδρες και τις τηβέννους; Ελέγχει κανένας πως εξελίσσονται στον χρόνο οι 25άρηδες που αποφοιτούν από την Σχολή Δικαστών; Τι είδους αντιλήψεις, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, ακόμα και εμμονές αναπτύσσουν; Η περίπτωση Κανελλόπουλου, δεν είναι η πρώτη ανώτατου δικαστή ή εισαγγελέα που μας εκπλήσσει δυσάρεστα, υπάρχουν και άλλα πρόσφατα παραδείγματα -ουκ ολίγα. Άλλοι πολύ γνωστοί, άλλο λιγότερο.
Άνθρωποι αυταρχικοί, ιδεοληπτικοί ή απλά συμφεροντολόγοι, με ρηχές νομικές γνώσεις και στενή όραση του κόσμου, αναρριχώνται σε ανώτατες θέσεις στη δικαιοσύνη, συνήθως μέσα από την επετηρίδα τους, και σπανιότερα εξαιτίας της εξωθεσμικής προσκόλλησης τους σε κάποιο κόμμα εξουσίας.
Θα έπρεπε κάποιο εσωτερικό όργανο της Δικαιοσύνης να ελέγχει τουλάχιστον τις αποφάσεις που λαμβάνουν, αν είναι σωστές, επαρκείς, αιτιολογημένες. Αντ’ αυτού όλοι γνωρίζουν ότι ο αυστηρός δικαστής/εισαγγελέας ανταμείβεται, ανεξαρτήτως της ποιότητας ή της ορθότητας της απόφασής του, ενώ ο επιεικής και ο προοδευτικός συχνά τιμωρείται, μέσω πειθαρχικών διώξεων.
Ασφαλώς υπάρχουν πολλοί καλοί δικαστές, αλλά αυτοί συνήθως κάνουν αθόρυβα τη δουλειά τους, δεν ακούγονται.
Οι άλλοι πληγώνουν το θεσμό, σε σημείο που ο πολίτης να χάνει την εμπιστοσύνη του και το έσχατο καταφύγιο του να μην είναι η Δικαιοσύνη, αλλά το πελατειακό κράτος από το οποίο ζητάει τη σωτηρία του. Εκτός από το πολιτικό σύστημα και τη Δικαιοσύνη, ίσως είναι ώρα και η κοινωνία να αναρωτηθεί πως μπορεί να εξελιχθεί ομαλά ένας θεσμός, από τον οποίο συλλογικά ζητεί αυστηρότητα και ισονομία και ατομικά επιείκεια και χαλαρότητα των κανόνων δικαίου.