Οι δρόμοι είχαν ερημώσει. Τα τανκς έχουν πάρει θέσεις το ίδιο και ο στρατός. Οι φοιτητές στις θέσεις τους. Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει.
Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
Πηγή: sansimera.gr
—
Εκείνη η νύχτα έμελλε να είναι μια από τις πιο λαμπρές της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας. Ήταν η νύχτα που ο αγώνας για “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία” αναμετρήθηκε με το σκοτάδι του φασισμού, τα όνειρα για ελευθερία και δημοκρατία στάθηκαν απέναντι από όπλα και τανκς και αναμετρήθηκαν, όχι για να γράψουν τον επίλογο, αλλά για να γράψουν την εισαγωγή μιας καινούργιας αρχής και ταυτόχρονα να σημάνουν την αρχή του τέλους της δικτατορίας,
Κι αν υπάρχει κάτι ηρωικό που εμείς αργότερα αποδώσαμε, σ’ εκείνους που έπεσαν μαχόμενοι, αλλά και όσους πορεύτηκαν με όσα είχε γεννήσει εκείνη η εξέγερση, ήταν η συνειδητοποίηση πως όταν αγωνίζεσαι άνισα για έναν καλύτερο κόσμο δεν είναι σίγουρο πως θα ζήσεις για να γευτείς τους καρπούς των αγώνων σου, αλλά πως γίνεσαι ο δρόμος και η γόνιμη γη που πάνω της θα καρποφορήσει πότε αργά, άλλοτε γρηγορότερα, η νέα συνθήκη όπου ο φόβος δεν θα έχει τόπο για να πιαστεί και το ψέμα μέρος να κρυφτεί. Είναι η συνειδητοποίηση πως το ανάστημα σου είναι σημαντικότερο απ’ το ύψος σου και πως αυτό δεν παρέχεται, ούτε κληρονομείται, αλλά κερδίζεται καθημερινά με τη στάση μας μέσα στην κοινωνία.
Αιώνια η μνήμη σε σας, αδελφοί
στον τίμιο που πέσατε αγώνα…
