Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις εδώ και εβδομάδες κινητοποιήσεις των κατοίκων της Νάξου και της Πάρου ενάντια στην αλόγιστη και καταχρηστική εκμετάλλευση των παραλιών από τη σύγχρονη επιχειρηματική μάστιγα της ομπρελοξαπλώστρας και των beach bars.
Ένα αυθόρμητο κίνημα πολιτών που γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη για ανακατάληψη των παραλιών από την αντιαισθητική επέλαση του ότι προλάβουμε να αρπάξουμε μέσα στην καλοκαιρινή σεζόν. Ένα κίνημα κόντρα στην κατάληψη και καταπάτηση και της τελευταίας σπιθαμής ελεύθερου χώρου σε πάλαι ποτέ πανέμορφες παραλίες των Κυκλάδων που είτε οι ντόπιοι είτε οι καλοκαιρινοί επισκέπτες των νησιών είχαν και είχαμε συνδέσει με την λιτή ομορφιά του Αιγαίου.
Ένα κίνημα κόντρα στην χυδαιότητα της πρώτης ξαπλώστρας πίστα και στην εισαγωγή των πρακτικών του κόσμου της νύχτας στις άλλοτε ελεύθερες ακρογιαλιές. Ένα κίνημα κόντρα στην παρανομία των φουσκωτών και του τσαμπουκά που κάποιες Αρχές προκλητικά ανέχονται εδώ και χρόνια κάνοντας τα στραβά μάτια σε εξόφθαλμες παραβάσεις. Ένα κίνημα που αν το καλοσκεφτείς είναι υπέρ της προστασίας του τουριστικού προϊόντος που κινδυνεύει να υποβαθμιστεί ανεπανόρθωτα λόγω της υπερβολικής επέκτασης των επιχειρήσεων της ξαπλώστρας και της ισοπεδωτικής επέλασης του υπερτουρισμού που έχει έρθει να τσαλαπατήσει ότι για τους “εραστές” των Κυκλάδων και του Αιγαίου σήμαινε κάποτε ακρογιαλιά.
Γιατί ακρογιαλιά είναι εκεί που φυτρώνουν ανενόχλητα τα κρινάκια της Παναγιάς, είναι εκεί που απλώνουν την σκιά τους τα αρμυρίκια και στάζουν την ανάσα του νοτιά, είναι εκεί που η θάλασσα ξεβράζει τα φύκια και τα κοχύλια της, είναι εκεί που τα παιδιά τρώνε το καρπούζι πάνω από τα κάστρα της άμμου, είναι εκεί που το κύμα σκάει πάνω στο χτες στο σήμερα και στο αύριο που δεν πουλιέται και δεν νοικιάζεται για να μην χαθεί.