Δεν είναι οι νεκροί των Τεμπών. Ούτε η στήριξη του κυβερνητικού έργου. Εκείνο πλέον μπορεί να πελαγοδρομήσει ελεύθερο στην απόλυτη απαξίωσή του.
Αυτό που συγκεκριμένη δημοσιογραφική λίγκα κάνει τα πάντα να αποσοβηθεί, αδιαφορώντας αν πιει νερό από το πηγάδι του αυτοεξευτελισμού, είναι η επικοινωνιακή φθορά του πρωθυπουργού. Η εποχή Μητσοτάκη του Β’ κυλά με την αγωνία της παροχής επικοινωνιακής ασυλίας σε κάθε ατόπημά του.
Τα κηρύγματα των Αγιατολάχ της τηλεόρασης είναι τόσο ενδεικτικά που η αμφισβήτησή τους δεν μπαίνει σε διάλογο. Μπορούν να προσφερθούν ως ανέκδοτο. Ως σελίδα διαλόγου, όμως, όχι. Οι “καταπληκτικές” θέσεις των Τσίμα – Χιώτη μόλις προχτές, γύρω από μια τραγωδία, είναι τόσο ενδεικτικές για την προπαγανδιστική τους διάθεση που πλέον η έννοια της δημοσιογραφίας στέκεται αναιμική στη θέα τους. Πόσο νοσηρό είναι να μιλάς για την παρακαταθήκη που αφήνει μια τραγωδία για το μέλλον των Ελληνικών σιδηροδρόμων;
Το δυστύχημα στα Τέμπη, όπως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στον Ελληνικό σιδηρόδρομο έχουν δηλώσει, ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Το λυπηρό είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι δέχονταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να εργάζονται σε τρένα που απ’ ό,τι οι ίδιοι έλεγαν ήταν κινούμενα φέρετρα.
Η παραίτηση Καραμανλή, του υπουργού, προσφέρθηκε ως ένα μικροάλλοθι εξευμενισμού, αλλαγής της πολιτικής εικόνας που έπνιγε την κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός μίλησε για αντικειμενική πολιτική ευθύνη. Ένας χειρισμός αξιοπρέπειας που ο ίδιος δεν χρησιμοποίησε ποτέ για δικό του λογαριασμό. Για μισό λεπτό όμως. Η αντικειμενική πολιτική ευθύνη στο θέμα των νεκρών της πανδημίας που πήγε; Η ΟΕΝΓΕ φώναζε διαρκώς για το υγειονομικό έγκλημα που συντελούνταν. Κανένας κυβερνητικός δε συγκινήθηκε. Γιατί; Τα νοσοκομεία είναι χώροι που οι άνθρωποι μπορεί και να πεθάνουν. Το περιβάλλον δεν είναι ξένο στον θάνατο. Τα τρένα είναι μέσα που οι άνθρωποι μετακινούνται. Στην πρώτη περίπτωση ο θάνατος έπαιζε εντός έδρας, στη δεύτερη εκτός;
Κυριάκος Μητσοτάκης – Η μοναξιά ενός “αθώου”.
Αν έπεφτε εξωγήινος στην Αθήνα και διάβαζε ελληνικές εφημερίδες ίσως συμπέραινε πως δεν κυβερνά ένας γνήσιος Έλληνας πολιτικός, ένα ζωντανό παράδειγμα νεποτισμού, αλλά ένας μοντέρνος Καποδίστριας με εμφάνιση Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Ναι, κύριες και κύριοι, γιατί γελάτε;
Το έγκλημα στα Τέμπη, συναισθηματικά, δεν είναι ένα αυτοτελές επεισόδιο της κυβέρνησής του. Είναι η συνέχεια τραγωδιών ποικίλων μεγεθών. Οι φωτιές που κατέκαψαν την Εύβοια από τη μέση και πάνω, το κλείσιμο της Αττικής Οδού, η ελληνική μοναξιά μιας πρωτιάς θανάτων στην Covid περίοδο είναι πέτρες από το κυβερνητικό ψηφιδωτό που εκτίθεται διαρκώς στα μάτια μας.