Μια μικρή ιστορία που εκτυλίσσεται σ’ ένα ορεινό χωριό της Νάξου, το Φιλώτι, την δεκαετία του ’80. Τη δεκαετία του ’80 που όπως υπέροχα περιγράφουν οι Locomondo στο ομώνυμο τραγούδι τους “80s”, όλα άλλαζαν και μεις “θεατές μιας αλλαγής ανελέητης”, που αργότερα γίναμε “μια γενιά που πληρώνει τα χρέη της” συνδέοντας εκείνη την δεκαετία με το σήμερα. Στην επαρχία τον Κυκλάδων που τότε κανείς δεν ήξερε την έννοια “νησιωτικότητα” και τι περιλαμβάνει, ούτε και συλλογίζονταν κανείς με πόση καθυστέρηση έφτανε στο νησί κάθε τι που συντελούνταν στην πρωτεύουσα, ζούσαμε ελεύθερα πιτσιρίκια κι ονειρευόμασταν. Οι μυρωδιές, τα χρώματα τα συναισθήματα έντονα και μια ανεξήγητη λύπη για όλα όσα θα θέλαμε να μην συμβαίνουν, αλλά δυστυχώς συνέβαιναν.
Ας ξεκινήσει λοιπόν η ιστορία που με γυρνάει πολλά χρόνια πίσω. Την κατέγραψα πρώτη φορά το 2016 και η αιτία ήταν ενα βαζάκι παιδικής τροφής της δεκαετίας του ’80 που βρέθηκε στα χέρια μου.
Το πάρτυ λοιπόν…
Όταν ήμουν πιτσιρίκι, τετάρτη-πέμπτη δημοτικού νομίζω, αποφάσισα στη γιορτή μου να κάνω πάρτυ! Δηλαδή αποφάσισα πως θα καλέσω μερικά συνπιτσιρίκια σπίτι, όπως είχα διαβάσει σε κάποιο βιβλίο πως γίνεται στις γιορτές, θα βάλουμε τραγουδάκια, θα πούμε αστεία και θα γελάσουμε. Το θέμα ήταν πως έπρεπε να το ετοιμάσω μόνη μου.
Ενημέρωσα σχετικά την γιαγιά μου και με το χαρτζιλίκι μου, συν κάτι ψιλά ακόμα ακόμα από τα χρήματα-δώρο της γιαγιάς για την γιορτή μου, πήγα στο μπακάλικο πήρα σοκολατάκια, καραμέλες, μπισκότα, γαριδάκια, πατατάκια, λεμονάδες, πορτοκαλάδες και γκαζόζες και άρχισα να ετοιμάζω τον χώρο, τα γυάλινα μπολάκια, τα ποτήρια κλπ. Στην πραγματικότητα δεν είχα ιδέα τι κάνω, ακολουθούσα ένα σχέδιο φανταστικό στο μυαλό μου, μιας και έλειπαν πολλά από εκείνα που μια-δυο φορές είχα δει στα γενέθλια κάποιου συνπιτσιρικιού να υπάρχουν. Ωστόσο δε μ’ ένοιαζε, εγώ θα έκανα πάρτυ ο κόσμος να χάλαγε.
Η γιαγιά που άλλη όρεξη δεν είχε απ’ το να βλέπει πιτσιρίκια να ουρλιάζουν, πήγε δίπλα στη γειτόνισσα. Εγώ μ’ ένα χαμόγελο που μετρούσε στρέμματα, υποδέχτηκα τους καλεσμένους.
“Γεια σου χρόνια πολλά, σου έφερα αυτό”. Ήταν δυο σοκολάτες ΙΟΝ.
“Κι εγώ αυτό, χρόνια πολλά”. Ήταν ένα σακουλάκι με μπαλόνια.
“Χρόνια πολλά, κοίτα, αυτοκόλλητα!” κάτσαμε όλα μαζί και τα κοιτούσαμε…
“Αυτό το ‘χω!”
“Κι εγώ!”
“Εγώ δεν το ‘χω….”
“Θα στο φέρω αύριο στο σχολείο, το έχω διπλό!”
“Εγώ μπίλιες!”
“Για να δω…!”
Μεγάλη χαρά όμως. Καμιά δεκαριά πιτσιρίκια καθισμένα στην αυλή, ένας γλυκός μαγιάτικος καιρός και “τα παπάκια τα καλά” να δίνουν τον ρυθμό. Επιτυχία… κι εγώ ανακουφισμένη στο βάθος, που όσα είχα άρεσαν σε όλους και φάγαμε κι ο,τι τρώγονταν απ’ αυτά που μου φέρανε δώρο και που το …πάρτυ ήταν καλή ιδέα και περάσαμε όμορφα.
Σουρούπωσε και τα παιδιά έπρεπε να γυρίσουν σπίτι τους. Κάναμε πρώτα μια μεγάλη βόλτα έξω, κατεβήκαμε μέχρι κάτω στο σχολείο που καθώς ήταν Κυριακή ήταν άδειο, κι άρχισα τις μιμήσεις. Τι μιμήθηκα; Ένα -δήθεν-δελτίο ειδήσεων σε διάφορες γλώσσες που επειδή δεν τις ήξερα έπρεπε να φανταστώ τον ήχο τους, ενώ η βερσιόν περιελάμβανε για μετάφραση για τα ζώα. “Αλί που το χει η κούτρα του να κατεβάζει ψείρες” όμως. Τελικά πήγαινα γυρεύοντας και δεν το είχα καταλάβει….
Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι χαρούμενη και κατακόκκινη απ’ τα γέλια και τα πολλά σκαλοπάτια που ανέβηκα τρέχοντας…..
Γιατί όμως το θυμήθηκα σήμερα; Είναι μια ιστορία που δεν έχω αναφέρει ποτέ πριν σε κανέναν…
Το θυμήθηκα βλέποντας ένα βαζάκι από παιδική τροφή που έχω βάλει μέσα καλέντουλα, που η ετικέτα του μου θύμισε τις κρέμες Cerber -ή ναξιακά κέρμπερι, όπως τις λέγαν οι δικοί μου- αυτό μου έφερε γεύση, η γεύση εικόνα και ξαφνικά με είδα στην αυλή να καλωσορίζω πιτσιρίκια με δώρα.
Το περίεργο είναι πως αυτή η θύμηση μου αφήνει μια περίεργη αίσθηση και γεύση. Αν το έκανα εικόνα θα ήταν ένα παιδί δημοτικού τέρμα στον αυλόγυρο του σχολείου, εκεί που είναι οι αμυγδαλιές, να κοιτά στο διάλειμμα τη θάλασσα από το ένα και μοναδικό σημείο που φαίνεται ένα μικρό, πολύ μικρό κομμάτι της.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
*Με την ευχή κανένα μικρό παιδί να μην βρεθεί λυπημένο στις αμυγδαλιές του σχολείου κοιτάζοντας τη θάλασσα…