Το «κύμα» των παραιτήσεων από τις διάφορες θέσεις εργασίας τα τελευταία δύο χρόνια δημιούργησε μια «μηχανή παραγωγής»: Οι εργαζόμενοι βλέπουν τους άλλους να παραιτούνται και μετά τα παρατάνε και αυτοί με τη σειρά τους. Στη συνέχεια, οι εταιρείες που μένουν με περιορισμένο προσωπικό αναγκάζουν τους εναπομείναντες υπαλλήλους να εργάζονται σκληρότερα – οδηγώντας τους κα αυτούς σε παραίτηση.
Για ένα μεγάλο αριθμό νεότερων εργαζομένων, οι οποίοι μπήκαν στο εργατικό δυναμικό ενόσω η Μεγάλη Παραίτηση ήταν ήδη σε εξέλιξη, η παραίτηση έχει γίνει τρόπος ζωής. Και η γενιά Z (όσοι έχουν γεννηθεί από το 1990 έως το 2007) έχει προσαρμοστεί σε μία νέα νόρμα: όταν έχει αμφιβολίες, αναζητάς νέα δουλειά. Και έτσι μετονομάστηκε σε Γενιά Παραίτησης (Gen Quit).
«Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι οι νέοι ενήλικες δεν λαμβάνουν την κοινωνικοποίηση στα πλαίσια του εργασιακού χώρου και επίσης δεν λαμβάνουν καθοδήγηση», αναφέρει η Πάμελα Άρονσον, καθηγήτρια κοινωνιολογίας και συνεργάτης σπουδών γυναικών και φύλου στο Πανεπιστήμιο του Michigan-Dearborn.
Περισσότεροι από 47 εκατομμύρια Αμερικανοί εγκατέλειψαν τη θέση εργασίας τους το 2021, αριθμός ρεκόρ, ενώ άνω των 50 εκατομμυρίων εργαζομένων είπαν αντίο και πέρυσι, τάση που δεν έχει δείξει σημάδια επιβράδυνσης, με βάση τα δεδομένα των τελευταίων μηνών. Aκόμη πιο ενδιαφέρον, σύμφωνα με την καθηγήτρια, είναι ότι οι περισσότεροι από τα περίπου 100 εκατ. άτομα που αποχώρησαν από την αγορά εργασίας τα δύο παραπάνω χρόνια ήταν μέντορες, συνεργάτες και μέλη ομάδας. Όταν πρόκειται για στενούς συνεργάτες, όταν έφευγε ο ένας πολύ σύντομα ακολουθούσε και ο άλλος.
Σε αυτή τη Μεγάλη Παραίτηση οι περισσότεροι που εγκατέλειψαν την εργασία τους ήταν από τη Γενιά Z. Μέχρι ενός ορισμένου ορίου, αυτό ήταν λογικό: Οι νεότεροι εργαζόμενοι ήταν οι πρώτοι στις απολύσεις του 2020 καθώς δεν θεώρησαν ποτέ ότι η εταιρεία ήταν «η οικογένειά τους».
Όταν όμως όλοι άρχισαν να φεύγουν, οι εργαζόμενοι που έμειναν πίσω υπερφορτώθηκαν με περισσότερες υποχρεώσεις. Για τους ανθρώπους στην αρχή της καριέρας τους, αυτό σήμαινε ότι οι μέντορες έφευγαν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας αναγκάστηκαν να κλείσουν τις τρύπες που άφησε πίσω τους η έλλειψη προσωπικού.
Η Γενιά Z κατηγορήθηκε ότι ήταν επιθετική ή και άπιστη ακόμη απέναντι σε εταιρείες. Το 70% των ερωτηθέντων που δηλώνουν πιστοί στην εργασία τους εξακολουθούν να αναζητούν ενεργά και παθητικά νέες θέσεις και νέες δραστηριότητες. Αλλά όπως το βλέπουν οι ίδιοι, δεν είναι πιο άπιστοι από τους εργοδότες τους.
Είναι επίσης επιφυλακτικοί ότι οι εταιρείες που υπόσχονται μισθούς και επιδόματα θα μπορούσαν να αντιστρέψουν γρήγορα την πορεία τους. Ήδη, ορισμένοι διαπιστώνουν ότι οι υψηλές απολαβές στον χώρο της τεχνολογίας δεν υπάρχουν πλέον.
«Οι εταιρείες έχουν επίσης λιγότερη δέσμευση προς τους ανθρώπου. Έχουμε δει άλλωστε όλες αυτές τις τεράστιες απολύσεις στον χώρο της τεχνολογίας. Οι εταιρείες δεν δεσμεύονται με τους ανθρώπους όπως συνέβαινε στο παρελθόν», σημειώνει η Πάμελα Άρονσον.
Γενικότερα, για τους εκπροσώπους της Γενιάς Z το να εγκαταλείψουν τη θέση εργασίας τους για μια καλύτερα αμειβόμενη δουλειά ή για μια δουλειά με καλύτερα προνόμια ή καλύτερο ωράριο, ήταν μια απάντηση σε μια οικονομία όπου το αυξανόμενο κόστος του χρέους των φοιτητών και ο πληθωρισμός έχουν ασκήσει πιέσεις στα οικονομικά τους. Όταν μια εργασία με κατώτατο μισθό πλήρους απασχόλησης δεν είναι αρκετή για να αντέξει το κόστος στέγης στα περισσότερα μέρη της χώρας, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι νεαροί ενήλικες παραιτούνται εξαιτίας των χαμηλών αμοιβών ή των ελάχιστων ευκαιριών για ανέλιξη.