Οι τουριστικοί προορισμοί δεν είναι απαραίτητο να είναι και απολύτως εξυπηρετικοί για τους μόνιμους κατοίκους. Ούτε και οικονομικοί φυσικά. Έτσι ο ντόπιος, αν θέλει να πραγματοποιήσει μια μικρή εκδρομή στο νησί του και δεν διαθέτει μέσο δικό του, ε, θα του κοστίσει κάτι παραπάνω, ειδικά όταν το φθηνό δρομολόγιο που είναι για όλους είναι λειψό και δεν είναι aller-retour. Και εύλογα θ’ αναρωτηθεί κάποιος όχι τόσο σχετικός: “Καλά και γιατί να είναι πιο ακριβό λόγω τουρισμού”;
Την απάντηση αναζητήστε την στην ελεύθερη αγορά που αυτορυθμίζεται με το αόρατο χέρι-ποιανού, θα σας γελάσω.
Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη Λευκάδα φυσικά. Για παράδειγμα ζω στις Κυκλάδες στη Νάξο και θέλω να πάω Σέριφο, μπορώ;
Μόνο μέσω Αθήνας ή μέσω Σύρου με μια διανυκτέρευση.
Ας αφήσουμε όμως να διηγηθεί την ιστορία του ο Λευκαδίτης Δημήτρης Βεργίνης όπως την έζησε και την περιγράφει εκείνος στο lefkadazin.gr, o οποίος επέστρεψε τα τελευταία χρόνια εκεί ως μόνιμος κάτοικος.
Αν τον ρωτήσετε πως θα φτάσετε στον Κάλαμο και στον Καστό έχει να σας δώσει απάντηση λιτή και περιεκτική:
-Δεν φτάνετε!
Κι αυτή θα μπορούσε -με μεγάλη δόση αλήθειας- να είναι και η επίσημη απάντηση σε κάποιον που θέλει να επισκεφτεί τα νησάκια. Και τι εννοώ; Μισό να τα πάρω απ’ την αρχή.
Το ότι μένουμε στη Λευκάδα, πολλοί το θεωρούμε ευλογία. Όχι για λόγους τοπικιστικούς, καθόλου δε με ενδιαφέρουν τέτοιες προσεγγίσεις. Για λόγους ομορφιάς, για όλα όσα απλόχερα έχει χαρίσει η φύση στην περιοχή, είτε αυτή είναι το καθαυτό νησί, είτε οι γύρω περιοχές (υπόλοιπα νησάκια και στεριανή Ελλάδα). Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτή τη λογική θέλησα κι εγώ να επισκεφτώ ένα από τα δυο κοντινά μας νησάκια. Και ήθελα να το κάνω ημερήσια. Να πάω πρωί, να επιστρέψω απόγευμα/βράδυ. Και χωρίς να διαθέτω δικό μου σκάφος (ναι υπάρχουμε και τέτοιοι).
Έκανα λοιπόν αρχικά τηλέφωνο στο λιμεναρχείο Λευκάδας να μάθω για τα δρομολόγια (βλέπετε, χρησιμοποιώ πληθυντικό, τόσο αισιόδοξος ήμουν). Τρομερή η ιδέα μου… Στο καλημέρα πήρα κάτι σαν «δεν είμαστε αρμόδιοι». Στις επόμενες κουβέντες τελικά ήταν αρμόδιοι αλλά κάπου είχαν χαθεί τα χαρτιά με τα δρομολόγια (σε τουριστικό μέρος αυτό, όχι στο Κιλκίς!). Μου έδωσαν όμως ένα κινητό τηλέφωνο που θα έλυνε όλες τις απορίες μου. Ήταν του ανθρώπου που είναι υπεύθυνος στο καράβι που κάνει τα δρομολόγια Μύτικας-Κάλαμος-Καστός.
Εκεί μπήκα στα βαθιά της παράνοιας. Ο άνθρωπος ευγενέστατος μου εξήγησε ότι υπάρχει ένα δρομολόγιο μόνο τη μέρα. Στις 14:20 το μεσημέρι. Πας σε αφήνει κι άντε γεια. «Επιστροφή;» τον ρώτησα. «Δεν έχει επιστροφή» μου απάντησε. «Θα απολαύσεις το νησί 20 ώρες και θα σε πάρω την επόμενη». «Μα είναι δίπλα, δεν είναι ο Άη-Στράτης. Μια απόσταση ούτε μισή ώρα. Γίνεται να έχει μόνο ένα δρομολόγιο;» είπα ο αφελής. «Δυστυχώς γίνεται. Το δρομολόγιο είναι επιδοτούμενο και υπάρχουν χρήματα μόνο για αυτό το ένα. Είναι φτηνό όμως» είπε ο άνθρωπος για να απαλύνει τον πόνο μου.
Έκλεισα το τηλέφωνο και έκανα μια αναζήτηση ακόμη. Αρνούμουν να πιστέψω ότι σε ένα από τα πιο τουριστικά νησιά της Ελλάδας, όπως έχει εξελιχθεί η Λευκάδα, δυο κατοικημένα νησάκια μια ανάσα από τη στεριά, τα οποία ανήκουν διοικητικά στη Λευκάδα, εξυπηρετούνται μια φορά τη μέρα και τέλος. Βρήκα λοιπόν ότι στον Μύτικα υπάρχει θαλάσσιο ταξί που μπορείς να το πάρεις όλο το εικοσιτετράωρο. Αναθάρρησα. Ώσπου έμαθα τις τιμές. Και υπολόγισα ότι μπορείς να πας στον Κάλαμο, κι αν έχεις ζήσει λιτά και έχεις μερικά χρήματα στην άκρη, μπορείς να το πάρεις να επιστρέψεις κιόλας. Για τον Καστό… ούτε λόγος.
Στο διαδίκτυο (το λιμεναρχείο ούτε κουβέντα, ίσως βέβαια και να μην έχει ξεκινήσει ακόμη) βρήκα ότι υπάρχει κι ένα ακόμη από Νυδρί που κάνει κάτι σαν κρουαζιέρα δύο φορές τη βδομάδα. Με αυτό θα φτάσω στον Κάλαμο Παρασκευή μεσημέρι και θα φύγω Κυριακή πρωί. Ή ακόμη καλύτερα, θα φτάσω στον Κάλαμο Κυριακή μεσημέρι και θα φύγω Παρασκευή πρωί…
Έπαψα να ψάχνω. Είδα μερικές φωτογραφίες του Καλάμου, μερικές ακόμη του Καστού κι έφυγα για μπάνιο στον Άη-Γιάννη. Με τα πόδια. Τα λεωφορεία δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη. Είναι νωρίς. Για τους ντόπιους θα τα βάλουμε; Άσε να έρθουν οι τουρίστες πρώτα…
