Μήπως τελικά να ξανασκεφτούμε την συνυποψηφιότητα για το Μουντιάλ 2030; Οι δημοσιογράφοι θα ανακαλύψουν τους νεκρούς εργάτες μας στα χωράφια και τότε θα τρέχουμε!
Γράφτηκαν πολλά σε εφημερίδες και sites, ακούστηκαν περισσότερα στις συσκέψεις κορυφής των καφενείων και των ταβερνών· κάποιοι έπεσαν στην παγίδα του: «δεν θα δω Μουντιάλ γιατί με χαλάνε οι Καταριανοί», αλλά σίγουρα κρυφοκοίταξαν από την κουζίνα στο σαλόνι τον μικρό τους γιό που πανηγύριζε για έναν τελικό, που δεν είχαμε δει ποτέ στο παρελθόν… Το ποδόσφαιρο είχε νικήσει το Κατάρ!
Το αντικείμενο του διλήμματος; Οι χιλιάδες νεκροί εργάτες που έπεσαν υπέρ σταδίων και αποδυτηρίων μακρόθεν των εστιών τους, στα 12 χρόνια της προετοιμασίας για τον ένα μήνα ποδοσφαίρου. Επίσης ο ρατσισμός των ιθαγενών του κρατιδίου της αραβικής χερσονήσου, η ομοφοβία τους, που οδηγεί ακόμα και στον θάνατο όσους συλληφθούν να ασπάζονται περιπαθώς, σαν σε Παπακαλιάτεια σειρά, ομόφυλό τους. Κι αν πεις και για τα δικαιώματα των γυναικών στο Κατάρ; Έρημος;
Για όλα τα παραπάνω, πλην ενός, δικαιούμαστε ως λαός να υπερθεματίσουμε σε όποια μομφή αποδόθηκε στους διοργανωτές του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και γράφουμε «πλην ενός» γιατί περί γυναικοκτονιών στον τόπο μας ας μην αναφερθούμε, είναι μια άλλη πληγή που χαίνει.
Για εκείνο όμως που δεν δικαιούμαστε δια να ομιλούμε αβασάνιστα, είναι για τους θανάτους των εργατών, για τον ρατσισμό και για τις συνθήκες εργασίας των μεταναστών…
Εξοργιστήκαμε και με πάθος χτυπώντας το γρόθο στο τραπέζι, και αποφανθήκαμε – κάποιοι – ότι οι κακοί Καταριανοί κακομεταχειρίζονται τους δικούς τους «γκασταρμπάιτερ» και τους σκοτώνουν οι πλημμελείς συνθήκες ασφαλείας…
Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί! Πού ζείτε; Ξεχνάτε τη Μανωλάδα και τις ματωμένες φράουλες;
Ρεπορτάζ, σε ετούτο εδώ το site έγραφε λέξη προς λέξη: «Περίπου 200 μετανάστες από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν ζήτησαν από τους επιστάτες τα δεδουλευμένα αρκετών μηνών. Όμως οι επιστάτες – παρά την αρχική αποχώρησή τους από τα χωράφια τους – επέστρεψαν, κρατώντας καραμπίνες. Κάποιοι, μάλιστα, πυροβόλησαν τους εργάτες γης, τραυματίζοντάς τους»!
Και να δεις που κάποιοι από εκείνους τους καουμπόηδες της Μανωλάδας θα είπαν το Νοέμβριο μεταξύ τσίπουρου και γουρουνοπούλας: «Δεν θα δω Μουντιάλ, μου τη σπάει το Κατάρ»…
Και φεύγουμε από τη Μανωλάδα κι ερχόμαστε στα μέρη της Αττικής. Έχετε δει πώς και πού διαβιούν εργάτες γης στον Μαραθώνα και στις γύρω περιοχές; «Εφτά νομά σ’ ένα δωμά πώς να ξαπλώ να κλείσεις μα…». Και οι επτά είναι λίγοι! Δέκα δέκα, δεκαπέντε μαζί σε ελεεινά καταλύματα που τα μαστιγώνουν οι καιροί. Κι αυτοί οι εργάτες πεθαίνουν σαν τα έντομα από τα φυτοφάρμακα που εισπνέουν, από τις κακουχίες στα υγρά χωράφια, από το αλκοόλ, που πρώτη φορά δοκίμασαν και κατάλαβαν πως: «Πρέπει να ‘σαι πάντα μεθυσμένος. Για να μη νιώθεις το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους και σε γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάς αδιάκοπα». Μπωντλέρ δεν έχουν διαβάσει σίγουρα οι εργάτες από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν, κι ούτε μπορούν να διαβάσουν τις οδηγίες του ζιζανιοκτόνου Roundup, που πλημμυρίζει τα πνευμόνια τους και τους στέλνει μια ώρα γρηγορότερα στο Θεό τους, άκλαυτους και σχεδόν άταφους…
Γνωρίζετε πώς ζουν και πού οι ψαράδες που ταξιδεύουν από την Αίγυπτο με τις μηχανότρατές μας, και το πιο βασικό: με τι μισθό εξαγοράζονται οι πολύτιμες υπηρεσίες τους;
Γιατί δεν έρχεται πια μετανάστης να μαζέψει ελιές στην Ελλάδα και τα λιόδενδρα βλέπουν με πόνο τους καρπούς τους που σαπίζουν;
Και γιατί να έρθουν; Πολλοί από τους νέους της περιφέρειας έχουν αναζητήσει την τύχη τους στις μεγάλες πόλεις, άλλοι απολαμβάνουν τον φρέντο καπουτσίνο τους στο χωριό εκστομίζοντας σοφίες της δεκάρας κι έχοντας εργάτες από την Ινδία στα χωράφια τους. Κι όταν έρθει η ώρα της πληρωμής;
«Ξύλο αντί για πληρωμή μισθών και ενσήμων σε μετανάστη εργάτη γης, από εργοδότη στο Κουτσοπόδι Άργους». Δημοσιευμένο κι αυτό!
Κι αν αυτά βγαίνουν στο φως από το βόρβορο της σκληρότητας των «τσιφλικάδων», πόσα άλλα έχουν χαθεί κάτω από το χώμα που καλλιεργούνται η ξενοφοβία, η αναλγησία, η απανθρωπιά;
Γι’ αυτό οι σώφρονες ας το ξανασκεφτούν για την υποψηφιότητα συνδιοργάνωσης των τελικών του Μουντιάλ του 2030 με την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία. Γιατί αν μας ψάξουν κι εμάς οι Βρετανοί όπως έψαξαν – στο πόδι – και ανακάλυψαν 6.500 νεκρούς εργάτες στο Κατάρ, θα τρέχουμε να κρυφτούμε πίσω από το αρχαίο κλέος μας και μέσα στα λασπόνερα της δήθεν ελληνικής φιλοξενίας μας.
Ας μην υποκρινόμαστε πώς είμαστε κάποιοι άλλοι, γιατί στο τέλος θα αποκαλυφθεί ότι ήμασταν κάποιοι άλλοι που υποκρινόμασταν πως ήμασταν εμείς…
Πηγή: Έθνος
Ο Νίκος Τζιανίδης σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία από δασκάλους – θρύλους στα «εκδοτικά πανεπιστήμια», όταν ο ήχος της λινοτυπίας έσμιγε με το καυτό αντιμόνιο και έβγαζαν ειδήσεις. Κωνσταντουδάκης, Διακογιάννης, Σγουρδαίος, Χαραλαμπίδης, Κιούσης, Αρκουλής, του δίδαξαν πώς να πιάνει το μολύβι και να παράγει ήθος! Ο πατέρας του διάβαζε ΤΑ ΝΕΑ, «εκεί να μπορούσες να μπεις…», του ευχήθηκε, και το 1982 είδε με συγκίνηση ρεπορτάζ του στις αθλητικές σελίδες της ναυαρχίδας του ΔΟΛ. Το 2017 πετάχτηκε, όπως αδειάζουν οι μούτσοι τα σκουπίδια μεσοπέλαγα, στη θάλασσα της ανεργίας. Η σανίδα σωτηρίας ήρθε από το ΕΘΝΟΣ. Έκτοτε προσπαθεί να σμιλέψει ποιητικά λόγια στο μάρμαρο της πεζής πραγματικότητας· οι επικήδειοι θα «δείξουν» αν το κατάφερε.