Ψάχνοντας να βρω με τι θα ξεκινήσω την επικαιρότητα σήμερα, που περιλαμβάνει καταστροφή και έγκλημα, παραιτήσεις λόγω …”τοξικότητας”, υποσχέσεις και pass για καλάθια πάσης φύσεως, στη χώρα που η αξιοπρέπεια και το ήθος όταν δεν ηττάται, αναζητιέται σαν ομπρέλα για να σταθείς από κάτω της, να μην βραχείς, να μην καείς, στη χώρα που η φράση αξιοπρεπής μισθός, ώρες εργασίας, υγεία, παιδεία, ποιότητα ζωής είναι άγνωστες λέξεις, στη χώρα που ψάχνουμε το μέσον για να κάνουμε δουλειά, γιατί άκρη δε βρίσκουμε, στη χώρα που έκανε θρησκεία το χρήμα και προσκυνά πορτοφόλια γεμάτα από τον κόπο και τον ιδρώτα αλλονών, στη χώρα που το ψέμα είναι αρετή και η αλήθεια αμαρτία, στη χώρα που μου έλαχε να γεννηθώ και να ζήσω, στη χώρα που η μνήμη κρατά ελάχιστα και η λήθη σκεπάζει τα πάντα με τον βούρκο μιας μελλοντικής ευημερίας, αν είσαι καπάτσος, μάγκας και νταής με τις σωστές άκρες, στη χώρα που “αν δεν προσαρμοστείς, πεθαίνεις”.
Και ψάχνοντας βρήκα αυτόν που τα είπε όλα, σ’ έναν μικρό-πικρό πρόλογο μιας συναυλίας, έναν καλλιτέχνη σπουδαίο, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπο…πολίτη. Κι ήρθε να προστεθεί στις εικόνες των ανθρώπων που πάσχιζαν να σηκώσουν ανάχωμα δίπλα στον Πηνειό με τσάπες και φτυάρια, στην εικόνα του 80χρονου παππού που πήρε μια βάρκα και βγήκε στο πλημμυρισμένο του χωριό να σώσει ανθρώπους, στην εικόνα των εθελοντών που μοίρασαν τρόφιμα και ελπίδα στους εγκλωβισμένους, στην εικόνα των ανθρώπων που φώναζαν “άνθρωπος στη θάλασσα, γύρνα πίσω” σ’ εκείνους που έπνιξαν τον Αντώνη, στην εικόνα κάθε ανθρώπου που τολμά να μην αφομοιώνεται στο βούρκο της λήθης για επιβιώσει μ’ ένα ξεροκόμματο σε κάθε μεγάλο ή μικρό γεγονός από τα τόσα που συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα και σηκώνει ανάστημα.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη συναυλία που πραγματοποίησε χθες στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, κατάφερε μέσα σε δυο λεπτά μονάχα, να πει τα πάντα.
Κατάφερε να αποτυπώσει με τα λόγια του τον πόνο, την θλίψη, την ματαίωση, την αγωνία του κόσμου και να μην χαριστεί σε κανέναν για ακόμα μια φορά, απαριθμώντας όλα όσα μας πληγώνουν, όλα όσα μα τσακίζουν.
“Έρχομαι από τη λάσπη”…ξεκίνησε να λέει…
Τα λόγια του όπως αποτυπώθηκαν στο βίντεο:
Έρχομαι από την καταιγίδα. Έρχομαι από την λάσπη. Από τον ρημαγμένο παράδεισο, από το Πήλιο, από τα αποκομμένα χωριά, από τα πεσμένα γιοφύρια, από τα κατεστραμμένα σπίτια, τα γκρεμισμένα. Έρχομαι από τη λάσπη. Από τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα, τα πεσμένα δέντρα. Από τις κομμένες εθνικές οδούς. Από την κομμένη, την καμένη, την πνιγμένη χώρα μας.
Έρχομαι από τον Βόλο, που ο δήμαρχος της πόλης, πριν από τρεις μέρες -ο ανεκδιήγητος δήμαρχος- ανεβασμένος σε μια μπουλντόζα, φώναζε στην ερημιά -εκεί που δεν υπήρχε άνθρωπος- “ήρθε το φαΐ και το νερό! Ελάτε να πάρετε!”. Για την κάμερα, κάνοντας προεκλογικό σποτ μπας και τον ξαναψηφίσει κανείς. Έρχομαι από την χώρα που θα τον ξαναψησίσουν, όμως. Έρχομαι από τη χώρα που ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα, όσους μας ρημάζουν.
Από τη χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς πρόβλεψη, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόνοια, χωρίς έγνοια, χωρίς φροντίδα, χωρίς ευθύνη. Έρχομαι από τη λάσπη. Και σας ευχαριστώ, που μετά από τις έντονες μέρες και νύχτες, είστε εδώ για να στήσουμε μαζί μια ηλεκτρική γιορτή πάνω στην καταστροφή, και εκτός τόπου και χρόνου. Καλώς βρεθήκαμε, καλή μοιρασιά αδέρφια”.
*”Το νερό των Σταγιατών”…ένα τραγούδι για τον αγώνα των κατοίκων για την ιδιωτικοποίηση του νερού στο χωριό Σταγιάτες του Πηλίου. Οι κάτοικοι όλες αυτές τις μέρες τροφοδοτούν με το νερό της πηγής τους πλημμυροπαθείς κατοίκους του Βόλου μεταφέρνοντάς το και μοιάζοντάς το δωρεάν, ως αγαθό.
