Τη Γκριζούλα τη γνώρισα το καλοκαίρι του 2016 στους ξενώνες του αρχαιολογικού χώρου στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Ερχόταν από την μπαλκονόπορτα και με παρακολουθούσε τα απογεύματα και μετά από μερικές λιχουδιές, μπήκε και στο δωμάτιο! Γενικά ήταν ημιάγρια, δεν επέτρεπε πολλά χάδια, αλλά με συνόδευε παντού μέσα στους χώρους και τα εργαστήρια της ανασκαφής.
Φεύγοντας εκείνον τον χειμώνα, είχα φροντίσει για τροφή κ ένα αυτοσχέδιο σπιτάκι σε ημιυπαίθρια αυλή. Επέστρεψα το επόμενο καλοκαίρι και τη βρήκα σαν σκέτο σκελετό, το οποίο έγινε από τα σκουλικάκια, όπως και με ουλίτιδα κ βήχα. Ειλικρινά, δεν περίμενα να επιζήσει, διότι μου έλεγαν όλοι πως είναι υπερβολικά ηλικιωμένη (να προσθέσω πως κανένας δεν κάλεσε τόσους μήνες τον γιατρό της να τη δει).
Μπήκε στο δωμάτιο αμέσως και μαζί με την ανάρρωση ήρθαν κι οι οικειότητες! Όταν έφυγα εκείνο τον χειμώνα, της είχα πάρει ειδικό σπιτάκι και κουβερτούλες και πολλές-πολλές κονσέρβες και αμπούλες, ώστε να τη φροντίζουν οι φύλακες του χώρου. Ευτυχώς, την επόμενη χρονιά υπήρξε χρηματοδότηση και γύρισα τον Μάρτιο. Με όλες τις προμήθειες που είχα αφήσει, τη βρήκα σε άψογη κατάσταση! Εκείνη τη χρονιά, γίναμε αχώριστες και ξεκινήσαμε να κοιμόμαστε αγκαλιά.
Εκείνη και την επόμενη χρονιά, πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στο Ακρωτήρι, ένα μέρος πολύ απομονωμένο τον χειμώνα, όπου ήμασταν για αρκετούς μήνες οι δυο μας. Η μόνη διαφορά ήταν πως σταμάτησε πια τις πολλές βόλτες ή όταν προσπαθούσε να με ακολουθήσει, κουραζόταν κ με έβαζε να την περιφέρω στην αγκαλιά μου, σαν βασίλισσα που είναι!
Το 2019 έφυγα οριστικά για να μετακομίσω στη Νάξο, όπου μεγάλωσα, και ήταν ξεκάθαρο πως δε θα την άφηνα πίσω. Το ταξίδι αν και μικρό δεν ήταν εύκολο και αναγκάστηκα να της δώσω χάπι γιατί ούτε στο κλουβί έμπαινε ποτέ και όσες φορές πήγαμε να τη βγάλουμε από την ανασκαφή, ταραζόταν μέχρι που έβγαζε αφρούς. Γι’ αυτό και ο γιατρός της μας έκανε τη χάρη να την εξετάζει στην ανασκαφή. Ο πρώτος μήνας ειλικρινά ήταν έντονος μέχρι να συνηθίσει, αλλά πλέον γυρνάμε και την κοιλιά μας για χάδια!
Για να μάθω για την ζωή της έκανα έρευνα στο φωτογραφικό αρχείο της ανασκαφής και βέβαια στο παλαιότερο προσωπικό. Υπάρχουν 2 αρχαιολόγοι που ισχυρίζονται πως γεννήθηκε το 1998 και εντόπισαν μάλιστα και μία φωτογραφία του 1999 από την έναρξη των εργασιών για το νέο στέγαστρο όπου μαζί με το προσωπικό ποζάρει και ένα γκρι γατάκι που μοιάζει με εκείνη αλλά δυστυχώς δεν είναι τόσο καλή ανάλυση ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία.
Υπάρχει μία αρχαιολόγος που ισχυρίζεται πως την βρήκε το 2003. Σίγουρες μαρτυρίες από έναν αρχιτέκτονα που έχει πολλές φωτογραφίες της το 2005 και ο γιατρός της που, νέος γιατρός τότε, εκείνη την χρονιά συμμετείχε εθελοντικά στην στείρωση των ζώων της ανασκαφής. Μου έχουν διηγηθεί πολλές ιστορίες για τις κυνηγετικές της ικανότητες πάρα πολλά άτομα, την φώναζαν χαϊδευτικά κιόλας βασίλισσα αμαζόνα!
Από το 1999 μέχρι το 2012 που άνοιξε το στέγαστρο ηγούταν ομάδας γατιών που κυνηγούσαν τα ποντίκια τα βράδια μέσα στα αρχαία κτήρια και άφηνε δώρα έξω από τα δωμάτια των αρχαιολόγων (βλέπε φώτο)! Μερικές φορές άφηνε κ τεμαχισμένα τα θηράματα με αποτέλεσμα το πρωί που ξυπνούσαν οι κυρίες της αρχαιολογίας να παθαίνουν κρίσεις!
Ο νυχτοφύλακας για να μην την διώξουν πήγαινε καθημερινά στις 6 το πρωί κ μάζευε τα δώρα από τις πόρτες! Σε αυτό το σημείο να σου πω πως εμένα τα δώρα μου τα έφερνε ή κάτω ή πάνω στο κρεβάτι (πολλά εγκεφαλικά)! Ευτυχώς δεν έχουμε πρόσβαση σε ανυποψίαστα ζώα πλέον!
Κάτι ακόμα που παρατήρησα κ επιβεβαίωσα με παλαιότερους είναι πως αντιλαμβανόταν εάν κάποιος έκλαιγε στο δωμάτιο του και του έξυνε την μπαλκονόπορτα μέχρι να του ανοίξει κ να μπει να τον παρηγορήσει! Εμένα προσωπικά με έχει σώσει πολλές φορές από άσχημα αλλεργικά σοκ που παθαίνω στον ύπνο μου, αρχικά με ξυπνούσε στο σημείο που «σφύριζε» ο λαιμός μου γιατί έκλεινε η αναπνευστική οδός κ βέβαια έτσι πήγαινα εγκαίρως στο νοσοκομείο.
Πλέον με ξυπνάει πολύ νωρίτερα ώστε να πάρω τα φάρμακα μου κ δεν έχω πάει στο νοσοκομείο εδώ και δυο χρόνια! Ήρθε στην ζωή μου μόνη της, εκείνη με επέλεξε ξεκάθαρα κ εκτός ότι μου σώζει την ζωή μου έχει σώσει κ την ψυχή. Ήταν η μόνη μου παρέα για πάρα πολύ καιρό και μόνο καλύτερη με έκανε όλο αυτό!
Όσους ρωτάω από την ανασκαφή έχουν πάντα να μου πουν μία απίθανη ιστορία με εκείνη. Οι μόνιμοι εργαζόμενοι της ανασκαφής μου ζήτησαν εάν μπορώ να την επιστρέψω όταν αποβιώσει ώστε να ταφεί δίπλα στο μνημείο του Μαρινάτου, τέτοια θεωρούσαν την συνεισφορά της στον χώρο!
ΥΓ: Eάν κάποιος είχε διαμείνει στην ανασκαφή πριν το 2016 που πήγα εγώ και την γνώριζε ας μας στείλει πληροφορίες και φωτογραφίες και ίσως έτσι ανακαλύψουμε περισσότερα για την Γκριζούλα
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Με αφορμή το άρθρο αυτό ποστάραμε και στα σόσιαλ για την Γκριζούλα και το ποστ αναδημοσιεύτηκε πάρα πολλές φορές με αποτέλεσμα να βρούμε και άλλους ανθρώπους που γνώριζαν την Γκριζούλα πριν την Μαρίνα και είχαν να πουν μια απίστευτη ιστορία γι’ αυτή.. όπως η αρχαιολόγος κυρία Κρίγκα που επιβεβαίωσε ότι γνωρίζει την Γκριζούλα από το 2002 (!!) και ότι όντως ήταν πολύ καλή στο να κάνει.. δώρα στους αγαπημένους της χούμανς!
Να και μια ακόμη φωτογραφία από αυτές που μας έστειλαν παλιοί γνωστοί της Γκριζούλας!
