Αυτήν την στιγμή, το πιθανότερο είναι να είσαι σε κάποια παραλία και να απολαμβάνεις τον ήλιο και τη θάλασσα, με την ξαπλώστρα να έχει ‘πάρει’ ήδη το αποτύπωμα σου. Κάνε ένα κόπο και ανασηκώσου και δες τι υπάρχει γύρω σου. Τώρα συνέχισε να διαβάζεις.
Βάσει νόμου απαγορεύεται η τοποθέτηση ηχητικών συστημάτων, σε δημόσιο χώρο. Απαγορεύεται και η λειτουργία beach bar, καθώς “η φύση τους δεν συνάδει με τον κοινόχρηστο χαρακτήρα των αιγιαλών και παραλιών” -όπως αναφέρεται στο νόμο.
Υπάρχει ναυαγοσώστης; Και αν υπάρχει, είναι σε απόσταση 30 μέτρων από τον αιγιαλό; Υπάρχουν εν τω μεταξύ, ζαρντινιέρες, δάπεδα, ξύλινα περιγράμματα ή μόνιμες κατασκευές στο χώρο; Ή μηχανήματα καθαρισμού;
Όλα αυτά είναι παράνομα.
Κατά πάσα πιθανότητα εκεί όπου είσαι γίνεται και κατάχρηση του εμβαδού του χώρου που αναγράφεται στην άδεια απλής χρήσης ή/και δεν τηρούνται οι απαιτούμενες αποστάσεις μεταξύ όμορων επιχειρήσεων.
Τι είναι νόμιμο; Το δικαίωμα σου να πηγαίνεις σε όποια παραλία θες και να την απολαμβάνεις, δωρεάν.
ΥΠΑΡΞΗ ΠΟΛΥΝΟΜΙΑΣ
Θα συνεχίσω με τη βοήθεια της Προέδρου του Συλλόγου Ελλήνων Πολεοδόμων και Χωροτακτών (ΣΕΠΟΧ), Σοφία Αυγερινού-Κολώνια, η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να σχολιάσει όσα γίνονται, αλλά και να δώσει κατευθυντήριες οδηγίες για τo ρεπορτάζ του Magazine που αποδεικνύει ότι για το Κράτος ο αιγιαλός και η παραλία δεν αντιμετωπίζονται ως δημόσιο αγαθό και περιβαλλοντικός πόρος, αλλά -κυρίως- ως οικονομικός πόρος.
Το πρώτο πράγμα που είπε ήταν ότι “ιστορικά ο αιγιαλός αντιμετωπίζεται δυστυχώς κυρίως ως οικονομικός πόρος, που υποστηρίζει τον τουρισμό και η σχετική νομοθεσία προέρχεται χαρακτηριστικά από το Υπουργείο Οικονομικών”.
Η ακτογραμμή της Ελλάδας υπερβαίνει τα 16.000 χιλιόμετρα και προφανώς είναι το πόστερ του τουριστικού προϊόντος που διαθέτουμε. Είναι και το πλεονέκτημα μας έναντι του ανταγωνισμού -που υπερτερεί σε υποδομές. Για την ιστορία “στο Νόμο 2344/1940 της δεκαετίας του ’40, ορίστηκε για πρώτη φορά τι σημαίνει αιγιαλός”.
Πώς ορίστηκε;
Ο αιγιαλός, ήτοι η περιστοιχούσα την θάλασσαν χερσαία ζώνη, η βρεχόμενη από τις μέγιστες πλην συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων, είναι κτήμα κοινόχρηστο, ανήκει ως τοιούτον εις το Δημόσιον και προστατεύεται και διαχειρίζεται υπ’ αυτού.
“Ο ίδιος νόμος αναθεωρήθηκε και εκσυγχρονίστηκε το 2001” λέει η Αυγερινού-Κολώνια,“καθόριζε επιτρεπόμενες χρήσεις, έργα και εγκαταστάσεις στον αιγιαλό και την παραλία και σήμερα εξακολουθούμε να τον εφαρμόζουμε, με νεότερες παρεμβάσεις.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι υπάρχει πολυνομία, πάνω στο θέμα. Συχνά προκύπτουν νομοθεσίες για τον παράκτιο χώρο και πολλές διατάξεις που αφορούν στον αιγιαλό και στην παραλία. Όπως για παράδειγμα στο νόμο για το Ελληνικό και όταν καθορίστηκε η αιγιαλίτιδα στο Ιόνιο -θέμα που ήταν ανοιχτό με την Ιταλία”.
Υπάρχει ωστόσο, κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. “Ο αιγιαλός και η παραλία είναι δημόσιο αγαθό. Ο κάθε πολίτης πρέπει να μπορεί να έχει πρόσβαση. Βάσει ωστόσο, των τελευταίων διατάξεων (με την έννοια του κατ’ επείγοντος εξαιτίας της πανδημίας) το ποσοστό της παραλίας που παραχωρείται -με μίσθωση- αυξάνεται, οι τιμές ‘πέφτουν’ και παράλληλα, μειώνεται ο ελεύθερος χώρος”.
—
Διαβάστε το πολύ ενδιαφέρον και αναλυτικό ρεπορτάζ της Νίκης Μπάκουλη στο The Magazine του NEWS247
Φωτογραφία: DanaTentis/Pixabay