Η ξινή γύρισε. Το κέρδισε το στοίχημα ο Χαρίλαος και τώρα είναι-σχεδόν- έγκλειστος λόγω «Διομήδη». Τον εκνευρίζουν οι βροχικοί κανόνες, η ξινή, ο Νιονιμήδης και η λίστα δεν έχει τέλος. Τελικά καταλήγει στην κουζίνα ν’ ακούει ειδήσεις, όταν ξαφνικά συνειδητοποιεί πως οι…βροχικοί κανόνες ισχύουν μόνον γι’ αυτόν!
-Είχα κάτσει στο παράθυρο και θνιχτίριζα γιατί έβρεχε σκαταρρακτωδώς. Και άκουσα μια φωνή, γύρισα και την είδα μπροστά μου να με κοιτάζει. Νόμιζα πως έβλεπα φνάντασμα.
Η ξινή γύρισε! Τον βρήκε τον δρόμο τελικά.
Κι άρχισε τα γλυκόλογα…
Όχι κυρία μου, όχι, όχι και πάλι όχι!
Μπήκα κάτω απ’ το κρεβάτι και την άφησα με την βαλίτσα στο χέρι.
Γύρισε και έχασα το κρεβάτι, που ήταν όλο δικό μου και έχασα και την ησυχία μου.
Πάνε οι βόλτες στη βροχή, τώρα φωνάζει να μπω μέσα όταν είναι σπίτι κι όταν λείπει παίρνει τηλέφωνο την κυρία Στέλλα-με τον ωραίο καναπέ και της λέει να με μαζέψει.
Και τι είμαι εγώ για να με μαζέψουν;
Χαρτοπετσέτα, που την πήρε ο Νιονιμήδης;
-Σε άλλα νέα τα υδραυλικά κάπου ψηλά έχουν διαρροή. Πέφτει νερό με τους κουβάδες και ούτε οι σύντροφοι έρχονται, ούτε ο υδραυλικός, που έλεγε κι ένα ποίημα.
Κάθομαι στο παράθυρο, μετά στην καρέκλα και σκέφτομαι να πάω να κάνω κοτλέ την βαλίτσα της ξινής να ξεσπάσω. Την κοτλέδιαζα, καμία διαφορά, συνεχίζω να βαριέμαι.
Πάω στην κουζίνα να ξεβαρεθώ και βλέπω ένα λάχανο και μετά την ξινή.
Σαλάτα.
Τουλάχιστον μου έβαλε το ηλεκτρικό κουβερτάκι και ζεσταίνονται τα πατουσάκια μου.
Να ζεσταθούν, να κοτλεδιάζουν καλύτερα.
-Τώρα ακούω ειδήσεις απ’ την καρέκλα της κουζίνας.
Βρέχει και πνίγεστε. Κάνει ζέστη, καίγεστε. Φυσάει, σας παίρνει ο αέρας. Διαλύεστε, επειδή τα διαλύσατε όλα.
Μη μου λέτε «όχι, όχι εμείς». Σε μένα όσα «όχι» και να πείτε, δεν έχουν νόημα, δεν αλλάζει κάτι.
Που ήσασταν όταν έπρεπε να πείτε «όχι» εκεί που έπρεπε; Είχατε πάει για τσάι και συμπάθεια, υποθέτω.
-Ανακάλυψαν μια τεράστια μαύρη τρύπα στο διάστημα ακούω και έμειναν Αφώνου και Εκπλήκτου γωνία οι αστρομόνοι.
Καλά τώρα…όταν οι κυβερνήσεις σας ανακάλυπταν τις μαύρες τρύπες της οικονομίας για να δικαιολογήσουν κάθε στραβή διαχείριση, φόρους, μνημόριο, περικοπές, οι μαύρες τρύπες ήταν ακόμα αστερόσκονη κι αστρομόνοι αγέννητοι.
Πολύ μπροστά και ολοταχώς πίσω δηλαδή.
Όχι; Όχεντρα.
-Θνιαρρρ…πάλι βαρέθηκα. Έχω και την ξινή με τους βροχικούς κανόνες της.
Μωρέ θα μου τον πληρώσει τον εγκλεισμό λόγω βροχής.
Γιατί εμένα μ’ έχει σε περιορισμό κι εκείνη βγαίνει συνέχεια έξω και το διασκεδάζει κιόλας η #@#%&$#@ ξινή!
XXXXXXXxxxxxxxxx!
Θέλω τον δικηγόρο μου!!!!
Πάω να τη φάω… λάχανο!
Κοτλέ διαγωνίως