Πάει κι αυτή σχολική χρονιά!
Θυμάστε φαντάζομαι με πόση ανυπομονησία περιμέναμε να ολοκληρωθεί η χρονιά και να ξεχυθούμε στις θάλασσες και στο παιχνίδι!
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς πάντα υπήρχε γιορτή. Τα “εκτάκια” ήταν στο επίκεντρο της προσοχής όλων γιατί με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς δεν θα ήταν πια “δημοτικάκια” αλλά κοτζάμ γυμνασιόπαιδα! Οι μικρότεροι σε τάξη αδημονούσαν πότε θα βρεθούν στη θέση τους, πότε θα έρθει η σειρά τους.
Στα χρόνια μας, όσων είμαστε μια ανάσα από τα πρώτα -ήντα μας, ψάχναμε και το αποχαιρετιστήριο δώρο που θα κάναμε στον/στην δάσκαλο-α της τάξης μας, της έκτης ντε! Και όχι μόνο! Γράφαμε και στιχάκια για όλους τους δασκάλους του σχολείου που τα τραγουδούσαμε στην γιορτή λήξης της σχολικής χρονιάς.
Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, στο τέλος της σχολικής χρονιάς το δημοτικό σχολείο στο Φιλώτι βάζει ένα στοίχημα.
Να ξεπερνά σε αίγλη και συγκίνηση την τελετή λήξης της προηγούμενης χρονιάς.
Και το καταφέρνει.
Με τον ήλιο να βάφει με χρώματα, κόκκινα, μωβ, ροζ και πορτοκαλί τον ουρανό, στο προαύλιο του σχολείου, ξεκινά η γιορτή! Η κορφή του Ζα βλοσυρή παρακολουθεί από ψηλά την χαρούμενη γιορτή, κι εχει δει άπειρες γιορτές χρόνια τώρα.
Σκηνικά, μουσικές, σκετσάκια και πολλά, μα πολλά χαμόγελα, τα ομορφότερα και πιο λαμπερά χαμόγελα όλης της χρονιάς θα τα δεις εκείνη τη μέρα!
Φέτος στο επίκεντρο της γιορτής ήταν οι αναμνήσεις μιας εποχής που για τα σημερινά παιδιά είναι τόσο μακρινή, αν και τα χρόνια που έχουν περάσει δεν είναι τόσο πολλά. Ο κόσμος από ένα σημείο και μετά άλλαξε γρήγορα όμως…πολύ γρήγορα και συμπυκνωμένα. Πράγματα που γνωρίζαμε αντικαταστάθηκαν με άλλα, πιο σύγχρονα κι αμέσως μετά με άλλα καινούργια, τί να πρωτοπρολάβεις;
Οι γιαγιάδες μας όμως, οι πιο παλιές απ’ τους παλιούς κρατούσαν στο μπαούλο του -στην καρυδένια κασέλα-ψηφίδες ιστορίας. Μέσα στο μαγικό μπαουλάκι βρίσκαμε παλιές φωτογραφίες, κοσμήματα, καρτ ποσταλ, φωτογραφίες, υφάσματα με περίτεχνα κεντήματα, χτένες και χίλια δυο πράγματα μια άλλης εποχής. Φωτογραφίες με τους γονείς μας όταν ήταν μικρά παιδιά, συγγενείς που δεν γνωρίσαμε ποτέ, γιατί έζησαν πριν καν γεννηθούμε κι άλλα πολλά “μαγικά” αντικείμενα.
Είχε όμως και συγκινητικούς αποχαιρετισμούς.
Γιατί βλέπετε, δεν μεγαλώνουν μόνο τα παιδιά, μα και οι δάσκαλοι.
Έτσι λοιπόν στην γιορτή τα παιδιά αποχαιρέτησαν με μεγάλη συγκίνηση ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο την γλυκύτατη δασκάλα -κι ας έμοιαζε αυστηρή-κ. Ελένη Γιαννούλη -που την είχα κι εγω δασκάλα στην δευτέρα δημοτικού, τόοοοοτε παλιά. Τότε, που το σχολείο μας είχε ακόμα χώμα στο προαύλιο και η ψηφιακή τεχνολογία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Επί 45 συναπτά έτη πρόσφερε απλόχερα στο σχολείο.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες αποχαιρέτησαν και την κ. Σοφία Γιακουμή από την ενεργό δράση μετά από 25 χρόνια προσφοράς στα σχολεία.
Φυσικά οι δάσκαλοί ποτέ δεν φεύγουν πραγματικά απ’ το σχολείο. Πάντα είναι κοντά και πάντα στηρίζουν τις προσπάθειες των νεότερων συναδέλφων τους, αλλά και των παιδιών.
Στην ίδια γιορτή τιμήθηκε για την προσφορά του ένας ακόμα δάσκαλος που αποχώρησε την προηγούμενη χρονιά ο Μιχάλης Κύλης. Από τον μικρή και όμορφη Δονούσα που ξεκίνησε, μέχρι τον υπέροχο Δανακό και το Φιλώτι τα τελευταία 20 χρόνια.
Η συγκίνηση των δασκάλων, αλλά και των παιδιών μεγάλη, όσο μεγάλο είναι και το δέσιμο μεταξύ των δασκάλων με τους μαθητές και τις μαθήτριές τους. Μια ιδιότητα που κρατά για πάντα.
Σ’ ενα προαύλιο λουσμένο στο φως του δειλινού εκείνες που θυμούνται όλοι και όλες που περάσαμε απ’ αυτό το σχολείο είναι οι μυγδαλιές του που στολίζουν τον αυλόγυρο του σχολείου.
Εκείνες μας γνωρίζουν όλους και τους παλιούς και τους νεότερους, όσο κι αν αλλάξαμε μέσα στα χρόνια. Αρκεί να σταθείς κοντά τους και ν’ αγναντέψεις κατά τη δύση ακουμπώντας τον κορμό τους απαλά με το χέρι σου. Αμέσως θα σε θυμηθεί, όπως κι εσύ θα θυμηθείς εκείνη και το σχολείο, όπως θα θυμηθείς το σχοινάκι, το πατώ, το κυνηγητό και τ’ αγαλματάκια που έπαιζες στα διαλείμματα.
Γι’ αυτό όλα τα παιδιά να τις φροντίζετε τις μυγδαλιές και να μην αφήσετε ποτέ να τις πειράξουν…είναι μια ανάμνηση πολλών παιδιών του σχολείου μας, όπως αυτές που βρήκατε στο μπαούλο της Φιλωτίτισσας γιαγιάς. Κι όταν μεγαλώσετε και σεις πρέπει να είναι εκεί, να σας θυμίσουν αυτές τις μέρες του σχολείου, να σας θυμίσουν τα παιδικά σας χρόνια.
Καλό και ξέγνοιαστό καλοκαίρι λοιπόν σε όλους, μικρούς και μεγάλους. Νέοι φίλοι περιμένουν τα παιδιά της Έκτης στο Γυμνάσιο και νέες ευθύνες εκείνους που θα πάνε σε νέα, μεγαλύτερη τάξη.
Αλλά σ’ ένα τέτοιο σχολείο και με τέτοιους δασκάλους και δασκάλες δεν έχετε έγνοια…όλα θα πάνε μια χαρά.
Κι ίσως σε αρκετά χρόνια από τώρα, ένα σημερινό δημοτικάκι, μεγάλο πια, να γράφει για τις εκδηλώσεις του σχολείου του ακουμπώντας στην αγαπημένη του μυγδαλιά, στο προαύλιο, βάζοντας τις αναμνήσεις στο δικό του μπαουλάκι για τους επόμενους!
Και ας θυμόμαστε πάντα πως….
Υπάρχουν χέρια που φυτεύουν ένα δέντρο
Locomondo
και άλλα χέρια που του βάζουνε φωτιά
υπάρχουν χέρια που σαν πέσεις σε σηκώνουνε ξανά
σίγουρα θα ‘χεις συναντήσει δύο χέρια σαν κι αυτά
Υπάρχουν χέρια που πατάνε την σκανδάλη
και άλλα χέρια που προσφέρουν γιατρειά
υπάρχουν χέρια που χτυπάνε χέρια αλύπητα σκληρά
ίσως μια μέρα συναντήσεις δύο χέρια σαν κι αυτά
Υπάρχουν χέρια που έχουν μάθει να σου δίνουν
και άλλα χέρια που ζητάνε μοναχά
υπάρχουν χέρια που τις νύχτες σε χαϊδεύουν στοργικά
σίγουρα θα ‘χεις συναντήσει δύο χέρια σαν κι αυτά
Υπάρχουν χέρια που απ’ το άδικο έχουν σφίξει
έχουνε σφίξει και έχουν γίνει μια γροθιά
και μ’ άλλα χέρια έχουν σμίξει για να σβήσουν τη φωτιά
ίσως τα χέρια τα δικά μας να ‘ναι χέρια σαν κι αυτά
Βλέπω κι απόψε εδώ μέσα κάτι χέρια
χειροκροτάνε και μας δίνουνε χαρά
θα ‘θελα λίγο να σηκώσουμε τα χέρια μας ψηλά
να τραγουδήσουμε παρέα με δυο χέρια σαν κι αυτά
Και του χρόνου!
Καλό καλοκαίρι!