Υπάρχει μια πατρίδα που είναι κοινή για όλους μας. Κι αυτή είναι τα παιδικά μας χρόνια. Τα παιδικά μας χρόνια είναι η χώρα όπου η φαντασία κυριαρχεί μαζί με την ανεμελιά…μια χώρα θαυμάτων που ακόμα και το πιο ταπεινό αντικείμενο φαντάζει θησαυρός στα παιδικά μας μάτια.
Ένα σανίδι μετατρέπεται σε πλοίο που διασχίζει τον ωκεανό της φαντασίας, τα παιχνίδια έχουν την δική τους ζωή και η αυτή η χώρα δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, ούτε σύνορα. Σ’ αυτήν μπορεί να συμβούν τα πάντα, γιατί όλα είναι πιθανά. Σ’ αυτή τη χώρα, τη Χώρα των Θαυμάτων.
Υπάρχει ένα Μέσο που δεν είναι όπως τα άλλα. Είναι μαγικό. Μέσα από ένα κουτί ξεπετάγονται μουσικές και λόγια. Τραγούδια και φωνές μιλούν και τραγουδούν καθημερινά, χωρίς να βλέπεις πρόσωπα. Τα πλάθεις με την φαντασία σου. Οι τόποι, όσο μακρινοί και να ‘ναι, γίνονται μια δρασκελιά στη φαντασία σου και τα τραγούδια σου δημιουργούν εικόνες πρωτόπλαστες. Η γλώσσα δεν είναι εμπόδιο, γιατί στη Χώρα των Θαυμάτων μ’ αυτό το μαγικό μέσο δεν την χρειάζεσαι για να επικοινωνήσεις.
Αυτό είναι το ραδιόφωνο. Ή πιο σωστά ήταν το ραδιόφωνο όσο ήσουν παιδί. Μεγάλωσες μαθαίνοντας να το αγαπάς.
Για κάθε «θάλασσα Μαρμαρά» που άκουγες στο δελτίο καιρού και την φανταζόσουν λευκή σαν μάρμαρο με τυρκουάζ και μπλέ αποχρώσεις, για κάθε «Πρώτο Πρόγραμμα» που άκουγες και μιμούσουν τη φωνή και την εκφορά του λόγου, για κάθε «Λιλιπούπολη» που άκουσες κολυμπώντας στα χρώματα, για κάθε θλιμμένη «Σερενάτα» που άκουσες και μαύρισε η παιδική ψυχή σου από ανησυχία για μια γάτα, για κάθε «Κονσέρτο» που σου έφερνε πάντα μυρωδιά από βρεγμένο χώμα, πράσινο χορτάρι και ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο νου, για κάθε τραγούδι που άκουσες και φαντάστηκες πως το τραγουδάς πάνω σε μια σκηνή, για κάθε μελωδία που σε βοηθούσε ν’ αποδράσεις από μια δύσκολη πραγματικότητα πάνω σ’ ένα ποδήλατο με τον αέρα να φυσά και να σου ανακατεύει τα μαλλιά, για κάθε «Τζιβαέρι» που σου έφερνε το νού την γιαγιά σου να πλένει στη σκάφη, μοιρολογώντας τα ζωντανά ξενιτεμένα της παιδιά, για κάθε μαύρη θάλασσα που σ’ έπνιγε, το μαγικό μέσο, το ραδιόφωνο, ήταν εκεί για να σε παρηγορήσει και να σε τροφοδοτήσει με νέα φανταστικά ταξίδια λυτρωμού και περιπέτειας, φίλος πιστός να σου κρατά συντροφιά κάτω απ’ τα βαριά σκεπάσματα τις νύχτες του χειμώνα, μ’ ένα πλακέ φακό να εστιάζει το φως του στη βελόνα και στέλνοντας σινιάλο στο σκοτάδι.
Εκείνο που δεν είχες φανταστεί, το μόνο που δεν σκέφτηκες, ήταν πως κάποτε θα γινόσουν μέρος του. Όχι εσύ και το ραδιόφωνο, αλλά εσύ στο ραδιόφωνο.
Ίσως μερικά πράγματα να στα ‘κρυβε επίτηδες η φαντασία σου, για να μπορέσεις να εκπλαγείς από την ίδια την πραγματικότητα που μοιάζει με φαντασία, όταν δεν θα ήσουν πια παιδί.
Ίσως να είναι το κομμάτι που έμεινε από εκείνη την πατρίδα, την πατρίδα των παιδικών μας χρόνων, ένα φανερωμένο μυστικό, που ακόμα γοητεύει. Πως να πληγώσεις το Μέσο που σε ταξίδεψε και σ’ έμαθε τόσα πολλά; Είναι σαν να πληγώνεις τον ίδιο τον εαυτό σου…
Η 13η Φεβρουαρίου είναι έχει οριστεί ως “Παγκόσμια Μέρα Ραδιοφώνου.” Το ραδιόφωνο γιορτάζει. Δεν είχα πρόθεση να γράψω τίποτα γι’ αυτό. Όχι γιατί ζούμε την εποχή της αποκαθήλωσης των πάντων, αλλά κυρίως γιατί ζούμε την εποχή του ευτελούς εμπορίου των πάντων. Κι η μνήμη δεν είναι εμπόριο, ούτε οι αναμνήσεις κράχτες.
Πάντα και πάνω απ’ όλα το ραδιόφωνο συντονίζεται στο “εμείς” και όχι το “εγώ” του καθένα. Χωρίς το “εμείς” κανένα ταξίδι, κανένα τραγούδι, καμία πληροφορία, κανένα σήμα δεν ακουμπά στο ακροατήριο, τίποτα δεν διαχέεται στον αέρα.
Γιατί το μέσο αυτό είναι φτιαγμένο για να αλληλοεπιδρά με τους άλλους, όχι να θαυμάζει τον εαυτό του. Είναι παρέα και συντροφιά, είναι σύνολο και όχι μονάδα. Είναι έρωτας κι αγάπη. Ευθύνη και σεβασμός. Παιδεία και γνώση. Ψυχαγωγία και προβληματισμός. Μεράκι και δουλειά. Όχημα είναι η φωνή και τα τραγούδια και το ακροατήριο συντροφιά στο ταξίδι και συνοδοιπόρος. Χωρίς παράσιτα.
