Βρισκόμαστε μια μέρα μετά τις ανακοινώσεις για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης και το μοίρασμα των υπουργείων. Mια μέρα μετά από καινούργιες υποσχέσεις και λαμπρές περιγραφές ενός μέλλοντος που όσα αποφασίζουν, λένε, θα είναι για μας, για το καλό μας, για την ευημερία μας, για το καλό του τόπου και των επόμενων γενεών.
Θαρρείς και δεν ήταν τα ίδια πρόσωπα που διαδέχτηκαν τον εαυτό τους στην εξουσία, τους δοκιμάζουμε πρώτη φορά.
Δυο μέρες έπειτα από την δυσοίωνη επαναφορά της κουστουμαρισμένης ακροδεξιάς στο κοινοβούλιο, με την διαπίστωση πως για μια ακόμα φορά οι πολίτες την πριμοδότησαν χαλαρά, είτε γιατί θεωρούν πως είναι “Του Κυρίου”, είτε γιατί τους έλειψαν οι καταδικασμένοι νεοναζί, είτε γιατί νιώθουν πιο κοντά σ’ αυτούς, παρά σε οποιονδήποτε άλλο σχηματισμό που κατήλθε στις εκλογές, για να τον προτιμήσουν.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις δεν μπορείς να μην αντιληφθείς πως ο κόσμος μας βαδίζει σε δρόμους ζοφερούς διαλυμένος από απανωτές κρίσεις. Κρίση οικονομική, προσωπική, ενεργειακή, πανδημία, κλιματική, μια κρίση ταυτότητας της ανθρωπότητας σε κάθε επίπεδο. Τα ακροδεξιά μορφώματα, οι ρατσιστικές αντιλήψεις και πρακτικές πολλαπλασιάζονται, εξαπλώνονται.
Αχ, πόσο εύκολα ξεχνάμε…πόσο εύκολα ξεχνάμε…το έγκλημα φυσά ξανά από παντού τραγουδούσαν οι αδερφοί Κατσιμίχα στο “Bleibtreu cafe”.
Πρώτη γουλιά καφέ, πικρή όσο και η πραγματικότητα. Το λαπ τοπ ανοίγει και μια ενημέρωση εμφανίζεται. Ακολουθώ την διαδρομή.
“Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον” new release_2023, Πάνος Κατσιμίχας
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο το ‘χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε
Ντραμς: Γιώργος Ράλλης Μπάσο: Κώστας Ξηρογιάννης Ηλ.κιθάρα: Νίκος Τσιμπούκης Πλήκτρα-πιάνο: Σπύρος Παπαδάτος Τραγούδι: Πάνος Κατσιμίχας Στούντιο Στέντωρ
Πόσα χρόνια πέρασαν;
Η επανάληψη της λέξης “μέλλον” σε μια πολιτική συζήτηση στο ραδιόφωνο ήταν η αφορμή που γεννήθηκε το τραγούδι, όπως έχει πει ο δημιουργός του τραγουδιού Διονύσης Τσακνής. Πέντε φορές ακούστηκε σε χρόνο 20 δευτερολέπτων η λέξη “μέλλον” μέσα σε μια εποχή σκανδάλων και ανακατατάξεων το 1988, όπως περιγράφει το criticism.gr και γράφτηκε αυτόματα. Έπειτα με την κιθάρα που κουβαλούσε ο Τσακνής, ήρθαν τα πρώτα ακόρντα και στη συνέχεια αποτυπώθηκε η μελωδία στο πεντάγραμμο.
Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στον δίσκο “Φταίνε τα τραγούδια” με τη φωνή των αδερφών Κατσιμίχα.
Σύμφωνα με τον δημιουργό, το τραγούδι δεν είναι τόσο πολιτικό, καθώς δεν του αρέσουν τα τραγούδια που φέρουν κάποιο σύνθημα. Ωστόσο, διαπιστώνει, πως έχει γίνει σύνθημα και αυτό δεν είναι κάτι που του αρέσει, αφού δεν ήταν αυτή η πρόθεσή του.
Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ’ το χέρι, κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών κι έτσι κάθε τραγούδι αφήνει τον δημιουργό του και τις ανάγκες του μιλώντας στον ακροατή διαφορετικά, εκφράζοντας την δική του ανάγκη στην δική του συγκυρία. Άλλωστε το κοινωνικό είναι πολιτικό και το ανάποδο.
Ο Πάνος Κατσιμίχας ξανατραγουδά το “Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον” σε μια συγκυρία ανάλογη μ’ αυτήν που δημιούργησε το τραγούδι αρχικά. Και είναι η φωνή του περισσότερο από τη διασκευή του τραγουδιού που με συγκίνησε.
Με συγκίνησε γιατί ακούω την φωνή του Πάνου όπως είναι τώρα. Που αντιλαμβάνομαι την ωριμότητά της και ταυτόχρονα την νεανικότητα που κρύβει μέσα της. Που πάντα αναρωτιέμαι όπως παλιά ψάχνοντας τα “πατήματα” αν είναι ο Χάρης ή ο Πάνος που τραγουδάει. Που το ακούω τώρα σ’ αυτήν την συγκυρία ξανά, όπως το 1991 στις καταλήψεις, όμως δεν νοσταλγώ το παρελθόν, αλλά το μέλλον φτιαγμένο απ’ το παρόν του καθενός, για όλους.
Διαχρονικά οι εργολάβοι του μέλλοντος αναλαμβάνουν να το χτίσουν στα μέτρα τους, με βαρύ τίμημα για τους υπόλοιπους, αφήνοντας ζωές και όνειρα να τριγυρίζουν σαν αδέσποτα στον μικρό ακάλυπτο μέχρι να γεμίσει κι αυτός ασφυκτικά, τραγουδώντας:
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε…
Πέρασαν 34 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το τραγούδι….αποφεύγοντας οποιαδήποτε ανάλυση ή ιστορική αναφορά σιγοψιθυρίζω πως:
Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά
Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα…
έχοντας ήδη αποφασίσει:
Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω
θα περιμένω άλλες μέρες…