Την Τετάρτη 28/09, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα γίνει η επίσημη τελετή ονοματοδοσίας της αίθουσας συνεδριάσεων της ευρωομάδας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σε αίθουσα «Μανώλης Γλέζος» τιμώντας έτσι εμφατικά τα 100 χρόνια απο τη γέννηση του πρώτου παρτιζάνου της Ευρώπης, του Νώλη απ’ τ’ Απεράθου.
Μια ακόμα εκδήλωση θα λάβει χώρα στις Βρυξέλλες την Τρίτη 27/09 με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μανώλη Γλέζου, ύστερα από πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Στέλιου Κούλογλου, θα πραγματοποιήσει μια συναυλία τζαζ στο ιστορικό Sounds Jazz Club στις Βρυξέλλες με τον Simon Gronowski,
Ο Simon Gronowski, ενεργός δικηγόρος στα 91 του, είναι πιανίστας της τζαζ και πρόεδρος της Ένωσης Εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος στο Βέλγιο.
Στο Sounds Jazz Club, ωστόσο, πλέον δραστηριοποιείται και η συλλογικότητα Buen Vivir, που θέλει να μετατρέψει το ιστορικό μπαρ σ’ ένα πολυχώρο της Αριστεράς, όπου θα προάγονται και προετοιμάζονται δράσεις αλληλεγγύης. Με την ίδια αφορμή, λοιπόν, και την ίδια ημέρα, η Buen Vivir θα εγκαινιάσει στο χώρο του Sounds Jazz Club, μια αίθουσα με το όνομα του Μανώλη Γλέζου. Στα εγκαίνια, που θα προηγηθούν της συναυλίας του Simon Gronowski, θα είναι παρούσα και η σύντροφος του Μανώλη Γλέζου, Τζώρτζια Αργυροπούλου.
Ποιος είναι ο Simon Gronowski
O Simon Gronowski σε ηλικία 11 ετών γλίτωσε την ζωή του όταν η μητέρα του τον πέταξε από το βαγόνι νούμερο 20 του τρένου που θα τον πήγαινε στο Άουσβιτς. «Η πόρτα του βαγονιού, για λόγο άγνωστο μέχρι σήμερα σε μένα, δεν είχε κλειδώσει. Η μητέρα μου με πήγε στο άνοιγμα, με κατέβασε στο σκαλοπάτι του βαγονιού, με κράτησε από τους ώμους, μου ψιθύρισε ‘το τρένο πάει πολύ γρήγορα’ και ύστερα με έσπρωξε. Αφότου έπεσα στο έδαφος, το τρένο σταμάτησε. Περίμενα την μητέρα μου να πηδήξει πίσω μου.
Όμως οι φρουροί άρχισαν να πυροβολούν προς το μέρος μου. Έτσι, μέσα στο σκοτάδι άρχισα να τρέχω προς τις Βρυξέλλες. Ήταν η τελευταία φορά που είδα την μητέρα μου», μας λέει.
Παρά την ηλικία του και το σκοτάδι, ο νεαρός Simon έτρεξε μέσα από το δάσος στο βράδυ χωρίς να χάσει το δρόμο του και φτάνοντας στις Βρυξέλλες, έζησε το υπόλοιπο του πολέμου κρυμμένος σε φιλική οικογένεια. Ο πατέρας του, Léon Gronowski, που είχε γλιτώσει την σύλληψη κατά τύχη, ήταν κρυμμένος σε διαφορετικό σπίτι. Τον είδε ελάχιστες φορές, πριν εκείνος πεθάνει το 1945.
Η ζωή του, «γεμάτη θαύματα» όπως ο ίδιος την περιγράφει, τον ώθησε σε μια απόφαση, που άφησε πολλούς άφωνους.
Πριν από μερικά χρόνια, συναντήθηκε με τον φρουρό του όταν ήταν κρατούμενος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Kazerne Dossin, έξω από τις Βρυξέλλες. Είχε πάρει την απόφαση να τον συγχωρέσει.
«Το μάθημα είναι ότι πρέπει να συγχωρείς (…) το θύμα όχι μόνο μπορεί να συγχωρήσει αλλά πρέπει να συγχωρήσει. Μόνο το ασυγχώρητο έγκλημα μπορεί να συγχωρεθεί. Όποιος ισχυρίζεται ότι είναι υπέρ της συγχώρεσης αλλά με εξαιρέσεις, είναι στην πραγματικότητα κατά της συγχώρεσης. (…) Τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον συγχώρεσα. (…) Δεν είχα ποτέ μίσος μέσα μου», δήλωσε αργότερα.
H κίνηση του αυτή δεν αποτελεί πια μόνο βίωμα δικό του. Ο Βρετανός συνθέτης, Howard Moody, έκανε τη ζωή του όπερα, με τίτλο Push. Όταν η όπερα ανέβηκε στις Βρυξέλλες από ένα θίασο αποτελούμενο από επαγγελματίες και ερασιτέχνες, η Βασίλισσα Ματθίλδη του Βελγίου ήταν παρούσα προκειμένου να «υπογραμμίσει το μήνυμα της ελπίδας και της συγχώρεσης».
Το freepress περιοδικό του δήμου των Βρυξελλών, Woluwe St Lamberts, όπου πέρασε την παιδική του ηλικία πριν τον πόλεμο ο Simon Gronowski, τον τίμησε με ένα εικονογραφημένο αφιέρωμα.
Ο Simon Gronowski, που έχει γράψει την ιστορία του σε ένα βιβλίο με τίτλο «Το παιδί του βαγονιού 20», έχει αναπροσαρμόσει το βιβλίο και σε παιδικό παραμύθι. Πολλά σχολεία τον καλούν για να μιλήσει τους μαθητές για την ιστορία του αλλά και τη δύναμη της συγχώρεσης. Το Μουσείο Ευρωπαϊκής Ιστορίας πρόσφατα πραγματοποίησε μια μεγάλη εκδήλωση προς τιμήν του.
Παρότι, όμως, πολυάσχολος, καθώς όπως συνηθίζει να λέει «δε ζητάω ποτέ, αλλά ποτέ δε λέω και όχι», και επαγγελματικά ενεργός, η μεγάλη του αγάπη είναι η μουσική. Ο Simon Gronowski ξεκίνησε να παίζει πιάνο, επειδή το αγαπούσε η αδερφή του, η Ίτα, που ήταν ένα από θύματα του Ολοκαυτώματος. Λάτρης της τζαζ, έχει παίξει μαζί με την ορχήστρα του Γούντι Άλεν στο Μανχάτταν και στις Βρυξέλλες. Κατά τη διάρκεια των lockdown της πανδημίας, άνοιγε το παράθυρό του και έπαιζε πιάνο για τη γειτονιά, τραβώντας την προσοχή ακόμη και των New York Times.
Αποδεικνύοντας τον εαυτό του πιστό στα λόγια του, όταν του ζητήθηκε να δώσει μια συναυλία τζαζ στη μνήμη του Μανώλη Γλέζου, αναφώνησε «μα πως θα μπορούσα να αρνηθώ κάτι τέτοιο!»
Για όσους κατοικούν στις Βρυξέλλες και θέλουν να παρευρεθούν στην συναυλία, είναι απαραίτητη η συμπλήρωση της φόρμας αυτής: https://forms.gle/RC4awNKtNhT6o9498
Πηγή/πληροφορίες: TVXS