Η αγαπημένη κουβέρτα η αναντικατάστατη!
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Ο Μαθιός μεγαλώνει…και μεγαλώνει όμορφα…γιατί δεν ψήλωσε μονάχα το μπόι του, αλλά και το ανάστημά του. Ο Μαθιός “ψηλώνει” με ενσυναίσθηση, αγάπη και αλληλεγγύη για τους άλλους. Γιατί έχει αξία να μοιράζεσαι…γιατί κανείς δεν γίνεται να είναι ευτυχισμένος μόνος του…
Η γιαγιά απτόητη, έδεσε την κρεμμυδο-πολτο-πετσέτα με έναν επίδεσμο απαλά, στο πόδι του παιδιού της. «Στον καιρό τον δικό μου, πίσω, στο νησί μου» του έλεγε, «δεν υπήρχε πρόσβαση σε φάρμακα τον περισσότερο καιρό, κι όσο να πεις για γιατρό, έπρεπε να περιμένεις το τέλος του μηνός, που ερχόταν με το καράβι κι έμενε όλες κι όλες τρεις μέρες. Αν κάτι πάθαινες στο μεταξύ, είτε το γιάτρευες με βότανα είτε έπαιρνες το βαπόρι και πήγαινες σε άλλο νησί να βρεις την υγειά σου!»
Ο Χρήστος όμως είχε ήδη ξεκινήσει για τον καναπέ, όπου φανταζόταν ότι θα καθίσει να απολαύσει την αγαπημένη του σειρά πριν πέσει για ύπνο. Κι έκανε πως δεν άκουσε αυτό που του είπε η μαμά να κάνει. Όταν η μαμά το ξαναείπε, απάντησε ένα βαρύ και αργό «βαριέμαι…». Που έκανε το μπαμπά να βγει από τα ρούχα του.
Η Λίνα κοίταξε την τσάντα της. Με το ζόρι κούμπωσε το φερμουάρ. Ήταν τόσο γεμάτη που πια δεν έμοιαζε με σχολική τσάντα αλλά με βαρέλι – σαν εκείνο που έχει ο παππούς στο χωριό το κρασί του. «Σκέψου τώρα, όλα αυτά που γράφουν τα βιβλία μου, εγώ πρέπει να τα μάθω! Πώς γίνεται αυτό; Είμαι σίγουρη ότι είναι πολύ δύσκολο, πιο δύσκολο κι από το να τα κουβαλάω κάθε μέρα!»
Μία μέρα, που ο Κίμωνας με τη Χρυσάνθη, έτρωγαν με βουλιμία το μπιφτέκι τους, ο Αλέξανδρος, ένα από τα «δευτεράκια» καθόταν δίπλα τους και με την ίδια βουλιμία μασούσε μια φέτα ψωμί…. Σκέτη.
«Υπήρχαν χρονιές που οι βροχές δεν πέφτανε πολλές. Το νερό τότε λιγόστευε επικίνδυνα. Κάναμε ακόμη περισσότερη οικονομία. Για να μην διψάσουμε και να μην χάσουμε και τα ζωντανά! Ξέρεις τι αγωνία ήταν αυτή;»
«Μοιάζουμε, μοιάζουμε πολύ, αλλά όχι, δεν είμαστε ίδιοι, είμαστε ο καθένας δια-φο-ρε-τι-κός!» Ο Μανώλης τώρα φώναζε λες κι έτσι ο Πέτρος θα καταλάβαινε καλύτερα. «Μοιάζουμε, σαν δυο σταγόνες νερό όπως λένε οι μεγάλοι, αλλά, από την άλλη μεριά είμαστε και πολύ διαφορετικοί σε μερικά πράγματα».
Η Εύη δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Κανένα από τα ψάρια που της είχε ζωγραφίσει πιο παλιά δεν του έμοιαζε. Κατατρόμαξε όμως η μικρή όταν ο Λευτέρης της είπε πως αυτός ο καρχαρίας ήταν μεγάλος και δυνατός και άγριος και τρώει όλα τα μικρότερά του ψάρια, κυνηγάει διαρκώς και επιτίθεται με μανία σε ότι αυτός θεωρεί «φαγητό».
Σαν κεραυνός όμως έπεσε στο κεφάλι του και η πρόσκληση του Θανάση, να πάνε μαζί, οικογενειακώς μαζί, για μπάνιο την Κυριακή. Ο Κύριος Ξεφτέρης είχε μεν καινούριο μαγιώ, αλλά οι κολυμβητικές του ικανότητες δεν είχαν καμία σχέση με τις μαθηματικές, απλώς κατάφερνε να επιπλέει, ούτε ρακέτες ήξερε. Από αλλού ερχόταν το μπαλάκι, κι αλλού είχε αυτός γυρισμένο το κεφάλι του.