Είναι συνώνυμο της «άλλης Νάξου». Είναι αυτό που κάποτε έλεγαν για τους ψαγμένους. Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι είναι μία ακόμη όμορφη οπτική ενός πολυσυλλεκτικού νησιού. Πηγαίνοντας τακτικά τα τελευταία χρόνια, η Μουτσούνα εμπεριέχει την αυθεντική οπτική μίας περιοχής που αντιστέκεται στη μαζικοποίηση και την καταιγιστική έλευση του τουριστικού ρεύματος. Διατηρεί την εικόνα ενός τόπου ήρεμου και ταυτόχρονα πολύτιμου. Αργά αλλά σταθερά, γίνονται βήματα βελτίωσης της καθημερινότητας χωρίς όμως αυτό να φέρνει μαζί του τα αρνητικά ενός μαζικού τουριστικού ρεύματος.
Στη στροφή της Απειράνθου
Ήταν πριν από σχεδόν δέκα χρόνια όταν πήγα για πρώτη φορά στην Ανατολική Νάξο. Θυμάμαι ακόμη την έκπληξή μου, όταν φθάνοντας στην Απείρανθο, στρίψαμε δεξιά και πήραμε τον δρόμο για να κατέβουμε προς τη θάλασσα. Αρχικά, ο δρόμος κινείται στο μέσο μίας πλαγιάς, ενώ παράλληλα δεξιά μας, βλέπουμε το μεγαλείο του «πολιτισμού της πέτρας». Τράφοι που οριοθετούν βοσκοτόπια με μνημειώδες μήκος και αναβαθμίδες αιώνων για να περισωθεί η ελάχιστη καλλιεργήσιμη γη. «Έτσι, κατάφερναν να περιορίζουν τα ζώα τους που βοσκούσαν ελεύθερα, ενώ με τις πεζούλες, μπορούσαν να δημιουργούν μικρά επίπεδα, τα λεγόμενα «χαλιά» ώστε να φτιάχνουν ένα μικτό περιβόλι», θα μου πει αργότερα ο Αντώνης, ένας Απειρανθίτης, που μοιράζει το χρόνο του μεταξύ της ορεινής Απειράνθου και της Μουτσούνας. Η Μουτσούνα, επίνειο ουσιαστικά της Απειράνθου, είναι ένα από τα πιο γραφικά λιμανάκια των Κυκλάδων με πυκνή ιστορία, που διατηρεί αλώβητη την ομορφιά της.
Πανέμορφοι οικισμοί της ανατολικής Νάξου που ξεχωρίζουν με την αυθεντική τους ομορφιά και τα ανέγγιχτα σημεία το
Είναι συνώνυμο της «άλλης Νάξου». Είναι αυτό που κάποτε έλεγαν για τους ψαγμένους. Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι είναι μία ακόμη όμορφη οπτική ενός πολυσυλλεκτικού νησιού. Πηγαίνοντας τακτικά τα τελευταία χρόνια, η Μουτσούνα εμπεριέχει την αυθεντική οπτική μίας περιοχής που αντιστέκεται στη μαζικοποίηση και την καταιγιστική έλευση του τουριστικού ρεύματος. Διατηρεί την εικόνα ενός τόπου ήρεμου και ταυτόχρονα πολύτιμου. Αργά αλλά σταθερά, γίνονται βήματα βελτίωσης της καθημερινότητας χωρίς όμως αυτό να φέρνει μαζί του τα αρνητικά ενός μαζικού τουριστικού ρεύματος.
Στη στροφή της Απειράνθου
Ήταν πριν από σχεδόν δέκα χρόνια όταν πήγα για πρώτη φορά στην Ανατολική Νάξο. Θυμάμαι ακόμη την έκπληξή μου, όταν φθάνοντας στην Απείρανθο, στρίψαμε δεξιά και πήραμε τον δρόμο για να κατέβουμε προς τη θάλασσα. Αρχικά, ο δρόμος κινείται στο μέσο μίας πλαγιάς, ενώ παράλληλα δεξιά μας, βλέπουμε το μεγαλείο του «πολιτισμού της πέτρας». Τράφοι που οριοθετούν βοσκοτόπια με μνημειώδες μήκος και αναβαθμίδες αιώνων για να περισωθεί η ελάχιστη καλλιεργήσιμη γη. «Έτσι, κατάφερναν να περιορίζουν τα ζώα τους που βοσκούσαν ελεύθερα, ενώ με τις πεζούλες, μπορούσαν να δημιουργούν μικρά επίπεδα, τα λεγόμενα «χαλιά» ώστε να φτιάχνουν ένα μικτό περιβόλι», θα μου πει αργότερα ο Αντώνης, ένας Απειρανθίτης, που μοιράζει το χρόνο του μεταξύ της ορεινής Απειράνθου και της Μουτσούνας. Η Μουτσούνα, επίνειο ουσιαστικά της Απειράνθου, είναι ένα από τα πιο γραφικά λιμανάκια των Κυκλάδων με πυκνή ιστορία, που διατηρεί αλώβητη την ομορφιά της.
Διαβάστε τη συνέχεια του αφιερώματος του Δημήτρη Σταθόπουλου στο travel.gr πατώντας εδώ
📸Απείρανθος/ Photo: Shutterstock