Μπορεί ο William James Sidis να είχε μεγαλύτερο IQ από τον Albert Einstein κατά 100 πόντους νοημοσύνης και να γνώριζε 25 γλώσσες, ωστόσο ούτε έγραψε ιστορία με τις θεωρίες του, ούτε έφτιαξε αυτοκρατορίες με τις καινοτόμες ιδέες του, όπως άλλοι υπερβολικά έξυπνοι άνθρωποι. Αντιθέτως κατέληξε να πεθάνει φτωχός και μόνος.
Ο Sidis ήταν ένα παιδί-θαύμα στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, με εκτιμώμενο δείκτη νοημοσύνης από 250 έως 300 (ο μέσος όρος είναι το 100). Η λαμπρότητά του, ωστόσο, δεν μπόρεσε να τον σώσει από τα προβλήματά του. Ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έζησε ποτέ, γεννήθηκε στην Αμερική το 1898.
Έγραψε σύνταγμα για ένα φανταστικό παράδεισο
Οι γονείς του ήταν και οι δύο, αρκετά έξυπνοι. Ο πατέρας του ήταν γνωστός ψυχοθεραπευτής και η μητέρα του γιατρός. Και οι δύο ήταν ενθουσιασμένοι με το ταλαντούχο παιδί τους, ξοδεύοντας μια περιουσία σε βιβλία και χάρτες για να προωθήσουν τις μελέτες του από μικρή ηλικία. Αλλά δεν είχαν ιδέα πόσο γρήγορα θα μάθαινε τις πληροφορίες ο αγαπημένος τους γιος.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, ότι ο Sidis διάβαζε τους New York Times όταν ήταν μόλις 18 μηνών. Μέχρι την ηλικία των έξι ετών, μπορούσε να επικοινωνεί σε διάφορες γλώσσες, όπως αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, εβραϊκά, τουρκικά και αρμενικά.
Σαν να μην έφτανε αυτό, σε νεαρή ακόμα ηλικία ανέπτυξε τη δική του γλώσσα και συνέθεσε ποιήματα, έγραψε μυθιστόρημα, καθώς και ένα σύνταγμα για έναν φανταστικό παράδεισο.
Σε ηλικία μόλις 9 ετών, έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, αλλά δεν τον άφησαν να παρακολουθήσει μαθήματα μέχρι τα 11 του χρόνια. Όντας ακόμη φοιτητής, έδωσε διαλέξεις στη Μαθηματική Λέσχη του Χάρβαρντ και τα θέματα ήταν τόσο δύσκολα, που σχεδόν κανείς δεν τον καταλάβαινε, αλλά όσοι τα κατάφερναν, έμεναν με το στόμα ανοιχτό.
Ο Sidis αποφοίτησε από το περίφημο ίδρυμα το 1914 όταν ήταν μόλις 16 ετών. Μετά την αποφοίτησή του, δίδαξε για λίγο μαθηματικά προτού κρυφτεί, γυρίζοντας από πόλη σε πόλη και από δουλειά σε δουλειά, όπου συχνά συστηνόταν με διαφορετικό όνομα.
Τα εισιτήρια του τραμ τον συνεπήραν
Σε όλο αυτό το διάστημα, έγραψε πολλά βιβλία, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών 1.200 σελίδων και ενός βιβλίου για εισιτήρια του τραμ, ένα αντικείμενο που βρήκε συναρπαστικό και άρχισε να συλλέγει. Αν και έγραφε με τουλάχιστον οκτώ ψευδώνυμα, τα γραπτά του δεν διανεμήθηκαν ποτέ ευρέως.
Παρά την ευφυία του, δυσκολευόταν να βρίσκεται γύρω σε πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν τον καταλάβαιναν.
Δίδαξε μαθηματικά στο Rice Institute στο Τέξας για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά σχεδόν αναγκάστηκε να φύγει, εν μέρει επειδή ήταν νεότερος από πολλούς από τους μαθητές του.
Τρομαγμένος -μάλλον- από την απόρριψη του κοινού, αποφάσισε να ζήσει ειρηνικά και ήσυχα. Ανέλαβε πολλές βασικές δουλειές, έκανε τον απλό λογιστή, αλλά κάθε φορά που οι συνάδελφοι του ανακάλυπταν ποιος πραγματικά ήταν, έφευγε.
Σε ηλικία 46 ετών, ο πιο έξυπνος άνθρωπος που γεννήθηκε ποτέ, πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία, ως μοναχικός υπάλληλος γραφείου, ενώ τον βρήκε η σπιτονοικοκυρά του.
William James Sidis: Τι βρίσκεται πίσω από τον τραγικό θάνατό του
Για ποιο λόγο λοιπόν, αυτή η χαρισματική προσωπικότητα, δεν μπόρεσε να βρει την ευτυχία και πέθανε μόνος, φτωχός και ξεχασμένος από όλους; 
Στο ερώτημα αυτό επικεντρώνεται η μυθιστορηματική βιογραφία που υπογράφει ο Μόρτεν Μπρασκ, η οποία αποτέλεσε τη βάση για την εξαιρετική ταινία «Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ» του Γκας Βαν Σαντ με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντέιμον. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, βασικός συντελεστής για την θριαμβευτική αλλά και θλιβερή πορεία της ζωής του Γουίλιαμ Σίντις , ήταν οι φιλοδοξίες του πατέρα του Μπόρις Σίντις που, ήταν ψυχίατρος και πίστευε στην καλλιέργεια της πρώιμης και χωρίς ενοχές αγάπης για την γνώση.
Όπως προκύπτει από την έρευνα του Μόρτεν Μπρασκ, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τα βιογραφικά στοιχεία του Σίντις, ο πατέρας του προσπάθησε να κάνει το παιδί του να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του εγκεφάλου του από πολύ μικρός και φέρεται να έχει δηλώσει ότι ο γιος του «Δεν ήταν κάτι εξαιρετικό, αλλά ότι οποιοδήποτε παιδί θα μπορούσε να έχει την ίδια εξέλιξη με την κατάλληλη εκπαίδευση».
Η μη ισορροπημένη ανάπτυξη της προσωπικότητας του Γουίλιαμ Σίντις που υπήρξε διχασμένη ανάμεσα σε μια υπεραναπτυγεμένη διάνοια και έναν «καθυστερημένο» και εγκαταλειμμένο ψυχικό κόσμο, φαίνεται σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Ένα ιδιοφυές παιδί που προς χάριν της ευφυίας του, σύρεται να υπερβεί και να αρνηθεί την παιδική του ηλικία και την ανεμελιά της. 
Εργάζεται με εξοντωτικούς, ακόμη και για ενήλικο, ρυθμούς, δεν παίζει, δεν διασκεδάζει, δεν έχει δικαίωμα στην ξενοιασιά, αλλά αντιθέτως περιφέρεται, άγεται και φέρεται υποχρεωτικά σε μαθήματα, σπουδαστήρια, διαλέξεις, εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα εξοντωτικό για τις ψυχικές αντοχές του.
Αυτό ίσως να εξηγεί την εκκεντρικότητα που άρχισε να αναπτύσσει ο Γουίλιαμ Σίντις στη ενήλικη ζωή του, αλλά και η αντίληψή του για την “τέλεια ζωή” που έδωσε και τον τίτλο του βιβλίου. Πρόκειται για μια δήλωση που είχε κάνει στους δημοσιογράφους ο ίδιος, αμέσως μετά την αποφοίτηση του από το Χάρβαρντ, όπου αναφερόμενος στα σχέδιά του για το μέλλον, είπε ότι θα ήθελε να ζήσει την “τέλεια ζωή” η οποία σύμφωνα με την άποψή του σήμαινε μια ζωή μοναχική.
Πηγή: moneyreview.gr, pagenews.gr