Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Αντόνιο Γκράμσι [22/01/1891 – 27/04/1937]

απο Cyclades Open

Ο Αντόνιο Γκράμσι γεννήθηκε στη Σαρδηνία στις 22 Ιανουαρίου 1891. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο και εργάστηκε στις εφημερίδες Il grido del popolo, Avanti και L’ Ordine Nuovo.

Το 1913 έγινε μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ενώ στις 21 Ιανουαρίου 1921 ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας. Στις εκλογές του 1924 εξελέγη βουλευτής με το ΚΚΙ, ενώ το 1926, μετά τη διάλυση του κοινοβουλίου από την φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε εικοσαετή φυλάκιση. Στη δίκη στην αγόρευσή του ο εισαγγελέας είπε: «Πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον εγκέφαλο να δουλεύει για 20 χρόνια».

Στη φυλακή, ο Γκράμσι έγραψε τα Τετράδια της Φυλακής. 33 τετράδια με 2.000 κείμενα κριτικής θεωρίας σε 2.848 σελίδες.
Βαριά άρρωστος από φυματίωση, αρτηριοσκλήρωση και πολλαπλά καρδιακά προβλήματα, αποφυλακίστηκε στις 21 Απριλίου 1937. Πέθανε 6 ημέρες αργότερα σε ηλικία 46 ετών.

Μισώ τους αδιάφορους

.

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

11 Φεβρουαρίου 1917

Γράμμα του Αντόνιο Γκράμσι από τη φυλακή στον γιο του Ντέλιο

.

Πολυαγαπημένε μου Nτέλιο,

δεν ξέρω αν ο ελέφαντας μπορεί ή μπορούσε να εξελιχθεί μέχρι του σημείου να γίνει ένα όν ικανό, όπως ο άνθρωπος, να κυριαρχήσει πάνω στις δυνάμεις της φύσης και γενικά να τις χρησιμοποιήσει για τους σκοπούς του. Συγκεκριμένα ο ελέφαντας δεν είχε την ίδια εξέλιξη με αυτήν του ανθρώπου και βεβαίως δεν θα την έχει ποτέ γιατί ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τον ελέφαντα, ενώ ο ελέφαντας δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τον άνθρωπο, ούτε ακόμα για να τον φάει. Αυτό που σκέφτεσαι για την δυνατότητα του ελέφαντα να προσαρμόσει τα μπροστινά πόδια του για την πραχτική δουλιά δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα: ο ελέφαντας έχει σαν «τεχνικό» εργαλείο την προβοσκίδα και από την «ελεφαντική» σκοπιά την χρησιμοποιεί πολύ καλά για να ξεριζώσει δέντρα, να πάρει τροφή, να προστατευτεί ορισμένες φορές κ.λπ.

Μου είχες γράψει ότι σου αρέσει η ιστορία και φτάσαμε να μιλάμε για την προβοσκίδα του ελέφαντα. Πιστεύω πως για να μελετήσουμε την ιστορία δεν χρειάζεται να φανταζόμαστε πολύ στο τι θα είχε συμβεί «εάν»… (εάν ο ελέφαντας είχε στηριχτεί στα πίσω του πόδια πόση ανάπτυξη θα είχε ο εγκέφαλός του, εάν, εάν, και αν ο ελέφαντας είχε γεννηθεί με ρόδες θα ήταν φυσικά ένα τράμ; και εάν είχε φτερά; Σκέψου μια εισβολή από ιπτάμενους ελέφαντες.

Είναι ήδη πολύ δύσκολο να μελετήσεις την ιστορία όπως αυτή έχει εξελιχθεί στην πραγματικότητα, γιατί σχετικά με μεγάλο μέρος της έχει χαθεί κάθε ντοκουμέντο· γιατί λοιπόν να χάνουμε το χρόνο μας για να κάνουμε υποθέσεις χωρίς καμιά βάση; Ύστερα στις υποθέσεις σου υπάρχει πολύς ανθρωπομορφισμός. Ποιος ξέρει αν κάποιος γέρος σοφός ελέφαντας ή ένα νεαρό ξεπεταρούδικο ελεφαντάκι, από την σκοπιά του, δεν αναρωτιέται γιατί ο άνθρωπος δεν έχει προβοσκίδα. Περιμένω ένα εκτενές γράμμα σου πάνω σε αυτό το θέμα.

Εδώ δεν έκανε πολύ κρύο και ύστερα εγώ φέτος δεν υπέφερα από το κρύο όπως τις προηγούμενες χρονιές. Δεν έχω κανένα πουλάκι μαζί μου, μα βλέπω στον διάδρομο πάντα δύο ζευγάρια από κοτσύφια και τις γάτες που καταστρώνουν σχέδια για να τα πιάσουν. Οι κότσυφες όμως μοιάζουν να μην ανησυχούν και είναι πάντα χαρούμενοι και κομψοί στις κινήσεις τους.

Σε αγκαλιάζω

O μπαμπάς

Δείτε επίσης