Υπάρχει μια πατρίδα που είναι κοινή για όλους μας. Κι αυτή είναι τα παιδικά μας χρόνια. Τα παιδικά μας χρόνια είναι η χώρα όπου η φαντασία κυριαρχεί μαζί με την ανεμελιά…μια χώρα θαυμάτων που ακόμα και το πιο ταπεινό αντικείμενο φαντάζει θησαυρός στα παιδικά μάτια, ένα σανίδι μετατρέπεται σε πλοίο που διασχίζει τον ωκεανό της φαντασίας, τα παιχνίδια έχουν την δική τους ζωή και η αυτή η χώρα δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, ούτε σύνορα. Σ’ αυτήν μπορεί να συμβούν τα πάντα, γιατί όλα είναι πιθανά. Κι ενώ όλα είναι εκπληκτικά, τίποτα δεν σ’ εκπλήσσει, αφού τα πάντα μπορούν να συμβούν σ’ αυτή τη χώρα. Τη Χώρα των Θαυμάτων.
Υπάρχει ένα Μέσο που δεν είναι όπως τα άλλα. Είναι μαγικό. Μέσα από ένα κουτί ξεπετάγονται μουσικές και γέλια. Τραγούδια και φωνές μιλούν και τραγουδούν καθημερινά, χωρίς να βλέπεις πρόσωπα. Τα πλάθεις με την φαντασία σου. Οι τόποι όσο μακρινοί και να ‘ναι, γίνονται μια δρασκελιά στη φαντασία σου και τα τραγούδια σου δημιουργούν εικόνες πρωτόπλαστες. Η γλώσσα δεν είναι εμπόδιο γιατί στη Χώρα των Θαυμάτων δεν την χρειάζεσαι για να επικοινωνήσεις.
Αυτό είναι το ραδιόφωνο. Ή πιο σωστά ήταν το ραδιόφωνο όσο ήσουν παιδί. Μεγάλωσες ξέροντας πόσο το αγαπάς.
Για κάθε «θάλασσα Μαρμαρά» που άκουγες στο δελτίο καιρού και την φανταζόσουν λευκή σαν μάρμαρο με τυρκουάζ και μπλέ αποχρώσεις, για κάθε «Πρώτο Πρόγραμμα» που άκουγες και μιμούσουν τη φωνή και την εκφορά, για κάθε «Λιλιπούπολη» που άκουσες κολυμπώντας στα χρώματα, για κάθε «Σερενάτα» που άκουσες και μαύρισε η παιδική ψυχή σου από ανησυχία για μια γάτα, για κάθε «Κονσέρτο» που σου έφερνε πάντα μυρωδιά από βρεγμένο χώμα, πράσινο χορτάρι και ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο νου, για κάθε τραγούδι που άκουσες και φαντάστηκες πως το τραγουδάς σε μια σκηνή, για κάθε μελωδία που σε βοηθούσε ν’ αποδράσεις από μια δύσκολη πραγματικότητα πάνω σ’ ένα ποδήλατο με τον αέρα να φυσά και να σου χαϊδεύει τα μαλλιά, για κάθε «Τζιβαέρι» που έφερνε το νού την γιαγιά σου να πλένει και να μοιρολογά τα ζωντανά ξενιτεμένα της παιδιά, για κάθε μαύρη θάλασσα που σ’ έπνιγε το μαγικό μέσο, το ραδιόφωνο, ήταν εκεί για να σε παρηγορήσει και να σε τροφοδοτήσει με νέα φανταστικά ταξίδια λυτρωμού και περιπέτειας, φίλος πιστός να σου κρατά συντροφιά κάτω από βαριά σκεπάσματα τις νύχτες του χειμώνα, μ’ ένα φακό να κοιτάζει τη βελόνα και στέλνει σινιάλο φωτίζοντας το σκοτάδι.
Εκείνο που δεν είχες φανταστεί, το μόνο που δεν σκέφτηκες, ήταν πως κάποτε θα γινόσουν μέρος του. Όχι εσύ και το ραδιόφωνο, αλλά εσύ στο ραδιόφωνο.
Ίσως μερικά πράγματα να στα κρύβει επίτηδες η φαντασία σου, για να μπορέσεις να εκπλαγείς από την ίδια την πραγματικότητα που μοιάζει με φαντασία, όταν δεν θα σαι πια παιδί.
Ίσως να είναι το κομμάτι που έμεινε από εκείνη την πατρίδα, την πατρίδα των παιδικών σου χρόνων, ένα φανερωμένο μυστικό, που ακόμα γοητεύει. Πως να πληγώσεις το Μέσο που σε ταξίδεψε και σ’ έμαθε τόσα πολλά; Θα είναι σαν να πληγώνεις τον ίδιο τον εαυτό σου…
Στις 13 Φεβρουαρίου ήταν, όπως κάθε χρόνο, η Παγκόσμια μέρα Ραδιοφώνου. Κι όμως δεν είχα πρόθεση να γράψω τίποτα γι’ αυτό. Όχι γιατί ζούμε την εποχή της αποκαθήλωσης, αλλά γιατί ζούμε την εποχή του ευτελούς εμπορίου των πάντων. Κι η μνήμη δεν είναι εμπόριο, ούτε οι αναμνήσεις κράχτες.
Ήρθε όμως αυτό το δημοσίευμα, από τα παιδιά ενός νηπιαγωγείου και τα χρώματα, τα κουτιά και τα καπάκια μου θύμισαν πως είναι ν’ αγαπάς με χρώματα και να δημιουργείς με φαντασία.
Μου θύμισαν τη Χώρα των Θαυμάτων που έζησα παιδί.
Το ραδιόφωνο.
Οι μαθητές του Νηπιαγωγείου μας την περασμένη εβδομάδα εξερεύνησαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την εξέλιξη τους από παλαιότερα έως σήμερα. Δημιούργησαν ατομικά ραδιόφωνα, ένα ομαδικό και μία τηλεόραση χρησιμοποιώντας ανακυκλώσιμα υλικά. Στη συνέχεια, ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους υποδυόμενοι τους παρουσιαστές στη δική τους φανταστική εκπομπή!
Δημοσίευμα από τη σελίδα των σχολείων Δελασάλ στην Σύρο. Δείτε το δημοσίευμα εδώ
