📸 Κίνηση Πολιτών Πάρου για Ελεύθερες Παραλίες | Save Paros Beaches
Η δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση, για το νομοσχέδιο «Όροι αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας στις παραθαλάσσιες περιοχές και άλλες διατάξεις», ανέδειξε, για πολλοστή φορά, τις βασικές παθογένειες της τουριστικής επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα: έλλειμα παιδείας, αδυναμία κατανόησης της αγοράς και των διεθνών τάσεων, απουσία οράματος, έλλειψη στρατηγικής σκέψης και κοντόφθαλμη στόχευση.
Στη χώρα μας έχουμε τη μεταφυσική πεποίθηση ότι η υγιής επιχειρηματικότητα θεμελιώνεται σ’ ένα τρίπτυχο μειώσεων: του κράτους, των κάθε είδους περιορισμών και των φόρων. Αντιφάσκοντας, μάλιστα, θεωρούμε ότι η μείωση του κράτους συνδυάζεται με τον κρατικό παρεμβατισμό – όταν αφορά στην προστασία των επιχειρήσεων μας και μόνο – και την άρση οποιουδήποτε περιορισμού μπορεί να περιορίζει την κερδοφορία της επιχείρησής μας. Αναγνωρίζουμε δηλαδή στο κράτος τον ρόλο του «προστάτη» της επιχειρηματικότητας, του αρνούμαστε όμως τον ρόλο του «προστάτη» από την στρεβλή επιχειρηματικότητα.
Πρωτοτυπώντας για άλλη μια φορά, αντιλαμβανόμαστε την έννοια της βιωσιμότητας ως αρνητική. Η βιωσιμότητα, σύμφωνα με την λογική ενός σημαντικού ποσοστού της τουριστικής μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, απασχολεί μόνο κάποιους «περιθωριακούς» και «οικολόγους» (άλλη μια λέξη με αρνητικό πρόσημο στη χώρα μας), ενώ φέρνει προσκόμματα στην «ανάπτυξη» και την «υγιή επιχειρηματικότητα». Για μια άλλη μερίδα επιχειρηματιών η βιωσιμότητα αφορά μόνο στις αιτήσεις χρηματοδότησης από το ΕΠΑνΕΚ, το Ανταγωνιστικότητα 2021-2027 και άλλα συναφή προγράμματα.
Όπως φαίνεται και στα παρακάτω σχόλια, δεν είναι μόνο η «βιωσιμότητα» και η «οικολογία» που έχουν φορτιστεί αρνητικά. Άλλη μια λέξη έχει αποκτήσει αρνητικό πρόσημο στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η λέξη «δικαιωματιστής». Το να επιδιώκει δηλαδή κάποιος να απολαμβάνει τα δικαιώματα που του διασφαλίζουν η ιδιότητα του πολίτη, οι νόμοι και το Σύνταγμα, θεωρείται ότι παραβιάζει τους -προφανώς άγραφους- «κανόνες» της ελεύθερης οικονομίας και της επιχειρηματικότητας.
Διαβάζοντας κάποια ενδεικτικά σχόλια στο νομοσχέδιο, τρία συναισθήματα κυριαρχούν: η ετεροντροπή (σ.σ. όταν ντρέπεσαι για λογαριασμό κάποιου άλλου, second hand embarrassment στα αγγλικά), η διάθεση για διακωμώδηση και η οργή.
Η «υγιής» επιχειρηματικότητα και οι αρπαχτές
Η τουριστική σαιζόν είναι ούτε δυο μήνες για να δουλέψουμε και να ζήσουμε τις Οικογένειες μας
Είναι καταχρηστικό να απαιτείται από τον επιχειρηματία να πληρώνει μίσθωμα απλής χρήσης αιγιαλού για 100 τ.μ. για παράδειγμα και να του επιβάλλεται άδικα να κάνει χρήση του 60% (και αν είναι natura του 30%) της έκτασης που μισθώνει. Ότι έκταση πληρώνει, αυτή και πρέπει να εκμεταλλεύεται στο 100%, όπως διδάσκει το κράτος δικαίου.
Δεν τίθεται θέμα παρεμπόδισης των πολιτών αφού κοινόχρηστοι χώροι πάντα υπάρχουν ακόμα και μεταξύ των σετ ομπρελών κάθετα ή παράλληλα και γενικά σε κάθε παραλία παραπλεύρως των μισθωμένων χώρων. Τέτοιου είδους καταχρηστικές διατάξεις οδηγούν θανατώνουν τις μικρές επιχειρήσεις και τις οδηγούν σε κλείσιμο. Αφού στην παρ. 5 του άρθρου 10 θέλετε να ισχύσει το 50% ολόκληρου του αιγιαλού και της παραλίας να είναι κοινόχρηστο, άρα μεγαλύτερη μείωση έκτασης στον παραχωρησιούχο προσκρούει στο σύνταγμα στο αρ. 5 παρ. αφού παραβιάζει την οικονομική ελευθερία και επιχειρηματικότητα εμποδίζοντας ανάπτυξη της δραστηριότητας.
Η προστασία του περιβάλλοντος, δηλαδή του τόπου μας, της χώρας που ζούμε όλοι, προσκρούει κατά τον σχολιαστή στο άρθρο 5 του Συντάγματος, γιατί παραβιάζει την οικονομική ελευθερία και επιχειρηματικότητα. Αν ο σχολιαστής είχε διαβάσει το Σύνταγμα, τότε πιθανώς θα έφτανε και στο άρθρο 24:
«Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός. Για τη διαφύλαξή του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας».
.📸 Cyclades Open
📸 Cyclades Open
Πρωτίστως πρέπει να αφαιρεθεί η ποινή σφραγίσματος ενός καταστήματος αφού είναι η βαρύτερη των ποινών ,αφού απ την χρήση του αιγιαλού ,όλοι μπορούν να βρεθούν «παραβατικοί»(μετακίνηση για λίγα η πολλά μέτρα ,καρεκλών,ξαπλωστρών ακόμα και τραπεζιών απ τους ίδιους τους πελάτες ).Η σφράγιση αποτελεί οικονομικό θάνατο για μια επιχείρηση η οποία δραστηριοποιείται εποχικά και για μάξιμουμ 100 μέρες .
Για τον σχολιαστή η εποχική δραστηριότητα προϋποθέτει ασυδοσία και ατιμωρησία, ενώ δεν προκρίνεται ως λύση η απασχόληση του προσωπικού που απαιτείται για την παροχή υπηρεσιών και την εποπτεία του μισθωμένου δημόσιου χώρου.
Ένας μεγάλος αριθμός των σχολίων στη Διαβούλευση αφορά στην πρόβλεψη του νομοσχεδίου για την πρόσληψη ναυαγοσωστών στις παραλίες. Ενδεικτικά:
Σύμφωνα με την παράγραφο θ του άρθρου 8 εγω ως παραχωσηριουχος πρέπει να εξοπλίσω την παραλία μου με πύργους, ναυαγοσώστες , σκάφη και τζετ σκι? Εγω ομπρέλοκαθίσματα και beach bar έχω, τι σχέση έχω με την ναυαγοσωστική και τα seatrack ;
Δεν γίνεται ο παραχωρησιουχος να κάθεται να ψάχνει ναυαγοσώστες και ποιος από όλους θα τον προσλάβει ?ποιος από όλους θα αγοράσει τον πανάκριβο εξοπλισμό του Ναυαγοσώστη?Αυτό είναι επικίνδυνο που πάει να γίνει!
Εγώ είμαι παραχωρησιουχος και έχω 20σετ ομπρελοκαθισματα για τα οποία πληρώνω 3000 ευρώ τη σεζόν θα με υποχρεωσετε να ψάχνω να βρω ναυαγοσώστη, να αγοράζω εξοπλισμό και να έχω την ευθύνη εάν πνίγει κάνα παιδάκι; Θα μας τρελάνετε;
Η ελληνική «υγιής» επιχειρηματικότητα, αδυνατεί να κατανοήσει ότι η λειτουργία μιας επιχείρησης έχει σειρά υποχρεώσεων και δεν αφορά μόνο στην προσπόριση των μέγιστων κερδών με τον ελάχιστο κόπο και έξοδα. Πρώτιστη υποχρέωση μιας επιχείρησης είναι η ασφάλεια των πελατών της. Για παράδειγμα ούτε οι περισσότεροι ξενοδόχοι γνωρίζουν κάτι επιπλέον για τη ναυαγοσωστική, απ’ ότι γνωρίζουν οι ιδιοκτήτες των beach bar. Σύμφωνα όμως με τον νόμο προβλέπονται τα παρακάτω για τα ξενοδοχεία, τα οποία κανείς δεν έχει χαρακτηρίσει παράλογα:
Υποχρεωτική είναι η πρόσληψη ναυαγοσωστών πισίνας σε τουριστικά καταλύματα με περισσότερα από πενήντα 50 κλίνες ή/και βάθος πισίνας μεγαλύτερο από 1.5 μέτρο. Η ύπαρξη ναυαγοσώστη είναι υποχρεωτική για όλες τις ώρες που η πισίνα βρίσκεται σε λειτουργία για το κοινό.
Σε τουριστικά καταλύματα με λιγότερες από 50 κλίνες ή καταλύματα με μία ή περισσότερες πισίνες βάθους μικρότερο από 1,5 μέτρο, είναι υποχρεωτικό να βρίσκεται εντός της ξενοδοχειακής μονάδας και σε ετοιμότητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της βάρδιάς του.
Ο δημόσιος χώρος ως λάφυρο και η «ανάπτυξη» της απληστίας
Παρατηρείται το φαινόμενο οι λουόμενοι του “κινήματος της πετσέτας” προκλητικά και εριστικά να καταλαμβάνουν χώρο εντός της μισθωμένης έκτασης ή έμπροσθεν αυτής και να απλώνουν πετσέτες και δικές τους ομπρέλες με τη δικαιολογία ότι πρόκειται για δημόσιο χώρο! Για ποιο λόγο αφήνονται 4 μέτρα ελεύθερα σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ. 3 εδ. γ’; Προφανώς για τη διέλευση όλων των λουόμενων και όχι για να τοποθετούν ομπρέλες, καθίσματα και πετσέτες οι “δικαιωματιστές”
Ρητή απαγόρευση στην ελεύθερη ζώνη από την ακτογραμμή πλάτους τουλάχιστον 4 μέτρων να μην τοποθετούνται ομπρέλες και καθίσματα. Να υπάρχει πρόστιμο για τέτοιες παραβάσεις.
Η παραλία προστατεύεται καλύτερα από τον παραχωρησιούχο που θα στήσει μιά φορά τις ομπρέλες του για όλη την καλοκαιρινή περίοδο και θα φροντίζει την καθαριότητα και την καλή εμφάνιση της παραλίας σε αντίθεση με τους περαστικούς και την ανεξέλγκτη χρήση της παραλίας.
📸 Louis V. Stevenson
Αξιότιμοι, μια ανασκόπηση για το «κίνημα της πετσέτας», που αποτελεί κάτι λιγότερο από το 5% του ελληνικού πληθυσμού, που ως μειοψηφία και όχι ως πλειοψηφία κατάφερε να κινητοποιήσει όλο τον κρατικό μηχανισμό το 2023, μαρτυρά τα εξής: 1.Επιχειρηματίες (οικογενειάρχες τις περισσότερες φορές) συνελήφθησαν σαν κοινοί εγκληματίες στα μάτια των παιδιών τους και εκατοντάδων τουριστών, διασύροντας το μοναδικό τουριστικό προϊόν της χώρας μας στο εξωτερικό. 2. Τουρίστες του εξωτερικού, που ταξίδεψαν στην Ελλάδα, είδαν άλλοτε κοσμοπολίτικες παραλίες του νησιού, άδειες και κάτω από τον καυτό ήλιο να μην μπορούν να προμηθευτούν ένα μπουκαλάκι νερό να ξεδιψάσουν. 3. Οι μέχρι πρότινος (2022) καθαρές παραλίες, όμορων επιχειρήσεων και μη, μετατράπηκαν σε ένα απέραντο αποχωρητήριο και σκουπιδότοπο. 4. Οι ομπρέλες και ξαπλώστρες που έφυγαν άρον – άρον με το «κίνημα της πετσέτας», αντικαταστάθηκαν άμεσα , από κάθε λογής ομπρέλα του μπακάλικου, που προμηθευόταν ο καθένας και μάλιστα με αξεσουάρ αλυσίδα και λουκέτο, που έχοντας το ακαταδίωκτο, την κλείδωνε ασφαλίζοντας «τη σφραγίδα του» με κάθε λογής ακαθαρσίες, για να μην του πάρει τη θέση ο επόμενος περιπλανώμενος τουρίστας, που θα επισκεπτόταν το χώρο την ίδια ή την επόμενη μέρα. 5. Μικρές επιχειρήσεις που είναι απόλυτα εξαρτώμενες από την απλή χρήση αιγιαλού είτε ως όμορες είτε ως εποχιακές έκλεισαν, χωρίς το «αγαπημένο» σφράγισμα των αρχών. (….) Και μετά τις συλλήψεις είδαμε να οργιάζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πληθώρα φωτογραφιών και αρνητικών σχολίων που δυσφημούν τη χώρα μας. Αυτή την Ελλάδα της ντροπής θέλετε να προβάλετε;
Δεν αρκούν στο κοινό για κάθετη διέλευση τα τουλάχιστον 6 μέτρα που μεσολαβούν εκατέρωθεν των παραχωρησιούχων Άρθρο 9 § 2 και Άρθρο 11 § 5 και τα 4 μέτρα οριζόντιας διέλευσης από την ακτογραμμή! Διατυπώστε σωστά το άρθρο ΔΕΝ υπάρχει κανένας λόγος το κοινό να κάνει σουρωτήρι την μισθωμένη επιφάνεια και να ενοχλεί τους πελάτες της κάθε επιχείρησης. Φανταστείτε κάποιος δικαιωματιστής με τον βρεγμένο σκύλο του να τινάζεται καθώς θα περνά ανάμεσα στον μισθωμένο χώρο οριζόντια ή κάθετα, ενοχλώντας τους πελάτες.
Με την § 3γ λανθασμένα περιορίζεται ο παραχωρησιούχος να μην υπερβαίνει το 60% της εκμετάλλευσης του εμβαδού της παραχωρούμενης έκτασης καθόσον ΔΕΝ υφίσταται κανένας λόγος στο κοινό να κάνει περατζάδα ανάμεσα στον μισθωμένο χώρο οριζόντια και κάθετα! Χρειάζεται απαλοιφή αυτή η παράγραφος.
Στην § 3στ θα τοποθετεί κινητά στοιχεία για την εξυπηρέτηση του κοινού. Ποια είναι τα κινητά στοιχεία για την εξυπηρέτηση του κοινού; Τραπεζοκαθίσματα; Μήπως είναι τα αποδυτήρια, ντουζιέρες, κάδοι απορριμμάτων κλπ; Ποιου κοινού; Των πελατών ή των δικαιωματιστών του κινήματος της πετσέτας «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» (τζαμπατζήδες);
Τελικά η κυβέρνηση μας τι θέλει να προστατέψει ;
Τον αιγιαλό ;
Τις επιχειρήσεις ;
ή τις πετσέτες ;
Χιλιάδες επιχειρήσεις δίνουν θέσεις εργασίας στους νέους μας ,έσοδα στο κράτος ,κρατάνε ζωντανό τον τουρισμό και την οικονομία συνολικά .
σ.σ. Στα σχόλια έχει διατηρηθεί η σύνταξη και η ορθογραφία των σχολιαστών
Η σύγχυση
Στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι είναι υγιές μία επιχείρηση να δραστηριοποιείται για 2-3 μήνες και τα έσοδά της να καλύπτουν όχι μόνο τα έξοδα της αλλά και το κόστος αξιοπρεπούς διαβίωσης του επιχειρηματία και της οικογένειας του και τη δημιουργία αποθεματικού για μελλοντικές «επενδύσεις».
Στη χώρα μας μία ΜΗ παραγωγική δραστηριότητα, η οποία απαιτεί ελάχιστο κεφάλαιο, συνήθως μεταξύ των 3.000 και 10.000 ευρώ, όπως η δραστηριοποίηση στην ενοικίαση ξαπλωστρών και ομπρελών σε παραλία, γίνεται αντιληπτή από πολλούς ως επένδυση (!) που οδηγεί σε οικονομική ανάπτυξη (!). O δημόσιος χώρος θεωρείται λάφυρο και ιδιοκτησία των ψηφοφόρων/επιχειρηματιών, στους οποίους οφείλουμε τον προσήκοντα σεβασμό καθώς εργάζονται 2-3 μήνες για να ζήσουν 12 (!), ενώ η θεατρική παράσταση της απομάκρυνσης των παράνομων ομπρελών και ξαπλωστρών πριν τον έλεγχο και ο συνακόλουθος εξευτελισμός κράτους και τοπικής αυτοδιοίκησης, πρέπει να θεωρείται πετυχημένη επιχειρηματική κίνηση.
📸 Καθημερινή/Γιώργος Λιάλιος
📸 Καθημερινή/Γιώργος Λιάλιος
Στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι είναι επαγγελματική αποκατάσταση των νέων η απασχόλησή τους για 2-3 μήνες ως σερβιτόροι ή βοηθοί στις ξαπλώστρες, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, με βασικό μισθό, χωρίς ρεπό και συχνά χωρίς ασφάλιση και ότι οφείλουμε τουλάχιστον ευγνωμοσύνη στους «επενδυτές της ξαπλώστρας» για το κοινωνικό έργο που επιτελούν.
📸 in.gr
Στη χώρα μας, μεταφράζοντας τη λέξη industry, έξω από το εννοιολογικό πλαίσιο που κάθε φορά την καθορίζει, θεωρούμε τον τουρισμό «βιομηχανία». Λέμε μάλιστα ότι είναι η «μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας», γιατί προφανώς δεν κατανοούμε τις διαφορές της οικονομικής δραστηριότητας με την παραγωγική, δεν αντιλαμβανόμαστε τι είναι βιομηχανία, τι είναι παροχή υπηρεσιών και τι τουρισμός. Δεν φαίνεται να μας απασχολεί έστω και στο ελάχιστο ο διαχωρισμός των κύριων τουριστικών δραστηριοτήτων από τις συμπληρωματικές και το γεγονός ότι μία συμπληρωματική, μη παραγωγική δραστηριότητα, δεν μπορεί να υπονομεύει με τη λειτουργία της την κύρια, παραγωγική δραστηριότητα, την οποία υποτίθεται ότι υποστηρίζει.
Παραβλέποντας τα λογικά άλματα, την εμπάθεια, τις νοητικές ακροβασίες και την ιδεολογική σύγχυση πολλών σχολιαστών του νομοσχεδίου, αρκεί να σταθεί κανείς στην καταφανώς υποκριτική συμπεριφορά αρκετών «υγιών επιχειρηματιών» των ξαπλωστρών, οι οποίοι, για να διαφημίσουν… την πραμάτεια τους φωτογραφίζουν και προβάλλουν τις παραλίες που κακοποιούν, κρύβοντας επιμελώς… την πραμάτεια τους. Στις διαφημιστικές καταχώρισεις τους, τα video και τις ιστοσελίδες τους βλέπει κανείς τις παραλίες… άδειες· χωρίς ή με ελάχιστες ξαπλώστρες. Ο φακός εστιάζει στο μπαρ και στα ηλιοκαμένα, χαμογελαστά πρόσωπα των μοντέλων που ποζάρουν για τη διαφήμιση και την πανέμορφη, άδεια όμως από ξαπλώστρες, παραλία.
Φαίνεται πως και οι ίδιοι με κάποιο τρόπο, μάλλον ενστικτωδώς, αντιλαμβάνονται ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος και η κακοποίηση των παραλιών όχι μόνο δεν συμβάλει στην προβολή του «ελληνικού τουριστικού προϊόντος» (ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνει αυτό) όπως διατείνονται, αλλά, αντίθετα, οδηγεί στην ταχύτερη απαξίωσή του.
📸 TripAdvisor
Παρασιτική «επιχειρηματικότητα»
Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζεται αρνητικά ή ακόμα ότι ενυπάρχουν ίχνη προσωπικής ή ιδεολογικής εμπάθειας κατά των επιχειρηματιών.
Καθόλου.
Δεν αντιμετωπίζεται αρνητικά η επιχειρηματικότητα, ούτε οι επιχειρηματίες, πολλώ δε μάλλον οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες, όταν τηρούνται οι νόμοι. Αρνητικά και σκωπτικά αντιμετωπίζονται οι «αλεξιπτωτιστές» – επιχειρηματίες, οι οποίοι, αφού ξέρουν πέντε κουτσοαγγλικά και όλο και κάποιος βουλευτής, δήμαρχος ή έστω και δημοτικός σύμβουλος τούς έχει υποχρέωση, γιατί να μην «επενδύσουν στον τουρισμό» και να κάνουν ένα beach bar με ομπρελοξαπλώστρες; «Εκεί είναι τα λεφτά». Θα μισθώσουν χώρο για 10-15 ομπρέλες, θα βάλουν 40, δεν θα κόβουν αποδείξεις, θα πληρώνουν το (ελάχιστο) προσωπικό με «μαύρα» και… έτοιμη η επιχείρηση: δουλειά για 3 και έσοδα για 12 μήνες. Έλεγχος για παρανομίες δεν πρόκειται να γίνει από τις τοπικές αρχές, ενώ, αν είναι να πραγματοποιήσει αιφνιδιαστικούς ελέγχους το υπουργείο, πάντα θα υπάρχει ένας τοπικός παράγοντας για να τους ενημερώσει ότι πρέπει να κρύψουν προσωρινά ό,τι δεν πρέπει να δουν οι ελεγκτές.
Αυτό όμως δεν είναι επιχειρηματικότητα. Ούτε καν εντός εισαγωγικών. Είναι παρασιτική οικονομική μικρο-δραστηριότητα, η οποία εδράζεται στην απάτη (γιατί απάτη είναι μισθώνεις χώρο για 15 ξαπλώστρες και να βάζεις 40) τη διαπλοκή των μικρών κοινωνιών, τη φοροκλοπή και την εισφοροδιαφυγή, ενώ αντλεί νομιμοποίηση από την ένοχη ανοχή και συγκάλυψη του κοινωνικού περίγυρου. Βασίζεται στη βαλκανική νοοτροπία: «Αφού δεν ενοχλεί εμένα, δεν με νοιάζει. Ας κάνει ό,τι θέλει. Αύριο μπορεί (θέλω) να είμαι εγώ στη θέση του».
Γιατί το δημόσιο δεν είναι όλων μας… δεν είναι συλλογική ιδιοκτησία. Είναι «λάφυρο» προς διεκδίκηση από τους φίλους/ψηφοφόρους, για ατομική χρήση και εκμετάλλευση.
Στη χώρα μας, όταν αναφερόμαστε στις εκδοχές της επιχειρηματικότητας, συγχέουμε, συνήθως σκόπιμα, τη διαπλοκή και τα μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και τους φυσικούς πόρους, με την παρασιτική οικονομική μικρο-δραστηριότητα,
Ο ανελαστικός κοινωνικός μανιχαϊσμός «καλός μικροεπιχειρηματίας/αυτοαπασχολούμενος VS κακός μεγαλοεπιχειρηματίας», παραβλέπει το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία που ζει το «βαλκανικό όνειρο» και δραστηριοποιείται παρασιτικά, είναι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας».
Αυτή η παράβλεψη, η οποία μπορεί να προσφέρει άλλοτε πολιτικό και άλλοτε κοινωνικό ή ακόμα και προσωπικό ή οικογενειακό πρόσκαιρο άλλοθι, οδηγεί βαθμιαία σε αποδοχή, ενσωμάτωση και κανονικοποίηση των στρεβλώσεων και συνακόλουθα σε κοινωνική και οικονομική δυσλειτουργία.
Η αποδοχή της παρασιτικής μικρο-δραστηριότητας δεν νομιμοποιεί de facto μόνο τις μικρο-λαμογιές της ελληνικής περιφέρειας. Κανονικοποιεί στην κοινωνική συνείδηση και ιεραρχεί στην κορυφή της αξιακής στοχοθεσίας, την πολιτική και επιχειρηματική διαπλοκή, τη διαφθορά και την καταλήστευση της χώρας από την ολιγαρχία του πλούτου. Διαμορφώνει στρεβλά πρότυπα και ιδανικά, αποσαθρώνει τις κοινωνικές και οικονομικές δομές και υπονομεύει το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της.
[*] Ο Αλέξανδρος Τσατσαρούνος είναι Σύμβουλος Διαχείρισης Τουριστικών Προορισμών & Επιχειρήσεων
.
Διαβάστε σχετικά:
- Νάξος: Τί πραγματικά συνέβη στο Πυργάκι;
- Ήταν κάποτε ένα νησί με μαγεμένες παραλίες….
- Η απαξίωση των ελληνικών νησιών
- Νάξος: Μαζεύουν τις ομπρελοξαπλώστρες από τις παραλίες του νησιού-Μα γιατί; Δεν ήταν όλα νόμιμα;
- «Άδεια δεν έχω, αλλά δεν απομακρύνω τίποτα»: Οι παραλίες και ο δημόσιος χώρος ως λάφυρο…πάμε κι όπου βγει;
- Το τσίρκο των ελληνικών ακτών
- Νάξος: Τελικά, τί γίνεται στις παραλίες; Ακούει κανείς; Ένας αναγνώστης γράφει για το θέμα…
- Νάξος: Παραλίες νησιού ή ατέλειωτα κρεβατοδρόμια με συνοδές κατασκευές;
- Νάξος-Πλάκα: Με την διαδικασία του αυτόφωρου συνελήφθησαν από την Λιμενική Αρχή Νάξου οι υπεύθυνοι για τον εκβραχισμό του βυθού στην Πλάκα
- Τουριστική ανάπτυξη: Το αντιπαράδειγμα της Νάξου
- Νάξος: O επίγειος παράδεισος δεν θα είναι για πάντα αειφόρος…