Μια περιήγηση στην ευρύτερη περιοχή του Τσικαλαριού, κοντά στο Απάνω Κάστρο περιγράφει ο δημοσιογράφος Γιάννης Βασαλάκης στη σελίδα του στο Facebook. Ένα τοπίο τόσο ξεχωριστό, που βλέποντάς είναι σαν να βρίσκεσαι στην επιφάνεια κάποιου άλλου πλανήτη, όχι στη γη.
Εκεί ο περιπατητής, κοντά στη Νεκρόπολη, θα συναντήσει και τον μοναδικό ορθόλιθο (μενίρ), ύψους τριών μέτρων περίπου, ν’ αγναντεύει την κορφή του Ζα. “Στητή πέτρα” την είπαν οι βοσκοί, καθώς αγέρωχα το μεγαλιθικό μνημείο στέκεται ορθό ατενίζοντας προς το βουνό Ζας (1004 μ).
Η στητή πέτρα λοιπόν, δια χειρός Γιάννη Βασαλάκη, σε μια απολαυστική περιγραφή!
Η ΣΤΗΤΗ ΠΕΤΡΑ, ΤΟ ΜΕΝΙΡ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ
«Προς τα πού να πάω τώρα;», σκεφτόμουν καθώς έβγαινα από το Τσικαλαριό τραβώντας προς το Απάνω Κάστρο της Νάξου. Μια μικρή παρέα από ζούλες και ριφάκια*, πρόβαλαν πάνω από έναν τράφο**, με κοίταξαν και σαν να μου απαντούσαν έτρεξαν σε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε κάτι κοτρώνες. Προχώρησα λίγο και συνάντησα ένα ζευγάρι γάλλων περιπατητών που κατηφόριζαν. «Μήπως πήρε το μάτι σας όπως ερχόσασταν έναν μεγάλο όρθιο βράχο; Να, σαν τα μενίρ που κουβαλάει ο Οβελίξ». Άστραψε το μάτι τους: «Οui, τον είδαμε, από εδώ πήγαινε, θα βγεις λίγο από το μονοπάτι και θα ανέβεις από εκεί», με κατεύθυναν.
Λίγο αργότερα, είχα βρει το μενίρ. Όταν τους είπα για τον Οβελίξ, δεν έκανα καθόλου πλάκα. Γιατί πρόκειται στ’ αλήθεια για μενίρ, δηλαδή έναν μακρόστενο λαξευμένο αλλά ακατέργαστο ογκόλιθο, τοποθετημένο όρθια -ίσως από την προϊστορική εποχή. Μου είχε πει και ο Petros που γυρίζει τα βουνά πού περίπου βρίσκεται. Ως «Στητή Πέτρα» είναι γνωστό από τους βοσκούς της περιοχής και η αλήθεια είναι ότι ξεχωρίζει έτσι στητή μέσα στο άγονο σεληνιακό τοπίο της περιοχής, το σπαρμένο με βράχια από γρανίτη.
Ποιος να την τοποθέτησε εκεί; Πού να ήταν αφιερωμένη; Έχει άραγε κάποια σχέση με τα υπολείμματα των αρχαίων τάφων που βρίσκονται πιο κάτω και που από το κυκλικό σχήμα τους οι χωρικοί τα ονόμασαν «Αλωνάκια;» Κανείς δεν μπορεί (ακόμη) να πει. Πάντως είναι πάνω από χίλια χρόνια πιο… παλιά από τον Οβελίξ. «Στέκεται κι ατενίζει την κορυφή του Ζα με προσανατολισμό σαφέστατα ανατολικό», είχε γράψει ο Antonis που μ’ έβαλε στο τρυπάκι να ψάξω το μενίρ, «η κορφή του δείχνει τον ουρανό, όπως οι μαρμάρινοι φαλλοί στο Στοιβάδειο του Διονύσου στη Δήλου ή ένας αιγυπτιακός οβελίσκος, μια πυραμίδα, ο μιναρές ενός τζαμιού, το καμπαναριό μιας εκκλησιάς. Όλα τους δείχνουν, υψώνονται να αγγίξουν ή και να καρφώσουν τον ουράνιο θόλο». Δεν είχα κάνει ποτέ αυτή την σύνδεση, τη βρήκα μαγική.
Ένα πάντως είναι σίγουρο: κοιτίδα των πολιτισμών του Αιγαίου, η Νάξος κρύβει ακόμη πολλά -αρχαία και νέα, μικρά και μεγάλα- μυστικά.
*γίδες και κατσικάκια
** ξερολιθιά
Κείμενο/φωτογραφία: Γιάννης Βασαλάκης/Facebook