Ένα από τα πιο τρυφερά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ και ταυτόχρονα σκληρό και θλιμμένο, σαν εσωτερικός διάλογος του δημιουργού με τον εαυτό του. Ο Νικόλας Άσιμος έγραψε «Το παπάκι» στο υπόγειο της οδού Αραχώβης 41, ένα νανούρισμα για τη μικρή του κόρη.
Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα–
να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει
που όλο μου κουνάει τ’ αφτιά
Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς
Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί
κι ή θα μ’ έχουν θάψει ή θα έχω μα
ή θα έχω μαραθεί
Και ας μη σου καίγεται καρφί
Και ας συνήθισες και ας συνήθισες και εσύ…
Το τραγούδι αυτό τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου μ’ ένα μοναδικό ανεπανάληπτο τρόπο, κάτι που δεν θα είχε συμβεί ποτέ, αν το τραγούδι δεν ηχογραφούνταν κρυφά, χωρίς να το γνωρίζει ο Άσιμος.
Στο βιβλίο του «Δίχως καβάτζα καμιά – Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου» (εκδόσεις Νέα Σύνορα, 2000) ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής αναφέρει για αυτή τη στιγμή της ηχογράφησης: Ο Μπίκος, που ήταν ο ενορχηστρωτής του δίσκου του Άσιμου και η Αλεξίου έκαναν πρόβα – μία κιθάρα, μία φωνή.
Ο ηχολήπτης Γιάννης Παπαϊωάννου, καθ’ υπόδειξη του Μπενέτου, ηχογραφούσε την πρόβα κρυφά. Στη μέση της πρόβας, ο Άσιμος σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα του στούντιο και μπήκε μέσα. Πήρε ένα ζευγάρι ακουστικά, τα οποία προσπάθησε να συνδέσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Οπότε περιφερόταν πίσω από την Αλεξίου.
Στα ακουστικά όμως της Αλεξίου ο ήχος από την κιθάρα του Μπίκου είχε μια μικρή διαφορά όσον αφορά τον χρόνο από αυτό που άκουγε ο Άσιμος. Κλάσματα δευτερολέπτου στην πραγματικότητα, ωστόσο η διαφορά ήταν υπαρκτή.
Όταν λοιπόν έφτασε το δεύτερο μέρος του τραγουδιού, ακούγοντας την κιθάρα απ’ έξω, άρχισε εκείνος να τραγουδάει μαζί της. Δεν πλησίασε καθόλου στο ίδιο μικρόφωνο. «Φαντάσου την Αλεξίου να απέχει από το μικρόφωνο 20 – 30 εκατοστά, να μεσολαβεί το σώμα της και ακόμη πιο πίσω ή στο πλάι της, τον Άσιμο. Έτσι, στο δεύτερο μέρος του τραγουδιού, η φωνή του αλλού υπάρχει και αλλού δεν υπάρχει ηχογραφημένη. Αυτό κρατήθηκε στο δίσκο. Να μη σου πω ότι κάποια στιγμή ο Άσιμος ήτανε και ψιλοβουρκωμένος…Είχε «κρυφτεί» πίσω της».
Συγκινημένη όμως ήταν και η Χαρούλα Αλεξίου, συγκίνηση που αποτυπώνεται στην λυγμική φωνή της. Η Αλεξίου συνέχιζε να τραγουδάει, χωρίς να νοιάζεται τι γίνεται πίσω της, απολύτως δοσμένη στην ερμηνεία της.
Στο τραγούδι που διαρκεί κάτι περισσότερο από 3 λεπτά, ο Άσιμος ακούγεται μ’ αυτή τη σπασμένη από συγκίνηση φωνή να τραγουδάει μόλις 1 λεπτό και 17 δευτερόλεπτα πριν απ’ το τέλος.
Κι έτσι μέχρι σήμερα, ανάμεσα στα υπέροχα τραγούδια μιας εποχής που φαντάζει τόσο μακρινή και διαφορετική, υπάρχει ένα τραγούδι διαχρονικό στο είδος του, ως νανούρισμα, που με λόγια απλά εξιστορεί όλη την αγάπη και το συναίσθημα ενός πατέρα προς το παιδί του και ταυτόχρονα, προσωπική άποψη, την απόρριψη που νιώθει ο ίδιος. Δείχνει όμως και τον ρεαλισμό που διέθετε μ’ ένα δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του, αλλά να συνεχίζει να προχωρά με τα δικά του βήματα, πορευόμενος στο μονοπάτι που ο ίδιος είχε επιλέξει να ζει και να δημιουργεί, χωρίς να νοιάζεται για την αποδοχή του κατεστημένου.
Καλή εβδομάδα!