Δέκα χρόνια πέρασαν από εκείνη τη νύχτα …από εκείνο το παγωμένο ξημέρωμα μέσα στο στούντιο στο ραδιόφωνο που ήδη με είχαν κάνει να το νιώθω ξένο.
Δέκα χρόνια με αγκαλιές και δάκρυα… δέκα χρόνια χαράς και θλίψης…δέκα χρόνια που εσύ θα είσαι για πάντα 34 και μεις θα μεγαλώνουμε…δέκα χρόνια και το μήνυμα δεν σβήνει…απ’ την πρώτη στιγμή, όπως τότε που το άκουσα μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου εκείνες τις πρώτες μέρες:
“Έμαθα να περπατώ ελεύθερος στη γειτονιά μου” είπες… και περπάτησα σ’ αυτήν και περπατώ το ίδιο κι έξω απ’ αυτήν…χωρίς να φοβάμαι τ’ απολειφάδια των φοβισμένων που κρύφτηκαν, μεταλλάχτηκαν και βγαίνουν σαν σκιές για να τρομάξουν εκείνους που στέκονται όρθιοι μπροστά σε κάθε χυδαιότητα, μπροστά στο μίσος…μπροστά στα μεταμφιεσμένα χαμόγελα μέσα από δόντια και σάλια.
Κανείς δεν είπε εκείνη τη μέρα της μεγάλης χαράς, της δικαίωσης σου πως «πάει τέλειωσε, ησυχάσαμε». Ξέραμε καλά, πως το πρόσωπο του τέρατος αλλάζει αμφίεση, κρύβεται πίσω από μάσκες, από χαμόγελα, από φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.
Ξέρεις Παύλο τι έμαθα ακόμα;
Πως θα τους βρίσκω μπροστά μου άλλοτε ισχυρούς και άλλοτε γκαιμπελίσκους της πεντάρας να καμώνονται τους σπουδαίους…και πως πρέπει να σταθώ εκεί με μόνο όπλο τον λόγο και τη γραφή μου…με το να ‘είμαι” και όχι με το να “έχω”…με μόνο όπλο το δρόμο που έμαθα να περπατώ ελεύθερα, όπως είπες…γιατί ναι, στο φόβο μας ποντάρουν…κι αν πέσω, έπεσα…τουλάχιστον δεν θα χω πεθάνει ήδη όρθια απ’ τον φόβο, νεκρή νομίζοντας πως ζω.
Το ξέραμε… το περιμέναμε. Πως θα τους ξαναδούμε μπροστά μας με χίλιους τρόπους σε χίλια πόστα, δίπλα μας, κάθε φορά που η κοινωνία δοκιμάζεται, ο κόσμος υποφέρει, κάθε φορά που η γη θα χάνεται κάτω απ’ τα πόδια μας. Και θα ξερνάνε πάλι μίσος για τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο, τον ελεύθερο. Όσα προσωπεία και να φορέσουν Παύλο ποτέ δεν θα μπορέσουν να μας ξεγελάσουν.
Όπως το έχει πει ο σπουδαίος Ιάκωβος Καμπανέλλης: «Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση».
Η Ιστορία, όπως και τότε, όπως πάντα, έτσι και τώρα συνεχίζει να γράφεται και γράφεται για όλους…κι όταν γράφεται καλό είναι να μην έχουμε κάνει κοπάνα από το μάθημα, αλλά να είμαστε παρόντες και παρούσες πρωταγωνιστώντας στα αμοντάριστα πλάνα της.
Μετά από εκείνο το βράδυ που άδειασε η αγκαλιά της μάνας σου για πάντα, μετά απ’ όσα ακολούθησαν, κανείς πια δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Κανείς.
Γι’ αυτό κι όποιος τους κλείνει ξανά το μάτι και τους γνέφει…όποιος τους αφήνει χώρο να μολύνουν είναι διπλά ένοχος.
Πέρασαν 10 χρόνια…
Ούτε βήμα πίσω!
